புது வேலைக்கு முதல் ராத்திரி – 1

307

Just ஒரு கேள்வி...
கதையில் கில்மா படங்களை மறைத்துவிட்டு, வெறும் text மட்டும் படிக்கும் வசதியை உபயோகிக்கிறீர்களா? ஆம். பொது இடங்கள் / வேலை நேரத்தில் படிக்க இந்த வசதியை உபயோகப்படுத்துகிறேன் ஆம். அப்படியே Featured Images-களில் sex படங்களை தவிர்த்தால் இன்னும் வசதியாக இருக்கும். இல்லை. தனியாக இருக்கும்போது படிப்பதால் நான் படங்களை மறைப்பதில்லை. :-0 அப்படி ஒரு வசதி இருப்பதையே கவனிக்கவில்லை... View Results  Loading ...

Click here to read text only - Hide or Show explicit images

ஓட்டமும் நடையுமாக தனியார் பஸ் ஸ்டேண்டுக்கு வந்து சேரும்போது மங்களூர் பஸ் கிளம்ப தயாராக இருந்தது. ஆட்டோவுக்கு காசு கொடுத்து கட் பண்ணிவிட்டு பஸ்ஸில் ஏறப்போகும்போது அந்த கிளீனரின் முகத்தில் எள்ளும் கொள்ளும் வெடித்தது. டிக்கெட்டை நீட்ட, அவனுடைய Tripsheet-ல் Tick-கடித்துக்கொண்டே “சார்! உங்களுக்காக தான் இத்தனை பேரையும் நிறுத்தி வச்சிருக்கோம்” என்று சொன்னபோது மொத்த பஸ்ஸுமே என்னை கேவலமாக பார்ப்பது போல குறுகினேன். என்னுடைய சீட் பஸ்ஸின் பின்புறத்தில் அமைந்திருந்ததால் பதற்றமாக சீட்டுகளை நம்பர்களை எண்ணியபடி கடந்து சென்றபோது அந்த முகம் என்னை சட்டென்று ஈர்த்தது. நடுத்தர வயதை தாண்டிய கட்டழகன்… என்னுடைய சீட் அவருக்கு பக்கத்தில் இருக்காதா என்று ஏங்கியவனுக்கு அவர் பக்கத்தில் ஒரு வயதான பெண்மணி உட்கார்ந்திருந்ததால் எனக்கு அந்த கொடுப்பினை இல்லை என்று என்னை நொந்துக்கொண்டே அவர் சீட்டுக்கு பின்னால் எதிர்வரிசையில் எனக்காக காத்துக்கிடந்த ஜன்னல் சீட்டில் உட்கார்ந்து செட்டில் ஆனேன்.

காதில் Headset-டை போட்டுக்கொண்டு சந்தோஷ் நாராயணின் “சிறுக்கி வாசம்” கேட்டுக்கொண்டிருந்தாலும் என் கண்கள் அவ்வப்போது கண்ணெதிரே தெரிந்த அழகனின் வாசத்துக்காக கிறுக்காக அலைந்துக்கொண்டிருந்தது. சில முறை அவருடைய பார்வையும் என்னுடைய பார்வையும் நேருக்கு நேரே மோதிக்கொண்டதில் என் மனம் சுக்கு நூறாக உடைந்துக்கொண்டிருந்தது. Semisleeper seat-டை அவர் பின்னால் சரித்து தலைக்கு மேலே தன் இரு கைகளையும் கட்டிக்கொண்டபோது அவருடைய புஜங்களும், சுண்டெலியும் என் மீது காம வன்முறையை கட்டவிழ்த்துக்கொண்டிருந்தது. வண்டி பாலக்காட்டை தாண்டிபோது சூரியன் ஓய்வெடுக்க ஆரம்பித்ததால் ஏற்பட்ட இருட்டை பஸ்ஸுக்குள் விளக்குகள் போட்டு சரி செய்யமுயன்றார்கள். NH-ல் Hoarding-களில் மலையாள சுந்தரிகள் நெஞ்சு முழுக்க Fashion நகைகள் அலங்கரித்துக்கொண்டு நிறைந்திருந்தாலும் என் கண்கள் அந்த வயதான அழகனையே பார்த்து பெருமூச்சு விட்டுக்கொண்டிருந்தது.

சாலக்குடியில் பஸ் நின்றது. என் பக்கத்தில் இருந்த ஆள் இறங்கிக்கொண்டார். ஆனால் அவர் பக்கத்தில் இருந்த பாட்டியம்மாவும் மங்களூர் செல்பவராக்கும்… இல்லை அவருடைய அம்மாவோ இல்லை தெரிந்தவராகவோ இருக்கும் என்று என்னை சமாதானப்படுத்திக்கொண்டேன். ஒரு ஒன்பது மணி வாக்கில் வண்டி ஒரு ரோட்டோர ஹோட்டலில் நின்றது.

