முன் கதை சுருக்கம்... |
---|
மோகம் வெட்கமறியாது என்பது போல நான் அசோக்கை ரயிலில் கூட்டத்தில் வைத்து கிஸ்ஸடிக்கிறேன். என்னை இந்த அளவுக்கு daring ஆக மாற்றியதில் அசோக்குக்கு நிறைய பங்கு உண்டு. இது எது வரைக்கும் போகிறது என்று பார்ப்போம். |
அன்றும் அப்படி தான்…எங்கள் வீட்டு வாசல் கதவு தட்டப்பட்டதில் இருந்தே வருவது அசோக்கும் குடும்பமும் தான் என்று எங்களால் யூகித்துக்கொள்ள முடிந்தது. ஏனென்றால் மற்ற மூன்றாம் மனிதர்கள் calling bell-ஐ அழுத்துவதும், அசோக் & மட்டும் உரிமையாக கதவை தட்டுவது என்று எங்கள் குடும்பங்களிடையே நெருக்கம் கூடியிருந்தது. என்னுடைய பெரியவள் வாசல் கதவை திறக்க, முந்தி வந்தது ஸ்வேதா குட்டியின் மழலை சிரிப்பு தான். அதை தொடர்ந்து தீபாவும் அசோக்கும் நுழைய, அறைக்குள் துணி தைத்துக்கொண்டிருந்த ரோகிணி Living room-க்கு வந்து அவர்களை வரவேற்றாள். நானும் அசோக்கும் பார்வையாலேயே ஒருவரை ஒருவர் தடவிக்கொண்டதை யாரும் உணர்ந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. Living room-ல் எங்கள் குழந்தைகள் விளையாட ஆரம்பிக்க, அசோக் என் பக்கத்தில் வந்து ‘இயல்பாக’ உட்கார்ந்தான். நானும் அவனை நோக்கி புன்னகை புரிந்துவிட்டு TV பார்க்க, கொஞ்ச நேரத்தில் தீபாவும் ரோகிணியும் அறைக்குள் சென்று துணி தைப்பதை தொடர்ந்தனர்.
மேலே படிக்கிறதுக்கு முன்னாடி random - ஆ சில posts |
---|
“இதுக்கு மேலே சத்தமா வச்சா காது கிழியும்….” – நான் தான்.
“தைச்சுட்டு இருக்கோம்… Sewing machine சத்தத்துல பாட்டு கேட்க மாட்டேங்குது…. இந்த பாட்டு மட்டும்… volume ப்ளீஸ்” ரோகிணி உள்ளே இருந்து குரல் கொடுக்க, நான் பாடலை மீண்டும் முதலில் இருந்து போட்டுவிட்டு சத்தம் கூட்டிவைக்க, அசோக் அறையின் வாசலை பார்த்தபடி என் அருகில் நெருங்கி உட்கார்ந்தான்.
மேலே படிக்கிறதுக்கு முன்னாடி random - ஆ ஒரு ஜாலி கேள்வி |
---|
Loading ... |
எனக்கு திடுக்கிட்டதால் ரத்த ஓட்டம் கூடி, இதயம் வேகமாக அடித்துக்கொண்ட காரணத்தால் நெற்றியில் வியர்வை துளிகள் ஏராளமாக சுரந்து ஈரமாக்க, நான் அப்படியே Sofa-வில் சரிந்து முகம் துடைத்தேன். இதை கவனித்த ரோகிணி என் அருகே வந்து என் நெற்றியை தடவ, அவள் கையில் இருந்த ஈரத்தை பார்த்துவிட்டு “என்னங்க… என்ன ஆச்சு? ஏன் இப்படி வியர்த்திருக்கு?” என்றபடி தன் உள்ளங்கையை என் நெற்றி கழுத்து என எல்லா இடங்களிலும் வைத்து “ஜுரம் இருக்காங்க?” என்று கேட்டுவிட்டு நான் பதிலளிக்கும் முன்பாகவே “temperature இல்லை…” என்று ஆசுவாசம் கொண்டாள்.
“சாப்பிடுற நேரத்துல எதுக்கு காஃபி?… கொஞ்ச நேரம் பொறுங்க… எல்லாரும் மதிய சாப்பாடு முடிச்சிடலாம்” ரோகிணி காஃபிக்கு வேட்டு வைத்தாள். அவள் பின்னாடியே Hutch நாய்க்குட்டியாக தீபாவும் போய்விட, நானும் அசோக்கும் பார்வையாலேயே எங்களுடைய கில்ஃபான்ஸ் வேலையை தொடர்ந்தோம். அவ்வப்போது kitchen உள்ளே எட்டிப்பார்த்து இருவரும் அடுத்தவரது சுன்னியை அழுத்தி பிசைந்துக்கொண்டோம். செக்ஸ் மூடில் ஏகப்பட்ட கஞ்சி உருவாகி எங்கள் சுன்னிகளை நிறைத்திருந்ததால் எங்கள் இருவரின் கால்களுக்கு நடுவே ஏற்பட்டிருந்த உப்பல் அப்பட்டமாக தெரிந்தது. உள்ளே ஊறியுள்ளதை ‘அடித்து’ வெளியேற்றி காலி செய்தால் ஒழிய எங்கள் சுன்னிகள் சிறுக்காது…
Dining table-ல் ரவுண்டு கட்டி எல்லாரும் உட்கார்ந்திருக்க சூடாக, ஆவி பறக்க பரிமாறப்பட்ட பருப்பு சாம்பாரின் வாசனையும், அப்பளமும் என் காமப்பசியை தாண்டி வயிற்றுப்பசியை தூண்டிவிட்டது. Indian Store-ல் வாங்கிய Gulab Jamun டப்பாவோடு ரோகிணி வர, நான் அவளை பார்த்து “அசோக்குக்கு ஏற்கனவே சளி, தொண்டை கட்டிக்கிட்டு இருக்கு… இதுல அவனை பார்க்க வச்சுக்கிட்டு எல்லாரும் சாப்பிடனுமா?” என்று கேட்டேன்.
