வாலிப முறுக்கில் அருள்மொழி செய்த சிறு தவறால் ஏற்பட்ட கசப்பான அனுபவம், அவனை 10-12 வருடங்கள் யாரையும் சந்திக்க விடாமல் முடக்கி வைக்கிறது. ஒரு தவிர்க்கமுடியாத சூழ்நிலையில் மீண்டும் தன் சொந்த ஊருக்கு செல்லும் அருள்மொழி, அங்கே தனது உறவுக்கார பையனான மெய்யழகனை சந்திக்க நேர்கிறது. காலம் பல காயங்களுக்கு மருந்து போடுகிறது. அந்த இரவில் என்ன நடந்தது?
அருள்மொழி கல்யாண மண்டபத்தை நெருங்கியபோது அவன் மனது திக் திக் என்று அடித்துக்கொண்டது. படியேறி மண்டபத்துக்குள் நுழைந்தான். தூரத்தில் யாரோ இருவர் பேசிக் கொண்டே இவனைத் திரும்பிப் பார்த்தபோது “அவர்கள் தன்னைப் பற்றி பேசுகிறார்களோ?” என்று மனது வீணாக சந்தேகப்பட்டது. “என்னடா தம்பி! இப்பதான் வர்றியா?” என்று புவனாவின் அப்பா அவனை மேடையில் நிற்கும் புவனாவிடம் கூட்டிச்சென்றார். புவனா மண்டபத்திலுள்ள அத்தனை பேரும் தன்னை பார்க்கிறார்கள் இன்று கவலைப்படாமல் அருள்மொழியை “பளார்” என்று அறைந்தாள். “தங்கச்சி கல்யாணத்துக்கு மூணாம் மனுஷன் மாதிரி சாப்பிடுற நேரத்துக்கு வர்றே?” என்று உரிமையோடு அவனை கட்டிக்கொண்டாள். புவனாவின் அப்பா “சரிம்மா! அவன் தான் வந்துட்டான் இல்ல..? கல்யாணம் முடிஞ்சு நீ மாப்ள வீட்டுக்கு போகுற வரைக்கும் உன் கூட இருக்க போறான் பாரு” என்று சமாதானப்படுத்தினார்.
மேடைக்கு கீழே போடப்பட்ட இருக்கைகள் ஒன்றில் உட்கார்ந்து அருண்மொழி மேடையில் நிற்கும் புவனாவை பார்த்துக்கொண்டே இருந்த போது திடீரென்று அவனது கண்கள் பொத்தப்பட்டது. “ஹேய்! யாரு??” என்று அருள்மொழி லேசான பதற்றத்தோடு கையை விலக்க முயற்சிக்க, அந்த கை அவனது கண்களை இன்னும் அழுத்தமாக மூடியது. அருண்மொழி அந்த கையை தடவிப்பார்த்தான். நிச்சயம் ஒரு வாலிப ஆணின் கை தான். பின்னாலிருந்து வந்த குரல் “யாருன்னு கண்டுபிடிங்க பார்க்கலாம்?” என்று கொஞ்சியது அருள்மொழி “எனக்கு தெரியலைங்களே…” என்று பரிதாபமாக சொன்னதற்கு அந்த குரல் “என்ன இது? போங்க… வாங்கன்னு ஒழுங்கா போடா.. வாடான்னு சொல்லுங்க” என்று அதட்டியது. அருள்மொழி இன்னும் திணறிக்கொண்டு “யாருன்னு கண்டுபிடிக்க முடியலையா?” என்று உரிமையோடு அவன் முன்னால் வந்து அமர்ந்தது. அருள்மொழிக்கு அவனைப் பார்த்ததும் மூச்சே நின்றுவிட்டது.
