படிக்கிறதும், படுக்கிறதும் fun தான்…

கதைச்சுருக்கம்...
கல்லூரி படித்துவிட்டு வேலைக்காக காத்திருந்த சமயத்தில் கார்த்தியும் அவனது பள்ளி நண்பன் பரணியும் மீண்டும் சந்தித்து உல்லாசம் செய்த ஓரினச்சேர்க்கை கதை.

படித்து முடித்துவிட்டு வேலை கிடைக்காமல் இருக்கும் சமயம் எவ்வளவு கடினமானது என்பது ஐடி நிறுவனங்கள் கொத்து கொத்தாக Mechanical / Civil Engineering படித்தவர்களை கூட networking-க்கு ஆள் எடுக்கும் trend-க்கு முன்பு graduate செய்த பட்டதாரிகளுக்கு தான் தெரியும். அடுத்த interview call எப்போது, எங்கிருந்து வரும் என்று தெரியாது. ஆனால் சுற்றியிருப்பவர்கள் “தம்பி இன்னுமா வேலைக்கு போகலை”ன்னு குசும்பா கேட்கும் போது முள்ளில் நிற்பது போல வலிக்கும். அப்போது தான் நாம் நான்கு வருடங்கள் படித்தது பத்தாதோ? படிச்ச விஷயங்கள் obselete ஆகிடுச்சோன்னு பயமா இருக்கும்… இதுக்கு மேலே current-ஆ என்ன additional course படிக்கலாம்… படிக்க வீட்டுல காசு கேட்டா திட்டு விழுமே என்று பதைபதைப்பாக இருக்கும். வீட்டுல இருந்தாலும் திட்டு விழும்… வெளியே நண்பர்கள் கூட நேரம் செலவழித்துவிட்டு வீட்டுக்கு வந்தாலும் திட்டு விழும். அப்படி பட்ட சமயத்துல கிடைக்கும் செக்ஸ் கிளுகிளுப்பா இருக்குறதை விட, காயப்பட்ட மனசுக்கு இதமா மருந்து போட்டது போல இருக்கும்.. இந்த கதை அப்படி ஒரு அனுபவம் தான்.

எங்க வீட்டுல புதுசா வாங்குன Pentium P4 Processor computer-க்கு இன்னும் 32MB RAM சேர்த்தா கம்ப்யூட்டர் இன்னும் வேகமா ஆயிடும்னு யாரோ சொல்ல, நான் பஸ் ஸ்டாண்ட் பக்கத்துல இருக்குற complex-க்கு போனேன். அங்கே ஏதோ Computer Service Centre இருக்குறதா ஞாபகம். மேலே கடைக்கு போனப்போ யாரும் இல்லை. நான் பேந்த பேந்த முழிச்சிட்டு இருந்தப்போ “என்னடா வேணும்?” என்ற மரியாதை குறைவான குரலை கேட்டு கோபமாக திரும்ப அங்கே எனது பள்ளி நண்பன் தரணி நின்றிருந்தான். அவனை எங்குமே எதிர்பார்த்திராததால் எனக்கு லேசான இன்ப அதிர்ச்சி. “நான் 32MB RAM இருக்கான்னு பார்க்கலாம்னு வந்தேன்” என்றேன். தரணி வாடிக்கையாளர்களையும் கடை ஊழியர்களையும் பிரிக்கும் தடுப்பை திறந்துக்கொண்டு உள்ளே போனான். நான் “வாடிக்கையாளனாக” அங்கேயே நின்றிருந்தேன்.

