அலுப்போட company guest house-ன் அறையில் இருக்கும் single cot-ல் வந்து பொத்தென்று சரிய, என் தோளில் இருந்த புது laptop bag என் முதுகு பகுதியில் ஏடாகூடமாக மாட்டிக்கொண்டது. “ப்ச்ச்ச்..” என்ற மெல்லிய எரிச்சலுடன் அதை நகர்த்திவிட்டு நன்றாக மல்லாக்க படுத்தபட
வெள்ளிக்கிழமை மாலை தொடங்கிய எங்கள் முதலிரவு நானும் அர்ணாப்பும் “இனி உடம்பில் தெம்பு இல்லை” என்று கெஞ்சும் அளவுக்கு நீளமாக நீண்டதற்கு காரணம் எங்கள் உடல்களோடு மனதும் இணைந்தது தான் காரணம் என்று சொல்வேன். அடுத்த நாள் காலை எழுந்திருக்கும் போதே அர்ணாப் கொட
அர்ணாப்பும் நானும் மட்டும் அந்த meeting room-ல் தனியாக Knowledge transfer-ல் மும்முரமாக ஈடுபட்டிருந்தோம். நாங்கள் Office-ல் இருந்தாலும் நான் table-க்கு அடியில் அர்ணாப்பின் கையை கோர்த்துக்கொண்டு அவன் சொல்லித் தருவதை கவனித்துக் கொண்டு இருந்தேன். அவனும்
மங்கலான மஞ்சள் வெளிச்சம், பின்னணியில் jazz music உறுத்தாத அளவுக்கு மென்மையாக ஒலிக்க, விஷ்வா அந்த கூட்டமில்லாத Bar-ஐ சுற்றும் முற்றும் பார்த்தபடி “என்ன மச்சான்! விஷயம் ஏதோ பெருசா இருக்கு போல…” என்று சொன்னபோது நான் table-ல் என் mobile phone மற்றும் க
நள்ளிரவை தாண்டி கிட்டத்தட்ட 2:30 கோல்கத்தா உள்ளூர் விமான நிலையத்தில் நான் போன விமானம் இறங்கியபோது எனக்கு கண்களில் தூக்க களைப்பையும், பயண அலுப்பையும் மீறி கோபம் தான் தலைதூக்கி இருந்தது. பின்னே? மாலை 7:30 மணிக்கு துவங்கிய என் பயணம் ஹைதராபாத்தில் நிர்ண
“உள்ளூர்ல இருந்து வேலை செய்யுறவனுங்களே மாசக்கணக்கா வீட்டுல இருந்து Work from home பண்ணிட்டு இருக்கானுங்க… நீ என்னடான்னா ஆன்னா ஊன்னா கெளம்பி கொல்கத்தாவுக்கு ஓடிப்போயிடுறே… கேட்டா Project base team இங்கே தான்னு சொல்லி சமாளிக்கிறே… ஊர்ல நேத்து வரை
அந்த A/C Sleeper Bus-ல் இரவு முழுக்க பயணம் செய்தது களைப்பை கொடுத்ததோ இல்லையோ, எனக்கு என்னவனின் homophobic பெற்றோர்களை பார்க்கப்போகிறேன் என்பது என் நெஞ்சில் பாரத்தை ஏற்றியிருந்தது. பஸ் புறப்படும் நொடி வரைக்கும் அர்ணாப் என்னிடம் “இப்போ கூட ஒன்னும் குறை
நேற்று அர்ணாப் வீட்டுக்கு வந்ததற்கும் இன்று வருவதற்கும் எனக்கு நிறைய வித்தியாசம் இருந்தது. இன்று இவர்கள் பேசும் பாஷை எனக்கு புரியாது என்றாலும் இவர்களும் என் மனிதர்கள். எங்களுக்குள் உரையாட மொழி தேவைப்படாத நாள் விரைவில் வரும் என்ற நம்பிக்கையில் நான் அர
காலை எட்டு மணிக்கே நகரத்தின் பரபரப்போடு வெயிலின் கசகசப்பும் ஆரம்பித்துவிட்டது. என் Royal Enfield Bullet-ன் பின்புறத்தில் அர்ணாப்பை சுமந்துக்கொண்டு நான் எங்கள் வீட்டு தெருவில் நுழைந்தபோது எனக்கு ஒரு பக்கம் என்னவனை என்னுடைய வீட்டுக்கு முதல் முறையாக அழை
இரவின் இருட்டை சாலையோர ஹாலோஜன் விளக்குகளின் ஆரஞ்சு நிற ஒளி விரட்டிக்கொண்டிருக்கிறது. ஆனால் எங்கள் மனதில் இப்போது தான் இருள் படர ஆரம்பிக்கிறது. காதலித்தபோது உலகம் கண்ணுக்கு தெரியவில்லை. ஆனால் எதிர்பாராத பிரச்சனை வரும்போது சிறு தூசி கூட பாறையாக தெரிகிற
இரண்டு வார ஹாஸ்பிடல் வாசத்துக்கு பிறகு நான் என் வீட்டின் Living room sofa-ல் தளர்வாக உட்கார்ந்திருக்கிறேன். அர்ணாபும் விஷ்வாவும் என்னுடைய கட்டில் மெத்தையை, மலமும் மூத்திரமும் ஊறிய coir படுக்கையை கழுவி சுத்தப்படுத்த மாடிக்கு கொண்டு போகிறார்கள். எனக்கு
நன்பகல் பொழுது… கொல்கத்தா நகரம் பரபரப்பாக இயங்கிக்கொண்டிருக்க, ஐடி கம்பெனிகள் கொடுத்த WF சலுகை காரணமாக நானும் அர்ணாபும் அவன் வீட்டில் இருந்து எங்கள் வேலைகளை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறோம். நான் கிட்டத்தட்ட முழு கொல்கத்தாவாசியாகவே மாறிவிட்டேன். அவ்வப்ப
எனக்கு பிடித்தshorts-ல், sofa-வில் காலை மடித்துக்கொண்டு TV திரையை வெறித்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். ஆனால் திரையில் என்ன ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது என்று என் மனதில் register ஆகவே இல்லை. ஏனென்றால் என் மனமும், நினைவும் நான் இருக்கும் இடத்தில் இல்லை. “க்க்கும
சனிக்கிழமை மாலை 3:15 மணி… வியர்க்க விறுவிறுக்க Treadmill-ல் ஓடிக்கொண்டிருந்த நான் என் mobile phone சிணுங்கியதும் அர்ணாபின் செய்தியாக இருக்குமோ என்ற ஆர்வத்தில் வேகத்தை குறைக்காமல் எடுத்து பார்த்தேன். ஏதோ ஒரு SPAM செய்தி… mobile phone-ஐ வைக்கும் மு
நான் இரவு 11:40 மணிக்கு Toronto-வின் Pearson International Airport-ல் இறங்கியபோது எனது இதயத்துடிப்பு பக்கத்து seat-ல் உட்கார்ந்திருந்த பயணிகளுக்கு கேட்கும் அளவுக்கு சத்தமாக துடித்தது. என் வாழ்க்கையின் அடுத்த கட்டத்துக்கு போகிறேன். வேலை இல்லாமல், நெஞ்
