விஷ்வாவின் நடவடிக்கைகள் எனக்கு தூரத்தில் அர்ணாபும் உடல் பசியால் தவிப்பானே என்று சுட்டிக்காட்டுகிறது. அதனால் அர்ணாபிடம் நான் வரும் வரை அவனை யாருடனாவது sex வைத்துக்கொள்ளுமாறு சொல்கிறேன். ஆனால் அர்ணாப் என்னுடன் சேர்ந்து கேமிரா முன்பு கையடித்து நாங்கள் virtual sex செய்கிறோம்.
நிறைய காதலோடும், அதே அளவு காமத்தோடும் கட்டிலில் இனிமையாக புணர்ந்து கஞ்சி எடுத்த பிறகும், எனக்கு Jet lag காரணமாக நான் தூக்கம் வராமல் என் அர்ணாபின் சூடான நிர்வாணத்தை தடவியும் முத்தமிட்டும் நேரத்தை ஓட்டினேன். என்னவன் முடிந்தவரை எனக்காக கண் விழிக்க முயற்சித்தாலும், கடைசியில் என்னுடைய அணைப்பின் பிடியில் தூக்கத்திடம் தோற்றுப்போனான். நான் அவன் நெற்றியில் முத்தமிட்டு நகரத்திவிட்டு கையடித்து மீண்டும் கஞ்சியெடுத்தேன்… காமம் அடங்காமல் அல்ல… மாறாக களைப்பாகி தூங்குவதற்காக. அடுத்த நாள் காலை அர்ணாப் எழுந்து குளித்துவிட்டு, வெளியே சென்று Shared kitchen-ல் எனக்கு Coffee-யும், சில Bread toast மற்றும் Omlette போட்டு எடுத்து வந்ததெல்லாம் எனக்கு யாருக்கோ, எங்கோ நடப்பது போல இருந்தது.
அர்ணாப் என் நெற்றியில் முத்தம் வைத்து எழுப்பினான். “பிரணயி! எழுந்திரு… Coffee குடிச்சுட்டு, breakfast சாப்பிட்டுட்டு தூங்கு… Bread ஆறிப்போயிடுச்சுன்னா leathery-ஆ ஜவ்வு மாதிரி ஆயிடும்” என்று என் மேலே கிட்டத்தட்ட முழுசாக படுத்து என் முகத்துக்கு அருகே கிசுகிசுத்தான். நான் கண் விழித்து பார்த்தபோது அர்ணாப் office கிளம்புவதற்கு தயாராக formals-ல் இருந்தான். சட்டென்று என் தூக்கம் கலைந்தது. நான் எழுந்து உட்கார்ந்தேன். அர்ணாப் கட்டிலில் என் அருகில் உட்கார்ந்தான். என் கன்னத்தை தடவியபடி “முதல் நாளே உனக்கு Papa-ஜி வீட்டிலே nervous ஆக்க வேண்டாம்னு Coffee & toast போட்டு எடுத்துட்டு வந்தேன். சாப்பாடு hot pack-ல இருக்கு. சாப்பிட்டுட்டு படுத்துக்கோ… நான் சாயங்காலம் சீக்கிரம் வந்துடுறேன்… We’ll go out for a dinner date..” என்று என் நெற்றியில் முத்தம் வைத்தபோது எனக்கு நான் எனது Comfort zone-ல் இருந்து வெளியே வந்துவிட்டேன் என்று உரைத்தது.
மாலை அர்ணாப் வந்ததும் என்னை வெளியே அழைத்து போனான். Salaam Bombay-வில் சாப்பிட்டுவிட்டு கைகளை கோர்த்துக்கொண்டு நிறைய நடந்தோம். நினைத்தபோதெல்லாம் தெருவிலேயே கிஸ்ஸடித்துக்கொண்டோம். அதற்கு பிறகு தான் என் மனக்கிலேசம் குறைய தொடங்கியது. இது நாங்கள் மட்டும் வாழும் எங்கள் உலகம். இப்படி பொதுவெளியில் PDA (Physical Dispay of Affection) செய்வதால் பக்கத்து வீட்டுக்காரகள், சொந்தக்காரர்கள் எங்களை judge செய்யாத தூரத்துக்கு வந்துவிட்டோம். ஏனோ… எங்கள் வாழ்வு சந்தோஷமாக இருக்கப்போகிறது என்ற நம்பிக்கையில் நான் அர்ணாபின் தோளில் கன்னம் இழைத்துக்கொண்டு, இறுக்க கோர்த்த கையுடன் நடந்தேன். அர்ணாபும் என்னை விட அதிகமாக PDA செய்து என்னை பரவசப்படுத்தினான்.