கடைசியாக பார்த்த போது சிறுவனுக்கும் வாலிபனுக்கும் நடுவே இரண்டும் கெட்டான் வயதில் adoloscen teenager-ஆக இருந்த அவன் இப்போது முழு ஆண்மகனாக பரிமளித்தான். யாரை சந்திப்பதை தவிர்ப்பதற்கு இத்தனை வருடங்களாக அருள்மொழி எந்த ஒரு வீட்டு விசேஷத்திலும் கலந்து கொள்ளாமல் ஒதுங்கி இருந்தானோ இன்று அதே மெய்யழகன் தன்னிடம் இயல்பாக பேசுவதை கண்டு அருள்மொழிக்கு லேசாக கூசியது. “என்ன அத்தான்? இன்னும் என்ன ஞாபகம் வரலியா?” என்று மெய்யழகன் அருண்மொழியின் கையை பற்றினான். அருள்மொழி “இல்லடா! சட்டுன்னு உன்னை பார்க்கவும் எனக்கு எப்படி react பண்றதுன்னு தெரியல… அப்புறம்! எப்படி இருக்க?” என்று இயல்பாக இருப்பது போல காட்டிக்கொள்ள முயற்சித்தான். மெய்யழகன் “அது தான் நீங்களே பாக்கறீங்களே… சூப்பரா இருக்கேன். நீங்க மட்டும் வந்திருக்கீங்க? அத்தை, மாமா வரலியா?” என்று மெய்யழகன் வழக்கம் போல தன்னுடைய வளவள பேச்சை ஆரம்பித்தான்
அருள்மொழிக்கு மெய்யழகனிடமிருந்து அறுத்துக்கொண்டு விலகவும் முடியவில்லை. அதேசமயம் அவனோடு இயல்பாக பழகவும் முடியவில்லை. அவன் ஒருவித அவஸ்தையில் எப்பொழுது இந்த கல்யாணம் முடியும், ஊருக்கு போகலாம் இன்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தான். அவனுடைய எண்ணம் புவனாவுக்கு புரிந்து விட்டது போல… அருள்மொழியை மேடைக்கு அழைத்து “அண்ணா! என்ன விட்டுட்டு சாப்பிட்டுடாத… அப்புறம் ராத்திரி இந்த பரபரப்பு எல்லாம் அடங்கினதுக்கு அப்புறம் நாம பேசணும்… நீ யார் வீட்டுக்கும் தூங்க போகாம, மேல இருக்குற ரூம்லேயே படுத்துக்கோ..” என்று சொல்லிவிட்டு, மெய்யழகினை அழைத்து “டேய்! மாமா கிட்ட போயி அந்த ஏசி ரூம் சாவி வாங்கி, ரூம்-ஐ சுத்தம் பண்ணி அருள் அண்ணா கிட்ட கொடுத்துடு… அப்புறம் அவரை லொடலொடன்னு பேசி அறுக்காம இரு…” என்று சொல்லி அருள்மொழியை மண்டபத்தில் இருந்து நகரவிடாமல் lock செய்தாள்.
இவ்வளவு நேரமும் டைட் ஜீன்ஸ் அணிந்திருந்ததால் அருள்மொழிக்கு கவட்டை பகுதியில் இறுக்கமாக பிடித்திருந்தது. அதனால் அருள்மொழி தன்னுடைய ஜீன்ஸ் மற்றும் ஜட்டியை கழற்றிவிட்டு, கொட்டையை லேசாக பிசைந்து அதை ஆசுவாசப்படுத்தினான். பின்னர் பைக்குள் இருந்து சுத்தமான வெள்ளை வேட்டி ஒன்றை எடுத்து இடுப்பில் சுற்றிக்கொண்டு மேல்சட்டையை கழற்றி ஹாங்கரில் மாட்டினான். இருக்கும் புழக்கத்துக்கு முழு அம்மணமாக படுத்தால் கூட பரவாயில்லை என்று தோன்றியது. ஆனால் கல்யாணவீடு என்பதால் அப்படி இருக்க வாய்ப்பு இல்லை. அருள்மொழி படுக்கையில் புரண்டு புரண்டு படுத்தான். புது இடமென்பதால் உடனே தூக்கம் வரவில்லை. கீழே மண்டபத்தில் சத்தம் அடங்கி இருந்தது.
அருள்மொழி மெய்யழகன் கோடைக்கால புழுக்கத்தில் தூங்குவானே, அதனால் அவனை அறைக்குள் வந்து படுக்க சொல்லலாம் என்று சட்டையில்லாத மேலுடம்பில் துண்டு ஒன்றை போர்த்திக்கொண்டு கீழே வந்தான். மண்டபத்தின் ஒரு மூலையில் மெய்யழகன் கொசுக்களுடன் சண்டை போட்டுக் கொண்டிருந்தான். அருள்மொழி மெய்யழகனை தட்டி “டேய் மெய்யழகா! என் ரூம்-ல ஏசி ஓடுது. அங்க வந்து படு” என்று உரிமையுடன் அவனுடைய தலையணையையும், போர்வையையும் இழுத்தான். அறைக்குள் மெல்லிய இருட்டும் நிசப்தமும் பரவியிருந்தது. தனக்கு முதுகு காட்டிக்கொண்டு ஒருக்களித்து படுத்திருக்கும் மெய்யழகனை அருள்மொழி நீண்ட பெருமூச்சுடன் பார்த்தான். கொஞ்சம் தைரியத்தை வரவழைத்துக்கொண்டு அவனுடைய தோளில் கை வைத்ததுமே மெய்யழகன் அருள்மொழியின் கையை இழுத்து தன் முன்பக்கம் வைத்து கட்டிக்கொண்டான். “அத்தான்! குளிருது ஒரு போர்வை தான் இருக்கு…” என்று அதற்கு காரணமும் சொல்லிக் கொண்டான்.
