வாய் வைக்கலைன்னா கை வைப்பேன்…

கல்லை கண்டா நாயை காணோம்… நாயை கண்டா கல்லை காணோம்னு சொல்றது எவ்வளவு உண்மைங்குறது எனக்கு மட்டும் தான் தெரியும்… எனக்கு காலேஜ்ல அப்படி ஒரு விஷயம் நடந்துச்சு. ஏதாவது ஒரு காரணம் வச்சு எனக்கு Electrical lab மட்டும் தள்ளி தள்ளி போயிட்டே இருந்தது. அதனால என்னால Record note-ல ஒரு experiment கூட என்னோட HOD sign வாங்கமுடியலை. ஆனா நான் lab attender-க்கு காசு குடுத்து அந்த experiment எல்லாம் ரெண்டு நாள்ல முடிச்சு results எழுதி வச்சுட்டேன். Semester கடைசியிலே Exam fees கட்ட போறப்போ அது பிரச்சனையா வந்துச்சு. எங்க காலேஜ் exam registrar நான HOD கிட்டே clearance  வாங்கிட்டு வரலைன்னா exam fees வாங்க மாட்டேன்னு சொல்லிட்டார். ஒருவேளை நான் காலேஜ் வராத நாளுக்கு எல்லாம் medical certificate வாங்கலாமான்னு யோசிச்சேன்… ஆனா அது எப்படி சொல்லி வச்ச மாதிரி எல்லா புதன்கிழமையில மட்டும் உடம்பு சரியில்லாம போகும்னு கேள்வி வரும். வேற என்ன பண்றதுன்னு யோசிச்சு கடைசியிலே சாட்சிக்காரன் (Doctor) கால்ல விழறதை விட சண்டைக்காரன் (HOD) கால்ல விழுறதே மேல்ன்னு அவரை நேருக்கு நேர் கேட்டுடுறதுன்னு முடிவு பண்ணினேன்.

அது College-க்கு study holidays விட்ட நாள் சாயங்காலம்… என் HOD college-க்கு எதிர்ல இருக்குற Bus Stop-ல் நிக்கிறார். நான் அவர் கிட்டே இருந்து ஒரு நாலடி தூரம் தள்ளி கூட்டத்தோட நிக்குறேன். பஸ் வந்ததும் கும்பலோட கும்பலா நாங்க ஏறுனோம். அவர் முன் வாசல்ல, நான் பின் படிக்கட்டுல. அவர் வீடு எங்கேன்னு தெரியாது. அதனால நான் கடைசி stop ஆன central bus stand-க்கு டிக்கட் எடுத்துட்டு அவர் இறங்குற இடத்துல இறங்கிக்கலாம்னு நெனச்சு அப்படியே செஞ்சேன். Bus ஒவ்வொரு நிறுத்தத்துலயும் நிக்கிறப்போ எல்லாம் அவர் இறங்குறாரான்னு அவரையே பார்த்துட்டு இருந்தேன். ஒரு stop-ல அவர் இறங்கவும், நான் பின்வாசல் வழியா நானும் இறங்கினேன். அவர் ஆள் நடமாட்டம் குறைவா இருக்குற தெருவுல திரும்பி பார்க்காம விடுவிடுன்னு நடக்க, நான் அவருக்கு safe distance விட்டு அவர் பின்னாடியே நடந்தேன். காலேஜ்ல அவரை பார்த்தாலே நடுங்குற எனக்கு இப்போ சாயங்காலம் பஸ் ஏறுனதுல இருந்து அவரை பார்க்க பார்க்க எனக்கு பயம் விட்டுப்போய் அவரை பிடிச்சுப்போச்சு போல. ஏன்னா நடக்கும் போது அவரது tight-ஆன khaki pant-ல அவரோட உருண்டு திரண்ட சூத்து அசையுற அழகை பார்த்துக்குட்டே நான் அவர் பின்னாடி மந்திரிச்சு விட்டது மாதிரி போயிட்டு இருந்தேன்.

அவர் வீட்டு வாசல்ல பின்னு தன்னோட sling bag-ல் இருந்து வீட்டு சாவியை எடுத்து வாசல் கதவை திறந்துட்டு உள்ளே போனார். நான் திரும்பி அங்கே பக்கத்துல இருந்த பெட்டி கடை ஒன்னுல Love-O வாங்கி குடிச்சுட்டு நேரம் பார்த்தேன். பத்து நிமிஷம் ஆனதும் நான் போய் அவர் வீட்டு வாசல் கதவை தட்டினேன். தாழ்ப்பாள் திறக்குற சத்தம் கேட்டு நான் ரெண்டடி பின்னுக்கு தள்ளி கிற்க, அவர் வாசல் கதவை திறந்தார். இன்னும் டிரஸ் மாத்தலை. Tuck-in பண்ணுன சட்டையை மட்டும் எடுத்து விட்டிருந்தார். என்னை எதிர்பார்க்காததால “என்ன கார்த்தி இந்த பக்கம்?” என்று கனிவாக கேட்டதும் எனக்கு வார்த்தை திக்கியது. நான் பதில் சொல்லும் முன்பாக “உள்ளே வந்து பேசு..” என்று நகர்ந்து நின்றார். நான் வீட்டுக்குள் நுழைந்ததும் அவர் வாசல் கதவை தாழிட்டுவிட்டு sofa-வில் சரிந்தார்.

