கியூவிலே கும்மாங்க்குத்து…

நான் வெளியே வந்தபோது அவர் வராண்டாவில் எனக்காக நின்றுக்கொண்டிருந்தார். அக்குளில் வைக்கப்பட்டிருந்த கைப்பை, தோள் மீதிருந்த சிறிய துண்டு, வெள்ளை வேட்டி, பனியன் போடாத வெள்ளை கதர்சட்டையில் அவரது மயிர் நிறைந்த மேலுடம்பு, கழுத்தில் பட்டையான தங்கச்சங்கிலியும், கறுப்பு கயிரும் என ஒரு கிராமத்து கட்டழகனாக இருந்தார். பார்த்தாலே மரியாதை தோன்றும் இந்த மனிதரா கூட்டத்தில் தனக்கு கைவேலை பார்த்தது என்று எனக்கு நம்புவதற்கு மிகவும் சிரமமாக இருந்தது.

நான் பக்கத்தில் வந்ததும் சிரிப்போடு அவர் வங்கியை விட்டு வெளியே நடக்க ஆரம்பித்தார். நானும் அவரோடு நடக்க ஆரம்பித்தேன்.

“தம்பி! நீங்க பாக்குறதுக்கு நடிகர் பிரசாந்த் மாதிரி சும்மா தளதளன்னு இருக்கீங்க… அதனால உங்கள பார்த்ததும் கைபோடனும் போல தோணிடுச்சு…. ஹி! ஹி!” அவர் வழிந்தது எனக்கு கவர்ச்சியாக இருந்தது.

நீங்க கூட தாங்க பாக்குறதுக்கு நாட்டாமை சரத்குமார் மாதிரி சும்மா கும்ம்னுன்னு இருக்கீங்க… அதனால தான் உங்களை கைபோட விட்டேன்” அவரது கவர்ச்சிக்கு அங்கீகாரம் கொடுத்தேன்.

வண்டிகள் நிறுத்தப்பட்ட இடத்துக்கு வந்ததும் அவருடைய வண்டியின் பெட்ரோல் டேங்க் கவர் மீதிருந்த கவரில் தன் கைப்பையை வைத்து என்னை “உன் வண்டி?” என்பது போல பார்த்தார்.

அந்த பார்வையின் அர்த்தம் புரிந்ததால் “நான் பஸ்ல வந்தேங்க..” என்றேன்.

“ஓ! புதூர்ல இருந்து வர்றீங்களா! அப்படி டீக்கடையிலே டீ சாப்பிட்டுக்கிட்டே பேசலாம்? தம்பி டீ சாப்பிடுவீங்க இல்ல?”

“உங்க கூட எங்க வேணும்னாலும் வர்றேங்க… ஆளு பார்க்க அப்படி இருக்கீங்க”

“அண்ணே! நல்லா ஸ்டிராங்கா ரெண்டு டீ…” சொல்லிவிட்டு பாட்டிலை திறந்து அதிலிருந்து சில பட்டர் பிஸ்கட்டுகளை எடுத்து என் பக்கம் நீட்டினார். நான் சம்பிரதாயத்துக்கு ஒன்று எடுத்துக்கொண்டேன்.

டீ வந்தது… இருவரும் குடித்தோம். அவர் தான் டீக்கு காசு கொடுத்தார்.

“சரிங்க… நான் கிளம்புறேன்.. வீட்டுல வேலை இருக்கு” நான் கழன்றுக்கொள்ள முயற்சித்தேன்.

“நான் உங்களை வீட்டுல விட்டுட்டு போறேன் தம்பி…” பாவம் அவருக்கு என்னை பிரிய மனசில்லை போல. ஆனால் எனக்கு அவர் என் வீட்டை தெரிந்துக்கொள்வதில் இஷ்டம் இல்லை.

“உங்களுக்கு எதுக்குங்க சிரமம்…” தவிர்க்க முயற்சித்தேன்.

“இதுல என்ன தம்பி சிரமம்… வா! ஏறி உட்காரு” தன்னுடைய யமஹாவில் ஏறி உதைக்க அது ஒரே உதயில் ஸ்டார்ட் ஆகி கிர்ரென்றது. நான் அவர் பின்னாடி ஏறி உட்கார்ந்தேன். வண்டி நகர ஆரம்பித்ததும் வேண்டுமென்றே அவருடைய முதுகில் ரொம்பவும் நெருக்கமாக ஒட்டிக்கொண்டு உட்கார்ந்தேன். அவர் சிரித்தது ரியர்வியூ மிர்ரர்-ல் தெரிந்தது. போகும்போது பேசிக்கொண்டே இயல்பாக நடப்பது போல தன் இடது கையால் என் தொடையை தடவிக்கொண்டே இருந்தார். நானும் அவர் தொடையை தடவினேன். மெல்லிய வெள்ளை வேட்டியில் அவரது தொடை சும்மா கல்லு போல கிறுக்கமாக இருந்தது. பாட்டாளி உடம்புன்னா சும்மாவா?

வண்டி பாண்டியன் தியேட்டரை தாண்டும்போது அவர் மெல்ல வண்டியை சாலையோரம் ஓரங்கட்டினார்.

“தம்பி! ஒரு அரை மணி நேரம் படம் பார்த்துட்டு போவோமா?” திரும்பி என்னை பார்த்து கேட்டார். எனக்கு ஒருபக்கம் முன்பின் தெரியாதவர்களோடு ஒதுங்குவது ஆபத்து என்று உள்ளம் எச்சரித்தாலும் மறுபக்கம் என்னுடைய இளமை திமிர் ரிஸ்க் எடுத்து தான் பார்ப்போமே என்று உற்சாகம் கொடுத்தது.