தரணி “செருப்பை கழற்றிட்டு உள்ள வாடா..” என்றதும் நான் உள்ளே போனேன். தரணி ஒரு டப்பாவை பிரித்து உள்ளே இருக்கும் பழைய உபயோகப்படுத்தப்பட்ட RAM-களை எடுத்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். “கார்த்தி! உன்னோட Computer-ல என்ன motherboard-ன்னு தெரியுமா? ஒருசில Motherboard-ல கூடுதலா RAM போடமுடியாது. அதனால model தெரிஞ்சுதுன்னா அதுக்கேத்த மாதிரி RAM எடுத்து தருவேன்… இதெல்லாம் பக்கத்து ஸ்கூல்-ல இருந்து computer-களை upgrade பண்ணினப்போ எடுத்து வச்சது. உனக்கு தேவையானதை எடுத்துக்கோ. நீ எனக்கு காசெல்லாம் குடுக்க வேணாம்…” என்றபோது நான் “Motherboard model தெரியலைடா…” என்று அசடு வழிந்தேன். தரணி “சரி! நீ உன்னோட computer-ல என்ன motherboard போட்டிருக்குன்னு பார்த்துட்டு வா… அப்புறம்..” என்று என் காதருகே குணிந்து “நான் free-யா தர்றேன்னு யார் கிட்டேயும் சொல்லிடாத… என் boss-க்கு மட்டும் தெரிஞ்சுதுன்னா அவ்வளவு தான்” என்றபோது எனக்கு தரணி மீது நல்ல அபிப்பிராயம் தோன்றியது.

தரணி ஒரு desktop-ஐ பிரித்துக்கொண்டே “அது சரி! B.E degree முடிச்சிட்டே இல்லை… வேலை தேடுறியா இல்லை மேலே M.E படிக்க போறியா?” என்று தன் தினசரி வேலையை ஆரம்பித்தான். நான் “Job interview call எதுவும் வர மாட்டேங்குது… இந்த free time-ல AutoCAD படிக்கலாம்னு இருக்கேன்… அதுக்கு வீட்டுல என்ன சொல்லி காசு கேட்குறதுன்னு தெரியலை” என்று என் ஆதங்கத்தை கொட்டினேன். “எங்க கிட்டே AutoCAD Licensed version இருக்கு… நீ யார் கிட்டேயாச்சும் புக் மட்டும் ஏற்பாடு பண்ணிக்கிட்டு நேரம் கிடைக்கிறப்போ இங்கே வந்து படிச்சுக்கோ… எதுக்கு வீணா காசு செலவு பண்ணிக்கிட்டு…” என்று அவன் சொன்னபோது எனக்கு சந்தோஷத்தில் தலை கால் புரியவில்லை. நான் அவன் தோளை தட்டி “சூப்பர்டா… ரொம்ப Thanks-டா” என்று என் நன்றியை வெளிப்படுத்தினேன்.

பழைய நட்பு மீண்டும் துளிர்த்த சந்தோஷத்தில் நான் அடிக்கடி தரணியின் கடைக்கு போய் வந்துக்கொண்டிருந்தேன். சில நாட்கள் கழித்து ஒரு மதியம் அவன் சொன்ன நேரத்துக்கு சென்றபோது கடையில் தரணியை தவிர வேறு யாரும் இல்லை. கடைக்கு கீழே Bus Stand-ன் பரபரப்புக்கும் மேலே இருக்கும் கடைக்கும் சம்பந்தமே இல்லை என்னும் அளவுக்கு அமைதியாக இருந்தது. நான் பழைய புத்தக கடையில் பேரம் பேசி வாங்கிய AutoCAD புத்தகத்தையும், notebook-ஐயும் table-ல் வைக்க, தரணி ஒரு கணினியில் AutoCAD-ஐ ஆரம்பித்தான். “கார்த்தி! நீ இங்கேயே உட்கார்ந்து practise பண்ணிட்டு இரு… எனக்கு வெளியே ஒரு service call இருக்கு….” என்று கடையை என் பொறுப்பில் விட்டுவிட்டு வெளியேறினான். நான் எனது AutoCAD book-ஐ படித்தபடி கணிணியில் அதை இயக்க ஆரம்பித்தேன். ஒரு மணி நேரம் கழித்து தரணி வந்தான்.