அடுத்த சில நாட்களில் நாங்கள் செய்யவேண்டிய முக்கிய கடமைகளான Social Insurance Number (SIN)-க்கு விண்ணப்பிப்பது, Government Health Insurance எடுப்பது, மற்றும் Permanent Resident Card-ஐ வாங்க எழுதி கொடுப்பது எல்லாவற்றையும் செய்தோம். அர்ணாபுக்கு ஏற்கனவே இந்த வேலைகளை செய்த அனுபவம் இருந்ததால், அவை சுலபமாக நடந்தது. Meanwhile எனது CV-ஐ recruiter-களுக்கு அனுப்பிவிட்டும், job advertisements-களை பார்த்து வேலைகளுக்கு விண்ணப்பிக்கவும் ஆரம்பித்தேன். ஆனால் பெரிதாக எந்த positive response-ம் இல்லாதது என்னை சோர்வடைய வைத்தது. துவண்டு கிடக்கும் என்னை உற்சாகப்படுத்த அர்ணாப் ஒரு weekend மாலை என்னை ஒரு ஆண் strip tease show-க்கு அழைத்து சென்றான். அங்கே கட்டான ஆண்கள் ஆடிக்கொண்டு தங்கள் உடம்பில் இருந்து ஜட்டியை கழற்றி கூட்டத்தில் வீசிவிட்டு தாராளமாக tips சிலருக்கு மட்டும் தங்கள் விரைத்த பூளை தடவவும், கொஞ்சம் சப்பவும் வாய்ப்பளிக்க அங்கே குழுமியிருந்த gay ஆண்களும், பெண்களும் கூச்சலிட்டு தங்கள் உற்சாகத்தை வெளிப்படுத்தினர்.
கண் மூடி திறப்பதற்குள் இரண்டு மாதங்கள் காணாமல் போய்விட்டது. எனக்கு இன்னும் வேலை கிடைத்த பாடில்லை. அப்பாவிடன் எனது கவலையை பகிர்ந்துக்கொண்டால் அவர் அறிவுரை என்ற பெயரில் ஏதாவது ஏடாகூடமாக சொல்லலாம் அல்லது எனக்கு பணம் அனுப்பி தன் சேமிப்பை கறைக்கலாம்… அதனால் அவரிடம் நான் சொர்க்கத்தில் இருப்பது போல Buildup கொடுத்து வருகிறேன். இதோ… அர்ணாப் அலுவலகத்துக்கு கிளம்பிவிட்டான். என் உடம்பும் கனடாவின் timezone-க்கு மாறிவிட்டதால் நானும் காலையில் எழுந்து அவனுக்கு உதவி செய்கிறேன். அர்ணாப் குளித்து முடிக்கும் சமயத்தில் நான் Bread Toast மற்றும் Omlette போட்டு அறைக்கு எடுத்து வந்துவிடுகிறேன். எங்கள் Landlord பஞ்சாபி குடும்பத்துடன் எனக்கு பெரிய ஒட்டுதல் வராததற்கு என்ன காரணம் என்று தெரியவில்லை. அவர்களும் பெரிதாக என்னிடம் பேசுவதில்லை. அதை கண்டுக்கொள்ளும் நிலைமையிலும் நானும் இல்லை. அர்ணாப் தான் அவர்களிடம் ஹிந்தியில் பேசி interact செய்கிறான்.
“ஏன் பிரணயி இப்படி dull-ஆ இருக்கே?” என் அர்ணாப் என் தலைமுடியை கோதியபடி என் நெற்றியில் முத்தம் வைத்தான். கட்டிலில் சரிந்து உட்கார்ந்தபடி நாங்கள் டிவி பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறோம். நான் பெருமூச்சு ஒன்றை இழுத்து விட்டேன். “இல்லை அர்ணாப் பாபு! நான் நம்ம ஊர்ல இருந்தப்போ வேலை மாறனும்னு நினைச்சப்போ எல்லாம் 3-4 job offers-ல இருந்து எதை தேர்ந்தெடுக்குறதுன்னு குழப்பமா இருக்கும். ஆனா இங்கே ஒரு சாதாரண வேலைக்கு கூட calls வரமாட்டேங்குது. என்னோட talent, capability மேலே எனக்கே சந்தேகமா இருக்கு…” என்றேன். நான் “என்னோட முடிவு சரியான்னு மறுபரிசீலனை பண்ண ஆரம்பிச்சிருக்கேன்” என்றபோது அர்ணாப் என்னை நிமிர்ந்து பார்த்தான்.
மேலே படிக்கிறதுக்கு முன்னாடி random - ஆ ஒரு ஜாலி கேள்வி
Loading ...
“எந்த முடிவை reconsider பண்ண ஆரம்பிச்சிருக்கே பிரணயி? புது வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்க இங்கே relocate பண்ணியிருக்குறததையா இல்லை நாம love பண்றதையேவா?” என்று கேட்ட அர்ணபின் குரலில் லேசான வலியும், நக்கலும் இருந்ததை கண்டு நான் அனாவசியமாக வார்த்தையை விட்டிருக்கிறேன் என்று துணுக்குற்றேன். அர்ணாபின் கேள்வி ஏற்படுத்திய காயத்தில் நான் மௌனமாக தலை குணிய, அர்ணாப் என்னை மல்லாக்க கிடத்தி என் கண்ணை ஊடுருவி பார்த்தான். “இது என்னோட bubbly-ஆன கார்த்தி தானான்னு சந்தேகமா இருக்கு பிரணயி! எல்லா Immigrants வாழ்க்கையும் இப்படி initial struggles-ஐ கடந்து தான் வந்திருக்கும். We are no exceptions. நீ இப்படி கிடந்து பயப்படுற அளவுக்கு என்ன நடந்துடுச்சு? அடுத்த வேளை சாப்பாட்டுக்கு என்ன வழின்னு கவலைப்படுற நிலைமையிலே நாம இல்லை. We may not be in a great position financially but we are not broken. அதை ஞாபகம் வச்சுக்கோ. Someday we’ll be in a better position… don’t lose hope” அர்ணாப் என்னை ஆசுவாசப்படுத்தினான்.