பல வருடங்களுக்கு பிறகு மெய்யழகனை கட்டிக்கொண்டு படுப்பதில் அருள்மொழிக்கு சந்தோஷமாக இருந்தது. “இத்தனை வருடங்கள் அனாவசியமாக பயந்து இந்த வெள்ளந்தி பையனை விட்டு தூர போய் விட்டோமோ?” என்று சங்கடமாகவும் இருந்தது. அருள்மொழியின் மனது லேசாக, அவன் இன்னும் நெருங்கி மெய்யழகனை இறுக்கி கட்டிக்கொண்டான். மெய்யழகன் இன்னும் தூங்கவில்லை போல. அவனும் அருமொழியின் விரல்களை இறுக்கமாக கோர்த்துக்கொண்டான். இருவரும் எவ்வளவு நேரம் அப்படியே கட்டிப்பிடித்து படுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள் என்று தெரியவில்லை.
மேலே படிக்கிறதுக்கு முன்னாடி random - ஆ ஒரு ஜாலி கேள்வி
Loading ...
திடீரென்று மெய்யழகன் “அத்தான்! நீங்களும் தூங்கும்போது ஜட்டி போட மாட்டீங்களா.. பின்னாடி உங்களோடது உரசுது” என்று சொல்ல, அந்த நேரடி பேச்சை எதிர்பார்க்காத அருள்மொழி “ஙே..!” என்று விழிதான். மெய்யழகன் “எனக்கும் ஜட்டி போடாம காத்து வாங்கி படுத்தா தான் தூக்கம் வரும்…” என்று சொன்னான். அருள்மொழி பதில் சொல்லும் முன்பு மெய்யழகன் “நீங்களே பார்த்துக்கோங்க…” என்று அவனுடைய கையை இழுத்து தன்னுடைய லுங்கி மூடிய சுன்னித்தண்டில் வைத்தான். இத்தனை வருடங்களில் மெய்யழகனின் சுன்னி நன்றாக வளர்ந்திருந்ததை அருள்மொழியின் விரல்களில் தடவி உணர்ந்தது. முதலில் அருள்மொழி லேசாக அதிர்ந்தாலும், ஏ.சியின் குளிர் காற்றும், இத்தனை வருட குற்ற உணர்ச்சி காணாமல் போன சந்தோஷத்திலும் அருள்மொழி தன் கையை எடுக்காமல் மெய்யழகனின் சுன்னித்தண்டை தடவிக்கொண்டிருந்தான்.
அருள்மொழியின் விரலுக்கு மெய்யழகனின் சுன்னித்தண்டு மொத்தமாவது தெரிந்தது. மெய்யழகன் “ஹை! அத்தான் நீங்க இங்கே (விரல் வச்சு) சுவிட்ச் போட்டா அங்கே தூக்குது” என்று தன் குண்டியை அருள்மொழியின் விரைத்த சுன்னியில் தேய்க்க, அப்போது தான் தனக்கு டெம்பர் அடித்திருப்பதை உணர்ந்து வெட்கத்துடன் அருள்மொழி நகர்ந்து மல்லாந்து படுத்தான். அவனுடைய சுன்னி கொடிக்கம்பம் போல வேஷ்டியில் குத்தி நிற்பதை போர்வையால் மறைத்தான். மெய்யழகன் அருள்மொழி பக்கம் திரும்பி ஒருக்களித்து அவன் மேலே கை போட்டு மார்பில் முகம் புதைத்தான். அருள்மொழி மெய்யழகனை தள்ள முயற்சிக்க, அவன் அசைந்துகொடுக்கவில்லை.
மெய்யழகன் “அத்தான்… கடைசியா நாம ஒண்ணா இருந்தது இந்த மாதிரியான ஒரு ராத்திரில தான். அதுக்கப்புறம் நீங்க என்ன விட்டு ரொம்ப தூரம் போய்ட்டீங்க. நான் அதுக்கு அப்புறம் நிறைய பசங்க கூட படுத்திருக்கேன். ஆனா அந்த ஒவ்வொருத்தர் கிட்டேயும் என் அத்தானை தேடிட்டு இருக்கேன். எந்த ஒரு மனுஷனுக்கும் தன்னோட முதல் செக்ஸ் அனுபவம் தனக்கு புடிச்சவங்க கூட.. காலத்துக்கோ ஞாபகம் இருக்குற மாதிரி நடக்கனும்னு எதிர்பார்ப்பு இருக்கும். ஆனா என்னோட முதல் அனுபவம் எனக்கு புடிச்ச உங்கள நெனச்சிக்கிட்டு… வேற யார் கூடவோ தான் நடந்தது. அது தான் அத்தான் எனக்கு இன்னும் வலிக்குது. ஏன் அத்தான் என்னை விட்டுட்டு போனீங்க?” பேசப்பேச அவன் குரலில் மெல்ல அழுகை கலந்தது. அருள்மொழி அவன் பக்கம் ஒருக்களித்து படுத்தான். உண்மையில் மெய்யழகனின் கண்ணில் நீர் கோர்த்திருந்ததை பார்த்ததும் அவன் மனம் கறைந்தது.