தரணி ஒரு rolling chair-ஐ இழுத்து என் பக்கத்தில் போட்டு உட்கார்ந்தான். “என்னடா! முழு AutoCAD-ஐயும் ஒரே நாள்ல படிச்சு முடிச்சிட்டியா?” என்று என் தோளில் கை போட்டான். நான் லேசாக சோம்பல் முறித்தபடி அவன் கண்ணை பார்த்தபடி “ஒரே நாள்ல படிச்சு முடிக்க நான் என்ன நீயா?” என்று அவனை சீண்டினேன். தரணி “நான் ஸ்கூல்ல உன்னை மாதிரி rank வாங்கியிருந்தா ஏன் இப்படி கடையிலே வேலை செய்யப்போறேன்… நீ talented fellow-டா” என்று என் தொடையில் கை வைத்தான். அது இயல்பாக தோன்றியதால் நான் அந்த தீண்டலை தவறாக கருதவில்லை. தரணி “சரி! படிச்சு முடிச்சிட்டியா?” என்று கிறக்கமாக கேட்டான். நான் அப்பாவியாக “ஏண்டா?” என்று கேட்க, தரணி “இந்த computer-ல கொஞ்சம் BF videos இருக்கு… பாக்குறியா?” என்று விஷயத்துக்கு வந்தான். நான் “இன்னொரு நாள் பாக்கலாமே” என்று என் notebook-ஐ மூடிவைத்தேன்.

தரணி தன் சேரை நகர்த்தி நான் வெளியே நகர முடியாத அளவுக்கு வழியை அடைத்தான். என் முன் இருந்த கணினியில் File explorer-ல் ஒளித்து வைத்திருந்த hidden folder-ல் நிறைய mpeg clip-கள் இருந்தன. “யாரோடது பார்க்கனும்… பானுபிரியாவா, பிரதீபாவா, நல்லெண்ணெய் சித்ராவா இல்லை கோவை சரளாவா?” என்று எனக்கு choice கொடுத்தான். நான் “கோவை சரளா இப்படியெல்லாம் நடிச்சிருக்காளா?” என்று அதிர்ச்சியில் வாய் விட்டு கேட்க, தரணி அதையே என் பதிலாக எடுத்துக்கொண்டு கோவை சரளாவின் BF-ஐ ஓடவிட்டான். திரையில் இயங்குவது உண்மையிலேயே கோவை சரளா தானா என்று நான் குழம்பிக்கொண்டிருக்க, என் தொடையில் தரணியின் கை மீண்டும் பதிந்தது. இது இயல்பாக நடப்பதா இல்லை வேறு எண்ணத்துடனா என்று நான் யோசித்துக்கொண்டிருக்க, தரணியின் கை தைரியமாக முன்னேறி எனது சுன்னியை பிடித்தது.

நான் அதிர்ச்சியில் சட்டென்று எழுந்தேன். தரணி என்னை பார்த்த பார்வையில் பயமோ இல்லை குழப்பமோ இல்லை. சொல்லப்போனால் இந்த reaction-ஐ அவன் எதிர்பார்த்திருக்கக்கூடும். நான் “நேரமாச்சு தரணி… வீட்டுக்கு கிளம்புறேன்” என்று அவனை நகர்த்திக்கொண்டு கொஞ்சம் வேகமாக அந்த இடத்தில் இருந்து நகர்ந்தேன். கல்லூரியில் நான் நிறைய ஓரினச்சேர்க்கை அனுபவங்கள் பெற்றிருந்தாலும், திடீரென்று எதிர்பார்க்காத நபரிடம் இருந்து இப்படி ஒரு தொடுதலை என் மனம் ஏற்கவில்லை. TVS 50-ல் வீட்டுக்கு போய் இறங்கும் வரைக்கும் “என்னை பார்த்தா அவ்வளவு easily available-ஆ இருக்கா… இல்லை பாக்குறவன் எல்லாம் சுன்னியிலே கை வைக்க நான் என்ன அஜக்கு மாதிரியா இருக்கேன்..” என்று என்னை பற்றிய தாழ்வான அபிப்பிராயங்களே என் மனதில் அலையடித்துக்கொண்டிருந்தது. AutoCAD படிக்கலைன்னாலும் பரவாயில்லை… இனிமேல் அந்த தரணியை பார்க்கக்கூடாது என்ற முடிவோடு TVS 50-யின் accelerator-ஐ முறுக்கினேன்.