கூரியர் பையன் அவலை நினைச்சு உரலை குத்துன கதை

“ஓத்தா…. அந்த ஜெய் இந்நேரத்துக்கு எல்லாம் அந்த figure-ஐ எப்படி எல்லாம் வளைச்சு வளைச்சு ஓத்துட்டு இருப்பானோ… அவன் பூள் size-ஐ பார்த்தா அவ தான் குடுத்து வச்சவ… எனக்கே வாய் கொள்ளலை.. முழுசா விட்டு அவ புண்டையை அடைச்சிருப்பான்…” ஹரிஷின் கை தன்னை அறியாமலேயே தன்னுடைய சுன்னி மேட்டை பிசைந்துக்கொண்டது. ஹரீஷின் வண்டியை cut அடித்த இன்னொரு வண்டிக்காரனின் silencer எழுப்பிய புர்ர்ர்ர் சத்தம் ஹரீஷை நிதானத்துக்கு கொண்டுவந்தது. நல்ல வேளை delivery குடுக்கவேண்டிய வீடு பக்கத்துல தான் இருக்கு… இல்லைன்னா செக்ஸ் நினைப்புல வேற எங்கேயோ போயிருந்தா அப்புறம் Late delivery-ன்னு அவனுங்க லந்து பண்ணுவானுங்க… ஹரீஷ் வண்டியை சரியான விலாசத்துக்கு ஓட்டினான். Calling bell-ஐ அழுத்திவிட்டு “இந்த வீட்டுல எவன் ஓத்துட்டு இருக்கானோ… Pizza சாப்பிட்டுட்டு அடுத்த ரவுண்டு போடலாம்னு order குடுத்திருப்பாங்க” என்று அங்கலாய்த்தபடி நின்றிருக்க, ஒரு 12-13 வயசு பையன் ஆர்வத்தோடு வந்து ஹரீஷிடம் இருந்து Pizza-வை வாங்கிக்கொண்டு சந்தோஷத்தில் குதித்தபடி உள்ளே ஓடிப்போனான்.

அந்த கேரளா மெஸ் வாசலில் Bike-ஐ side stand போட்டு நிறுத்திவிட்டு இறங்காமல் ஹரீஷ் Helmet-ஐ கழற்றிவிட்டு நெற்றியில் இருந்த வியர்வையை துடைத்தபடி உள்ளே நோட்டமிட்டான். சேட்டன் இருப்பதாக தெரியவில்லை. உள்ளே அவன் சம்சாரம் அம்மு மாத்திரம் table-ஐ துடைத்துவிட்டு டம்ப்ளர்களை ஒரு பாத்திரத்தில் போட்டு தூக்கிக்கொண்டு உள்ளே போனாள். வெள்ளை புடவையில் அம்முவின் திரண்ட பின்னழகை பார்த்ததும் அந்த கொளுத்தும் வெயிலிலும் ஹரீஷுக்கு ஒரு நிமிடம் காஷ்மிரில் இருப்பது போல ஜில்லென்று இருந்தது. மீண்டும் வெயில் உறைக்க, ஹரீஷ் கல்லாவில் சேட்டன் இருக்கிறானா என்று பார்த்தான். ஆள் இல்லை போல. ஹரீஷுக்கு கொஞ்சம் நிம்மதியாக இருந்தது.
.

அவன் நிம்மதிக்கு பெரிய காரணம் எல்லாம் இல்லை. சேட்டன் ஹரீஷை அங்கே உட்கார்ந்து அவன் கொண்டு வரும் tiffin box சாப்பாட்டை சாப்பிட விடமாட்டான். “வேணும்னா நம்ம கடையிலே காசு குடுத்து lunch வாங்கி சாப்பிடு… ஆனா வீட்டு சாப்பாட்டை இங்கே கடையில வச்சு சாப்பிட பார்த்தாயான்னா நான் தூக்கி கிடாசிடுவேன்” என்று மிரட்டுவான். ஆனால் ஹரீஷுக்கு தினமும் அவன் கடையில் வாங்கி சாப்பிட பொருளாதாரம் அனுமதிக்கவில்லை. அவ்வப்போது சாப்பிடுபவன் என்ற உரிமையில் ஹரீஷ் தன் lunch box-ஐ அங்கே பிரித்து சாப்பிடுகிறேனே என்று கெஞ்சுவது வாடிக்கை. அப்போதெல்லாம் அவன் மனைவி அம்மு ஹரீஷுக்கு சப்போர் செய்வது வழக்கம்.