“வண்டி ஒரு கால் மணி நேரம் நிக்கும். சாப்பிடுறவங்க எல்லாம் சாப்பிட்டுக்கோங்க… இதை விட்டா மங்களூர் தான்” கிளீனர் பையன் தகவல் சொன்னானா இல்லை எச்சரித்தானா என்று புரியவில்லை. இருந்தாலும் எனக்கு ஒண்ணுக்கு முட்டிக்கொண்டு வந்ததால் கீழே இறங்கினேன். ஹோட்டலை தாண்டி கொஞ்ச தூரத்தில் ஆண்கள் எல்லாம் தங்கள் சாமான்களை திறந்து மூத்திர டேங்க்கை காலி செய்துக்கொண்டிருந்தார்கள். நான் என்னுடைய jeanஸை zip பிரித்து பாதி சூத்துக்கு இறக்கி ஜட்டியிலிருந்து என் சாமானை விடுதலை செய்தேன். பாவம் பையன்… அவரை பார்த்து டெம்பர் அடைஞ்சிருந்தாலும் இறுக்கமான ஜீன்ஸுக்குள் அடைந்து மூச்சு திணறிக்கொண்டிருந்திருக்கிறான். மூத்திரம் வெளியேறும்போது பரவசத்தில் கண்கள் தானாக மூடிக்கொண்டது. அடித்து முடித்துவிட்டு கண்ணை திறக்கும்போது பக்கத்தில் அவர் வெள்ளை கேரளா முண்டுவை (வேஷ்டி) மேல் தொடைவரைக்கும் மடித்துக்கட்டி ஜட்டியை பாதி தொடைக்கு இறக்கிவிட்டு தன்னுடைய சாமானை கையால் பிடித்துக்கொண்டு ஒண்ணுக்கு போய்க்கொண்டிருந்தார். எனக்கு அவரது தேக்கு தொடைகளை ரசிப்பதை கட்டுப்படுத்தமுடியவில்லை. என்னுடைய சாமானை ஜட்டிக்குள் விடாமல் அவரது கீழழகை பரவசத்தோடு வாயை திறந்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். அவர் நிதானமாக மூத்திரம் பெய்துவிட்டு ஜட்டியை மேலே தூக்கி மாட்டினார். இதில் அவரது வேட்டி மேலும் சுருண்டு அவரது உருண்ட சூத்தை காட்டியது.

என்னை பார்த்து சிரித்தார். நான் அசடு வழிந்தவாறே என்னுடைய ஜட்டியை மாட்டிக்கொண்டு ஜீன்ஸ் ஜிப்பை ஂமாட்டியபடி அங்கிருந்து நகர்ந்தேன். அவர் என் பின்னாலேயே வருவது போல இருந்தது. நெஞ்சம் படபடக்க நான் ஹோட்டலுக்கு வெளியே இருந்த டீ கடைக்கு சென்று கூட்டத்தில் நின்றேன். அவர் என் பின்னால் வந்து நின்றார்.

“காஃபி குடிக்கனுமா?” அவரது அடர்ந்த ஆண்மை குரலில் கேட்டார்.

“ஆமா…”

“இங்கே நல்லா இருக்காது… இங்கே இருந்து ஒரு 100 மீ தூரத்துல ஒரு டீக்கடை இருக்கு… அங்கே ரொம்ப நல்லா இருக்கும்.. கூட்டமும் இருக்காது… போகலாமா?”

“பஸ் கிளம்பிடுச்சுன்னா…”

“இல்லை… இவன் முக்கால் மணி நேரத்துக்கு முன்னாடி கிளம்பமாட்டான்… கடைக்கு நடக்க ரெண்டு/மூணு நிமிஷம் போதும்..”

என்னால் அவரது வார்த்தையை மறுத்து பேச முடியவில்லை. கிட்டத்தட்ட மூணு மணி நேரமா தூரத்தில் இருந்து சைட்டடித்துக்கொண்டிருந்த ஆளை இப்போ நெருக்கத்தில் நடக்க கிடைத்த வாய்ப்பை தவறவிட நான் என்ன முட்டாளா? அவரோடு நடந்து பயணிகள் கூட்டத்தில் இருந்து பிரிந்து அந்த ஆள் இல்லாத டீக்கடைக்கு போனோம்.

“சேட்டா… ரண்டு காஃபி… ஸ்டிராங்காயிட்டு… பஞ்சசாரம் குறச்சு..”

“ஹா! நிங்களானோ? அது பதிவு அல்லே…” சினேகமாக சிரித்தார். என்னை பார்த்து “இது ஆரா?”

“எண்டெ பஸ் கூட்டு…”

“ஷரி! இரிக்கு… ஞான் இப்போ கொண்டுவராம்”

என்னைப்பார்த்து “நான் வாராவாரம் ரெகுலரா வருவேன்… அதனால அவருக்கு என்னை ஞாபகம் இருக்கு..” என்று சிரித்தார்.

நான் இன்னும் பேச்சு வராமல் கிறக்கத்தில் இருந்தேன்.