சாப்பிட்டுக்கொண்டிருந்த அசோக் திடுக்கென்று தலை நிமிர்ந்து பார்க்க, அவன் கண்கள் குண்டு பல்பு போல பிரகாசமாக விரிந்தது. எழுந்து ரோகிணி கையில் இருந்த ஜாமூன் டப்பாவை அலேக்காக பிடுங்கினான். ஆனால் அதன் மூடியை அவன் பிரிக்கும் முன்பு நான் அதன் மேலே கை வைத்து மறித்தேன்.
“அசோக்… இப்போ உனக்கு இருக்குற சளியிலே இந்த jamoon வேண்டாம். ஜீரா Syrup-ல சக்கரை ரொம்ப அதிகமா இருக்கு… பாரு எப்படி கர்கர்ருன்னு இருமுறே… உன்னோட பெருமூச்சு goods train சத்தம் போல இருக்கு…. இங்கே யாருமே இந்த ஜாமூனை சாப்பிட போறதில்லை” அவன் கையில் இருந்து Gulab Jamun டப்பாவை பிடுங்க முயற்சித்தேன்.
“விடுங்க கார்த்தி… மனுஷ வாழ்க்கையிலே எதுவுமே நிரந்தரம் இல்லை… இந்த நிமிஷம் மட்டும் தான் நிஜம்… இதை சாப்பிடுறதால சளி இன்னும் நாலு நாள் extra-வா இருக்கப்போகுதுன்னா இருக்கட்டுமே…” அசோக் என் கையில் இருந்து ஜாமூன் டப்பாவை தன் பக்கம் நெருக்கி இழுத்தான்.
“அசோக்! உன்னோட சளி குறையட்டும். நானே இந்த டப்பாவை உங்க வீட்டுக்கு கொண்டு வந்து தர்றேன். இப்போ வேண்டாம்” – நான் அழுத்தமாக சொன்னேன்.
“நீங்க ஏன் கார்த்தி நான் என்ன சாப்பிடனும், எப்போ சாப்பிடனும்னு முடிவு பண்ணனும்? எனக்கு முப்பத்தி ரெண்டு வயசாச்சு… நான் என்ன பண்ணனுங்குறத நான் தான் முடிவு பண்ணனுமே தவிர மத்தவங்களோட மேளாளித்தனத்துக்கு எல்லாம் கட்டுப்படனும்னு அவசியம் இல்லை…” அசோக் ஜாமூன் டப்பாவை வலுக்கட்டாயமாக பிரித்து ஐந்து ஆறு ஜாமூன்களை தன் தட்டில் எடுத்துப்போட, “மத்தவங்க” என்ற வேர் பிரித்தலில் நான் செருப்படி வாங்கியது போல உணர்ந்தேன்.
“ஏய் அசோக்! என்ன பேசுறே நீ? Sorry-ண்ணா” தீபா அசோக்கை கடிந்துக்கொள்ள, நான் அவளை சைகையாலேயே கையமர்த்தினேன்.
நான் காயப்பட்டிருப்பதை கண்ட ரோகிணி என்னை கண்ணாலேயே சமாதானம் செய்தாள். அதற்கு பிறகு அந்த Dining Table-ல் யாரும் பேசவில்லை. அறையில் ஒரு அமானுஷ்யமான அமைதி நிலவியது. அசமர்த்தமாக பேசுவது மனித வழக்கம். ஆனால் அப்படி நடந்துவிட்டால் அதை சட்டென்று சமாதானம் செய்து சரிசெய்வது தான் முறை. ஆனால் அசோக் எதையுமே கண்டுக்கொள்ளாமல் தன் mobile phone-ல் Facebook feed-ஐ scroll செய்துக்கொண்டு சாப்பிட, நான் சாப்பிட்டு முடித்ததன் அடையாளமாக தட்டை எடுத்துக்கொண்டு கிச்சனுக்கு நடந்தேன்.
ரோகிணி என்னை பார்வையாலேயே “சரி விடுங்க” என்று சொல்வதை என்னால் உணரமுடிந்தது. சாப்பிட்ட தட்டை கழுவி வைத்துவிட்டு Living room-க்கு சென்று கார் சாவியை எடுத்துக்கொண்டு “வெளியே போயிட்டு வர்றேன் ரோகிணி…” என்று சொல்லிவிட்டு வாசலை தாண்டும் போது கூட அசோக் தன் Mobile Phone-ஐ வெறித்து பார்த்தபடி “Casual”-ஆக இருந்தான். நான் கதவை சார்த்திவிட்டு தெருவில் நிறுத்திய கார்-ல் ஏறி வண்டியை உசுப்பினேன்.
* பதிவு முதலில் பதியப்பட்ட நாள்: 02/05/2021
Alternate Blogger URL: https://orinakadhalkadhaigal.blogspot.com/2021/05/12.html
Feedback |
எழுதின எனக்கு objective-ஆ பார்க்கமுடியாது... படிச்ச உங்களுக்கு கதை எப்படி இருந்தது என்று உங்களோட கருத்துக்களை மறக்காமல் Comments-ல் போடவும். |
கதை எப்படி இருக்கு? |
Picture of the day |
---|