அருள்மொழி “இல்லடா! நான் உன்ன விட்டு போகல.. நீ தான் என்ன விட்டுட்டு போயிட்டே. நீ திடீர்னு எழுந்து ஓடினதும் எனக்கு பயத்துல மூச்சே நின்னு போச்சு. நீ என் மேல கோவமா இருக்கேன்னு நினைச்சு பயந்துட்டேன். அதுக்கு ஏத்த மாதிரி நீ யார்கிட்டயும் சொல்லாம வீட்ட விட்டு போய்ட்டே… லீவுக்கு சந்தோஷமா இருக்கணும் வீட்டுக்கு வந்த உன் கிட்டே நான் தப்பா நடந்து காயப்படுத்திட்டேன்னு பயந்து போய்… அன்னைக்கு நம்ம சொந்தக்காரங்களை பாக்குறதை தவிர்த்த நான் இன்னைக்கு தான் திரும்ப வர்றேன்…” என்று அருள்மொழி மெய்யழகனின் கன்னத்தை இதமாக தடவிக் கொண்டு, அவனுடைய கண்களை ஊடுருவி பார்த்தபடி நிதானமாகப் பேசினான்.
மெய்யழகன் லேசான விசும்பலுடன் “ஆமாம்… திடீர்னு நீங்க அப்படி பண்ணுனதனால நான் பயந்து எழுந்து போனேன்… ரெண்டு நாள் கட்டிப்பிடிச்சு படுத்து, கால் மேலே கால் போட்டு சூடாக்கி விட்டுட்டு, அப்புறம் சமயம் பார்த்து பக்குவமா ஜட்டிக்குள்ள கையை விட்டிங்கன்னா நான் என்ன வேண்டாம்னா சொல்ல போறேன்?… அதை விட்டுட்டு அத்தானுக்கு என் மேலே இப்படி ஒரு நெனப்பு இருக்குதான்னு தெரியாம, திடீர்ன்னு என் சுன்னியை பிடிச்சா எனக்கு எப்படி இருக்கும்?” என்று கண்ணீரை துடைத்துக் கொண்டான். அருள்மொழி “அப்போ ஏண்டா வீட்டை விட்டு போனே?” என்று கேட்க, மெய்யழகன் “நான் தூக்கம் வராம வாசலிலேயே உட்கார்ந்திருந்தேன்… எங்க வீட்டுல பசுமாடு கண்ணுக்குட்டி போடுறதுல பிரச்சனை ஆயிடுச்சு… எங்க பக்கத்து வீட்டுக்கார பையன் சைக்கிளை எடுத்துட்டு வந்தான். நான் அவன் கூட அவசரமா போயிட்டேன். மாடு பிரசவம் பாக்குறதுலயே 2-3 நாள் ஓடிப்போயிடுச்சு… எல்லாம் முடிஞ்சு உங்கள பாக்கலாம்னு வந்தப்போ நீங்க பெங்களூர் போயிட்டீங்கன்னு சொன்னாங்க”
அருள்மொழி உணர்ச்சிவசப்பட்டு மெய்யழகனின் நெற்றியில் முத்தம் வைத்தான். இருவருக்கும் நடுவே காற்று கூட நுழைய முடியாத அளவுக்கு மெய்யழகன் அருள்மொழியை இறுக்கி கட்டிப்பிடித்ததில் இரு ஆண்களின் உடம்பும் நூல் போல சுற்றிக்கொண்டது.
காதலுக்கும் காமத்துக்கும் பால் (Gender) தேவையில்லை என்று கருதும் கூட்டத்தில் ஒருத்தன். அழகு எங்கிருந்தாலும், யாரிடமிருந்தாலும் ரசிக்கும் கலாரசிகன். அன்பு எங்கிருந்து கிடைத்தாலும் பால் நோக்காமல் கேள்வி கேட்காமல் ஏற்றுக்கொள்ளும் பக்குவம் கொண்டவன். கட்டிலில் கட்டியவளோடு புணர்ந்தாலும் நான் ஓரினச்சேர்கையாளனும் கூட என்று சொல்லிக்கொள்வதில் வெட்கமில்லை. இந்த கதைகள் அனைத்தும் என் மனதில் படமாக விரிந்த காட்சிகள். படித்துவிட்டு உங்கள் கருத்துக்களை [email protected] மூலம் தெரிவிக்கலாம்.
Loading ...