“இன்னொரு நாள் பாக்கலாமேங்க… வீட்டுல கொஞ்சம் வேலை இருக்கு..” உள்மனம் அவரது கோரிக்கையை ஒத்துக்கொள் என்று அறிவுறுத்தினாலும், என் வாய் அவரை மறுக்கச்சொன்னது.

“பரவாயில்லைப்பா… ஒரு அரை மணி நேரம் தானே… அப்புறம் நீயா என்னை இருக்க சொன்னாலும் எனக்கும் இன்னைக்கு சமயமில்லை…” அவர் என்னுடைய பதிலை எதிர்பாற்க்காமல் தியேட்டருக்குள் விட்டார். அந்த ஆளில்லாத பார்க்கிங்க்-ல் எங்கள் வண்டியை தவிர வேறு வண்டிகள் எதுவும் இல்லை. மனுஷன் விடுவிடுவென டிக்கெட் கவுண்டருக்கு சென்று ரெண்டு ஃஃபர்ஸ்ட் கிளாஸ் டிக்கெட்டை எடுத்துக்கொண்டு டிக்கெட் கிழிக்கிறவனிடம் சென்று என்னை திரும்பி பார்த்தார். நான் அவர் பக்கத்தில் வரவும் “ரெண்டு டிக்கெட்பா..” என்று என்னை உரிமையோடு உள்ளே அழைத்துச்சென்றார்.

எனக்கு லைட் போடாத தியேட்டருக்குள் நுழைந்ததும் இருட்டுக்கு கண்கள் பழக சிறிது நேரம் பிடித்தது. மனுஷன் என் கையை பிடித்துக்கொண்டு சீட்டுகளிடையே கடகடவென்று நடந்தார். ஓர சீட்டில் ஒதுங்கினால் நிச்சயம் மற்றவர்களின் சந்தேக கண்களுக்கு ஆளாகவேண்டி வரும் என்பது அவர் கணக்கு போல… அந்த சீட் வரிசையின் நட்ட நடுவின் இரண்டு சீட்களில் உட்கார்ந்தோம். “பாண்டியன் தியேட்டர்” உங்களை வரவேற்கிறது என்ற சிலைடு போட்டப்போது சுற்றும் முற்றும் பார்த்தோம்… வெகு சிலர் தான் வந்திருந்தார்கள்.

அவர் சுற்றிப்பார்த்துவிட்டு என்னுடைய சட்டையை மேலே தூக்கிவிட்டு பேண்ட்டில் இருந்த சுன்னிப்புடைப்பை அழுத்தி தடவினார். ஏற்கனவே கொஞ்சம் டைட்டாக பேண்ட் போடும் பழக்கம், இப்போது புடைத்த சுன்னி, உட்கார்ந்ததால் கவட்டையில் மேளும் இறுக்கம் என என் பருவமேட்டை அப்பட்டமாக காட்டியது. அவர் என் பேண்ட்-ஐ பார்த்துவிட்டு “இவ்வளவு இறுக்கமா பேண்ட் போடாதீங்க தம்பி… கொட்டைக்கு நல்லது இல்லை. நான் முடிஞ்ச வரைக்கும் வேஷ்டி தான் கட்டுவேன். வீட்டுல இருக்குறப்போ ஜட்டி கூட போடமாட்டேன்” என்னுடைய சுன்னிக்கு விடுதலை வாங்கிக்கொடுப்பதாக என்னை எதிர்பார்க்காமல் தானாக எனது பேண்ட் ஜிப்-ஐ பிரித்தார். நான் எனது பெல்ட்டை கழற்றி அவரது நடவடிக்கைக்கு துணை நின்றேன். அவர் பேண்ட் பக்கிளை கழற்றிவிட்டு விரிக்க, எனது ஜட்டி நிறைய வெளியே தெரிந்தது.

திரையில் ஏதோ துணிசோப் விளம்பரம் வந்ததால் திடீரென்று வெளிச்சம் பரவியது. அவர் என்னுடைய ஜட்டிக்குள் கையைவிட்டு என்னுடைய சுன்னித்தண்டை வெளியே இழுத்தார்.

“நல்லா மொத்தமா இருக்கு தம்பி…. ம்ம்ம்.. உங்க வயசு அப்படி.” என்று சொன்னபடி சுன்னியின் நுணிமொட்டை முன்தோலோடு சேர்த்து கூம்பு போல உருவினார்.

“உங்களது மட்டும் என்ன சும்மாவாங்க சார்… உங்க வயசுல நான் உங்களை மாதிரி இருந்தா போதுங்க… செமத்தியா இருக்கீங்க…” என்றபடி நான் அவரது காயை வெள்ளை சட்டையோடு சேர்த்து பிசைந்தேன். அவர் தன் சட்டையின் மேலே மூன்று பட்டன்களை கழற்ற, நான் குறிப்பறிந்து அவர் சட்டைக்குள் கையை விட்டு அவருக்கு காயடிக்க ஆரம்பித்தேன். நெஞ்சு முழுக்க நீண்ட முடி… முடி நிறைய இருக்குறவங்களுக்கு ரொம்ப நேரம் சாமான் தூக்கிட்டு நிக்கும்னு கேள்விப்பட்டிருக்கேன். இவர் விஷயத்துல அது தெரியுது. ஐம்பது வயசை தாண்டினாலும் இன்னும் சும்மா கிண்ணுன்னு வயசு பசங்களை கூப்பிடுறாரே என்று பிரமிப்பு.