இந்த காட்டானுக்கு இப்படி ஒரு பொண்டாட்டியா என்று ஹரீஷ் அவ்வப்போது சேட்டன் – அம்மு ஜோடியை பார்த்து அங்கலாய்ப்பது உண்டு. அம்மு பேருக்கு ஏற்றமாதிரி ஆரோக்கியமா கொழுகொழுன்னு சும்மா கும்முன்னு இருப்பா. அழகான சிரிப்பு “நெறஞ்ச மனசு”ன்னு பாக்குறவங்க மனசை கொள்ளையடிக்கிறதோட நிக்காம அவளை நினைச்சு ஒரு தடவையாச்சும் கையடிக்க வைக்கிற அம்சமான ஐட்டம். ஆனா உண்மையிலேயே அவ மனசு குழந்தை மாதிரி… இளகின மனசு. எல்லார் கிட்டேயும் சிரிச்சு சிரிச்சு கலகலன்னு பேசுவா. ஆனா சேட்டன் சரியான முரடன். எரிஞ்சு எரிஞ்சு விழுவான். அவனையும் தப்பு சொல்லமுடியாது. அழகான பொண்டாட்டி வச்சிருக்குற எல்லா ஆம்பளைங்களுக்கும் இருக்குற பயம் தான் அவனை அப்படி ஆக்கிடுச்சு போல என்று ஹரீஷ் சமாதானம் சொல்லிக்கொள்வான். படுக்கையில் சேட்டன் போல முரட்டு ஆளிடம் அம்முவின் காய்கள் எப்படி கசங்குமோ என்று நினைத்தாலே ஹரீஷ் அந்த பரிதாபத்திலும் தவறாமல் கையடித்துவிடுவான்.

ஒரு கையில் Helmet-ம் மறுகையில் Lunch box-ஓடும் உள்ளே வரும் ஹரிஷை பார்த்து அம்மு “ஹை ஹரீஷே… வெளியிலே சூடு ரொம்ப அதிகமா?” என்று கேட்டபடி தோளில் இருந்த் துண்டை எடுத்து கை துடைத்தாள்.

“உனக்கென்ன… ஜாலியா நிழல்ல இருந்து வேலை செய்யுறே… சரி! சேட்டன் இல்லையா?” தாழ்ந்து குரலில் கேட்டான்.

“சேட்டன் மார்க்கெட்-ல மளிகை வாங்க போயிருக்கு… வர சாயந்நேரம் ஆகும். அதெந்தா கையிலே… Lunch Box-ஆ?” அம்மு மழலை தமிழில் கொஞ்சினாள்.

“ஆமாம்… நான் இங்கே வச்சு சாப்பிட்டுக்குறேனே” ஹரீஷ் Lunch box-ஐ Table-ல் வைத்துவிட்டு bench-ல் உட்கார்ந்தான்.

“ஐயடா… சேட்டனுக்கு தெரிஞ்ச பெரிய ப்ரஷன்ம் ஆகும். நீ இங்கே சாப்பிடண்டா” அம்மு ஹரீஷ் பிரிக்கப்போன டப்பாவை தன் கையால் மூடினாள்.

