நான் இரவு 11:40 மணிக்கு Toronto-வின் Pearson International Airport-ல் இறங்கியபோது எனது இதயத்துடிப்பு பக்கத்து seat-ல் உட்கார்ந்திருந்த பயணிகளுக்கு கேட்கும் அளவுக்கு சத்தமாக துடித்தது. என் வாழ்க்கையின் அடுத்த கட்டத்துக்கு போகிறேன். வேலை இல்லாமல், நெஞ்சில் நம்பிக்கையும், கண்ணில் கல்யாண வாழ்க்கையின் கனவுகளுடன்…
சனிக்கிழமை மாலை 3:15 மணி… வியர்க்க விறுவிறுக்க Treadmill-ல் ஓடிக்கொண்டிருந்த நான் என் mobile phone சிணுங்கியதும் அர்ணாபின் செய்தியாக இருக்குமோ என்ற ஆர்வத்தில் வேகத்தை குறைக்காமல் எடுத்து பார்த்தேன். ஏதோ ஒரு SPAM செய்தி… mobile phone-ஐ வைக்கும் முன்பு டொரண்டோவில் இப்போது எத்தனை மணி என்று பார்த்தேன்.
எனக்கு பிடித்தshorts-ல், sofa-வில் காலை மடித்துக்கொண்டு TV திரையை வெறித்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். ஆனால் திரையில் என்ன ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது என்று என் மனதில் register ஆகவே இல்லை. ஏனென்றால் என் மனமும், நினைவும் நான் இருக்கும் இடத்தில் இல்லை. “க்க்கும்…” என்று செருமியபடி என் அப்பா கையில் இரண்டு cup ஆவி…
நன்பகல் பொழுது… கொல்கத்தா நகரம் பரபரப்பாக இயங்கிக்கொண்டிருக்க, ஐடி கம்பெனிகள் கொடுத்த WF சலுகை காரணமாக நானும் அர்ணாபும் அவன் வீட்டில் இருந்து எங்கள் வேலைகளை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறோம். நான் கிட்டத்தட்ட முழு கொல்கத்தாவாசியாகவே மாறிவிட்டேன். அவ்வப்போது கட்டிலில் உட்கார்ந்துக்கொண்டு ஒருவர் தோள் மீது மற்றொருவர்…
இரண்டு வார ஹாஸ்பிடல் வாசத்துக்கு பிறகு நான் என் வீட்டின் Living room sofa-ல் தளர்வாக உட்கார்ந்திருக்கிறேன். அர்ணாபும் விஷ்வாவும் என்னுடைய கட்டில் மெத்தையை, மலமும் மூத்திரமும் ஊறிய coir படுக்கையை கழுவி சுத்தப்படுத்த மாடிக்கு கொண்டு போகிறார்கள். எனக்கு ஒரு பக்கம் வெட்கமாக இருந்தாலும் மறுபுறம் அதனுடன் இணைந்த கெட்ட…
இரவின் இருட்டை சாலையோர ஹாலோஜன் விளக்குகளின் ஆரஞ்சு நிற ஒளி விரட்டிக்கொண்டிருக்கிறது. ஆனால் எங்கள் மனதில் இப்போது தான் இருள் படர ஆரம்பிக்கிறது. காதலித்தபோது உலகம் கண்ணுக்கு தெரியவில்லை. ஆனால் எதிர்பாராத பிரச்சனை வரும்போது சிறு தூசி கூட பாறையாக தெரிகிறது. என் Royal Enfield என்னையும் என்னவனையும் சுமந்துக்கொண்டு சீராக விமான நிலையத்தை நோக்கி போகிறது. அப்பாவின் கோபத்தை அதிகரிக்க வேண்டாம் என்று நள்ளிரவு என்று கூட பாராமல் உடனே கிளம்பிய அர்ணாபை நானே திருப்பி அனுப்ப ஏர்போர்ட்டுக்கு அழைத்துக்கொண்டு போகிறேன்.
காலை எட்டு மணிக்கே நகரத்தின் பரபரப்போடு வெயிலின் கசகசப்பும் ஆரம்பித்துவிட்டது. என் Royal Enfield Bullet-ன் பின்புறத்தில் அர்ணாப்பை சுமந்துக்கொண்டு நான் எங்கள் வீட்டு தெருவில் நுழைந்தபோது எனக்கு ஒரு பக்கம் என்னவனை என்னுடைய வீட்டுக்கு முதல் முறையாக அழைத்து வரும் பரவசம் இருந்தாலும் மறுபக்கம் என் தந்தை…
நேற்று அர்ணாப் வீட்டுக்கு வந்ததற்கும் இன்று வருவதற்கும் எனக்கு நிறைய வித்தியாசம் இருந்தது. இன்று இவர்கள் பேசும் பாஷை எனக்கு புரியாது என்றாலும் இவர்களும் என் மனிதர்கள். எங்களுக்குள் உரையாட மொழி தேவைப்படாத நாள் விரைவில் வரும் என்ற நம்பிக்கையில் நான் அர்ணாபின் விரல்களை கோர்த்துக்கொண்டு அவன் வீட்டுக்குள…
அந்த A/C Sleeper Bus-ல் இரவு முழுக்க பயணம் செய்தது களைப்பை கொடுத்ததோ இல்லையோ, எனக்கு என்னவனின் homophobic பெற்றோர்களை பார்க்கப்போகிறேன் என்பது என் நெஞ்சில் பாரத்தை ஏற்றியிருந்தது. பஸ் புறப்படும் நொடி வரைக்கும் அர்ணாப் என்னிடம் “இப்போ கூட ஒன்னும் குறையலை… உனக்கு இஷ்டம் இல்லைன்னா நாம பஸ்ல இருந்து இற…
“உள்ளூர்ல இருந்து வேலை செய்யுறவனுங்களே மாசக்கணக்கா வீட்டுல இருந்து Work from home பண்ணிட்டு இருக்கானுங்க… நீ என்னடான்னா ஆன்னா ஊன்னா கெளம்பி கொல்கத்தாவுக்கு ஓடிப்போயிடுறே… கேட்டா Project base team இங்கே தான்னு சொல்லி சமாளிக்கிறே… ஊர்ல நேத்து வரைக்கும் நல்லா இருந்தவன் எல்லாம் கொரோனான்னு நாலு நாள…
நள்ளிரவை தாண்டி கிட்டத்தட்ட 2:30 கோல்கத்தா உள்ளூர் விமான நிலையத்தில் நான் போன விமானம் இறங்கியபோது எனக்கு கண்களில் தூக்க களைப்பையும், பயண அலுப்பையும் மீறி கோபம் தான் தலைதூக்கி இருந்தது. பின்னே? மாலை 7:30 மணிக்கு துவங்கிய என் பயணம் ஹைதராபாத்தில் நிர்ணயிக்கப்பட்ட 1:30 மணி நேரத்தை தவிர கூடுதலாக ரொம்ப ந…
மங்கலான மஞ்சள் வெளிச்சம், பின்னணியில் jazz music உறுத்தாத அளவுக்கு மென்மையாக ஒலிக்க, விஷ்வா அந்த கூட்டமில்லாத Bar-ஐ சுற்றும் முற்றும் பார்த்தபடி “என்ன மச்சான்! விஷயம் ஏதோ பெருசா இருக்கு போல…” என்று சொன்னபோது நான் table-ல் என் mobile phone மற்றும் கார் சாவிக்கொத்தை வைத்துவிட்டு நிமிர்ந்தேன். விஷ்வா…