ஒரு பிரமாதமான உதட்டு கவ்வுதலை தொடர்ந்து அர்ணாப் “ஒருவேளை வீட்டுக்குள்ளேயே இருக்குறது ரொம்ப போர் அடிக்குதுன்னா French Class-ல join பண்ணிக்கோ. இங்கே உனக்கு வேலையிலே உதவியா இருக்கும். அப்படியே class-க்கு போற இடத்துல புது மனுஷங்களை பார்ப்பே… உனக்கும் ஒரு refreshing change-ஆ இருக்கும். உனக்கு OK-ன்னா என் workplace பக்கத்துலயே ஏதாவது French classes இருக்கான்னு பார்த்துட்டு வர்றேன். ரெண்டு பேரும் ஒன்னா கூட French படிக்க போகலாம். சரியா?… இப்போ சிரிக்கிறியா?” என்று மீண்டும் என் உதட்டில் மென்மையாக முத்தம் வைத்தான். நான் உணர்ச்சிவசப்பட்டு அர்ணாபை இழுத்து மேலே போட்டுக்கொள்ள அர்ணாப் என் மேலே படர்ந்தான்.
திடீரென்று அறைக்கதவு திறந்ததாக எனக்கு தோன்ற, நான் திகிலுடன் அறைக்கதவை பார்த்தேன். இறுக்க சார்த்த பட்டிருக்கவில்லை என்றபோதும் அங்கே யாரும் இருப்பதாக தெரியவில்லை. அர்ணாப் “என்னாச்சு?” என்று கேட்க, நான் கதவை காட்டினேன். அர்ணாப் சிரித்தபடி எழுந்து சென்று கதவை தாழிட்டுவிட்டு, தன் சட்டையை கழற்றிவிட்டு topless-ஆக என் மேலே சரிந்தான். அடுத்த சில நிமிடங்களில் நாங்கள் full nude-ஆக Therapeutic sex-ல் கலந்தோம். டிவி திரையில் உள்ளூர் செய்திகள் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது.
அடுத்த நாள் அர்ணாப் தன் அலுவலகத்துக்கு கிளம்பிவிட்டான். நான் அவனை வாசலுக்கு வந்து வழிஅனுப்பினேன். நேற்று இரவு நடந்த passionate sex என் மனதுக்கு மிகவும் ஆறுதலாக இருந்தது. சொல்லப்போனால் என் மீது எனக்கே நம்பிக்கை இழந்த சமயத்தில் அர்ணாப் இந்த Therapeutic sex மூலம் நான் depression-ல் மூழ்கிவிடாமல் மீட்டெடுத்துள்ளான் என்று தான் சொல்லவேண்டும். நான் வாசல் கதவில் சாய்ந்து நின்றபடி தெருவில் இறங்கும் அர்ணாபை காதலுடன் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறேன். என்னவனை இனிமேல் 9-10 மணி நேரத்துக்கு பிறகு தான் மீண்டும் பார்க்கமுடியும் என்ற விரகதாபம் என்னை தூண்ட, நான் எட்டி படியிறங்கி அர்ணாபின் தோளை பிடித்து இழுத்து திருப்பினேன்.
அர்ணாப் குழப்பத்துடன் “என்ன?” என்பது போல பார்க்க, நான் சட்டென்று அவன் உதட்டை கவ்வினேன். என்னவன் தனக்கு அலுவலகத்துக்கு நேரம் ஆகிறது, யாராச்சும் பார்ப்பார்கள் என்று சால்ஜாப்பு சொல்லாமல் என்னை இறுக்கி கட்டிப்பிடித்தபடி வாசலில், படிக்கட்டில் நின்றபடி என் வாய்க்குள் தன் உதட்டை விட்டு உழப்பி சுழற்றுகிறான். நான் காலம் அப்படியே freeze ஆகி நின்றுவிடக்கூடாதா என்ற ஏக்கத்தில் அவனை முத்தமிட்டுக்கொண்டிருக்கிறேன். அர்ணாப் என்னை திரும்பி திரும்பி பார்த்தபடி தெருவில் இறங்கி நடக்க, அவன் அலுவலகம் இருக்கும் Brampton-க்கு செல்லும் பேருந்து அவனை தாண்டி சென்றது. அர்ணாப் “Stop please…” என்று கையசைத்தபடி அதை நோக்கி ஓட, நிறுத்தப்பட்ட வண்டியில் ஏறி என் பார்வையில் இருந்து மறைந்தான்.
Loading ...