“ப்ளீஸ் அம்மு… எனக்கும் பொண்டாட்டி மாதிரி உன் கையால தினமும் சாப்பிடனும்னு ஆசை தான்… ஆனா என் சம்பளம் முழுசுத்தையும் உன் கிட்டே குடுத்துட்டா அப்புறம் நான் வீட்டுல கைய தான் நக்கிக்கனும்… கொஞ்சம் பெரிய மனசு பண்ணேன்…” ஹரீஷ் கெஞ்சினான். எப்படியும் அம்மு மனமிளகி விட்டுவிடுவாள் என்று அவனுக்கு தெரியும். அதனால் விளையாட்டுக்காக கெஞ்சினான்.

“எந்தா? பொண்டாட்டியா? சேட்டன் மாத்திரம் அறிஞ்சால் மோனே ஒன்னோடத துண்டு துண்டா cut பண்ணி காக்காய்க்கு போட்டுடும்…” அம்மு பொய்க்கோபம் காட்டினாள்.

“பாரு… அதை Cut பண்னிட்டா நான் உயிரோட இருந்து என்ன பிரயோஜனம். அதனால தான் சொல்றேன்…. நான் பாட்டுக்கு silent-ஆ என்னோட lunch box-ஐ சாப்பிட்டுட்டுபோயிடுறேன். ப்ளீஸ் அம்மு…”

அம்மு சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள். “ஷரி! இங்கன சாப்பிட்டால் ஆரும் பார்த்துட்டு சேட்டன் கிட்டே சொல்லிடும். நீ வீட்டுக்குள்ளே போய் சாப்பிடு” என்று ஹரீஷின் டப்பாவை பையில் திணித்தாள். அதுபோல ஹரீஷ் டப்பாவை எடுத்துக்கொண்டு வீட்டுக்குள் போனான்.

மெஸ் வராண்டாவில் இருக்க, உள்ளே வீட்டில் ஹால் முழுவதும் சமையல் சாமான்களும், பெரிய Wet Grinder-ம் இடத்தை அடைத்திருந்தது. அதை தொடர்ந்து இருந்த முற்றத்தில் துணிகள் காய, அதை ஒட்டிய ஒரு அறையில் தரையில் பாயும் தலையணையும் சுருட்டி இருக்க, அதற்கு மேலே இருந்த பெரிய ஜன்னல் தாராளமாக காற்றும் வெளிச்சமும் அனுமதித்துக்கொண்டிருந்தது. ஹரீஷ் உள்ளே சென்று தரையில் உட்கார்ந்து தன் tiffin டப்பாவை பிரித்தான். சிறிது நேரத்தில் அம்முவும் தன் கையில் ஒரு தட்டில் சாப்பாடும் மறுகையில் தண்ணீர் சொம்புமாக உள்ளே வந்தாள்.

“அம்மு… என் அம்மா சமையலை taste பண்ணி பாக்குறியா?” ஹரீஷ் தன் டப்பாவை அவளிடம் நகர்த்தினான். அம்மு குணிந்து அதிலிருந்து ஒரு வாய் எடுக்கையில் அவளது முந்தானை சரிந்து சிவப்பு ஜாக்கெட்டில் செழுத்த காய்களின் பிளவை அப்பட்டமாக காட்டியது, ஹரீஷ் ஆச்சரியத்தில் எச்சில் விழுங்க அது அவன் தொண்டை வழியாக பயணிப்பதை அவன் கழுத்து சங்கு அசைவு தெளிவுபடுத்தியது. அம்மு அதை கண்டுக்கொள்ளாமல் ஒரு பிடி சாப்பாட்டை எடுத்து தன் வாயில் போட்டுக்கொள்ள, அதிலிருந்து ஒன்றிரண்டு பருக்கைகள் அவள் மாரில் விழுந்தது.

“ஹேய்! சூப்பரா இருக்கு… ஒரு நாள் உன் அம்மா கிட்டே என்னை கூட்டிட்டு போ… இந்த குழம்பு எப்படி வைக்கிறதுன்னு நான் படிக்கும்” அம்மு மழலையாக கொஞ்சினாள்.