“சார்! நான் Record note-ல கையெழுத்து வாங்கனும்….” வார்த்தைகளை ஜவ்வாக இழுத்தேன். “Labs எல்லாம் முடிஞ்சுபோச்சு… இப்போ வந்து கேட்குறே? அப்படியே இருந்தாலும் அதை College-லயே பண்ணியிருக்கலாம்ல… எதுக்கு வீடு தேடி வந்தே?” என்று அவர் குரலை உயர்த்தியதும் நான் நடுங்கினேன். அது அவருக்கு என் மேல் பரிதாபத்தை ஏற்படுத்தி இருக்கலாம் போல… “சரி! முதல்ல உட்காரு” என்றார். நான் தயங்கியபடி நிற்க “I say… Sit down” என்று அதட்ட, நான் பக்கத்தில் இருந்த plastic chair-ல் டபக்கென்று உட்கார்ந்தேன். அவர் தன் சட்டை button-களை கழற்றியபடி ceiling fan காற்றுக்கு தன் முகத்தையும் மார்பையும் காட்டினார். காற்றின் சில்லிப்பில் மெல்ல அவர் முகத்தில் மலர்ச்சி ஏற்ப்பட்டது. திறந்து விட்ட சட்டையில் அவருடைய பரந்த மார்பை sight அடித்தபடி எனது record note-ஐ எடுத்து பிரித்தேன்.

பக்கத்தில் இருந்த தன் பையில் இருந்து பேனாவை எடுத்து மூடியை திறந்தார். நான் அவரிடம் record note-ஐ நீட்ட, அவர் முகத்தில் மீண்டும் கோபம் குடிபுகுந்தது. “என்னடா இது? ஏதோ ஒன்னு ரெண்டு experiments-ன்னா பரவாயில்ல… இது வரைக்கும் ஒன்னு கூட sign வாங்கலைன்னா என்ன பண்றது? நீ பேசாம அடுத்த semester-ல எழுதிக்கோ” என்று தன் பேனா மூடியை மூட, நான் விக்கித்து நின்றேன். Record note-ஐ என்னிடம் திரும்பி கொடுக்க, நான் தயங்கியபடி வாங்கினேன். “சார்! நான் வேணும்னு அப்படி பண்ணலை… முதல் வாரம் record note எடுத்துட்டு வரலை… அப்புறம் ரெண்டு வாரம் உடம்பு சரியில்லாம போச்சு… ஒரு வாரம் ஊர்ல இருந்து திரும்பி வர பஸ் கிடைக்காததால அந்த lab miss ஆச்சு..” என்று நான் காரணத்தை அடுக்க, அவர் மனசு இளகிட்டார் போல.

என்னிடம் இருந்து record note-ஐ வாங்கி ஒவ்வொரு experiment-ஆக பார்த்து அதன் கடைசி பக்கத்தில் கையெழுத்து போட்டார். அவர் அந்த வாரத்து தேதி போட்டு கையெழுத்து போட, நான் உள்ளுக்குள் அவரை கொண்டாடினேன். அது பத்தாது என்று பேனாக்கள் மாற்றி மாற்றி கையெழுத்து போட்டார். ஆனாலும் மூன்று நான்கு experiments-ல் கையெழுத்து போடவில்லை. “அதுல readings தப்பா இருக்கு… மாத்தி எழுது” என்று தன் college bag-ல் இருந்த guide-ஐ எடுத்து கொடுத்தார். “இதுல இருக்குறதை அப்படியே எழுதாத… 1-2 முன்ன பின்ன இருக்கட்டும்” என்று சொல்லிவிட்டு என் முன்னால் டீப்பாயை இழுத்து போட்டார்.

“சரி! நீ எழுதிட்டு இரு… நான் மூஞ்சி கழுவிட்டு வர்றேன். வீட்டுல ஊருக்கு போயிருக்காங்க… அதனால டீ போட்டு குடுக்க கூட ஆளில்ல. ரெண்டு பேரும் மூலையில இருக்குற Bakery-யில டீ குடிக்க போகலாம்” என்று சொல்லிவிட்டு தன் சட்டையை கழற்றினார். முதல் முதலாக அவரது கும் body-ஐ பார்க்கிறேன். குறைவான மார்பு முடியில் அவரது காம்புகள் நல்ல கருப்பாக, கூராக இருந்தன. அந்த வியர்வை பூத்த கருகருவென்ற country body-ல் தங்கச்சங்கிலி கூடுதலாக பளபளத்தது. செம்ம கட்டை என்று என்னையும் அறியாமல் முணுமுனுத்தேன். அவர் வீட்டின் கொல்லை பக்கம் சென்று pipe-ஐ திறந்து முகம் கழுவினார். நான் record எழுதுவதை விட்டுவிட்டு அவரை என் மனதில் பதிவு செய்துக்கொண்டிருந்தேன்.