கையடிப்பது என்றால் நமக்கு நாமே சுயஇன்பம் செய்து கொள்வது மட்டுமல்லாது, துணைகளுக்கும் கையடித்து, விரல் விட்டு இன்பம் கொடுக்கும் நிகழ்வுகள் கொண்ட ஜாலி கதைகள்.
சுவர் கடிகாரத்தில் மணி இரவு 11:30-ஐ தொட்டபோது கிட்டத்தட்ட எல்லாருடைய கண்களிலும் ஒரு களைப்பு தெரிந்தது. வழக்கம் போல எப்போடா டீ குடிக்க வெளியே கிளம்பலாம்னு மத்தவங்க எல்லாம் காத்திருக்க, நானும் பிரகாஷும் ஒருவழியாக எங்கள் புத்தகங்களை மூடிவைத்தோம். ஒருவகை
ரொம்ப நாளுக்கு அப்புறம் நான் என் குடும்பத்துடன் ஏர்போர்ட்டில் வந்து இறங்கியபோது சூடான சீதோஷணத்தில் என்னையும் அறியாமல் நான் என் jacket-ஐ கழற்றியதுடன் என் சட்டை பட்டன்களையும் சேர்த்து கழற்றினேன். ஆனால் என்ன தான் புழுக்கமாக இருந்தாலும் தாய் மண்ணில் கால்
ஜெய் தன் அலுவலகத்து வாசலில் நின்ற வயதான security-யிடம் தன் லேப்டாப்பை கொடுத்து அதன் serial number-ஐ அவர் சரிபார்த்த போது அவன் கண்கள் பரத்தை தேடியது. கொஞ்ச நாளாக பரத் தென்படவில்லை. Security Company
“Welcome Sir… How may I help you?” என்று பணிவுடன் கேட்ட அந்த Receptionist-ன் மார்பை வெறித்து பார்த்தான் விஜய். அதை கண்ட அந்த பெண் லேசாக துணுக்குற, அவளது பெயரை சத்தம் வராமல் படித்துவிட்டு “ஏனுங்க அம்மணி! தமிழரசி-ங்குற உங்க பேர்லயே நீங்க தமிழ்ன்னும்,
வானத்தை பார்த்துட்டு தூங்குறது என்னா சுகம்… அதுலயும் காலை விரிச்சுக்கிட்டு தூங்குறது அதை விட சுகம்… ஆனா இந்த சூரியன் காலங்கார்த்தால சீக்கிரம் வந்து அதையெல்லாம் கெடுக்குது” என்று திட்டியபடி ஜெய் சூரிய வெளிச்சம் முகத்தில் படாதபடிக்கு கைப்படி சுவற்ற
வெளியே பேய் மழை ஜோராக அடித்துக்கொண்டிருந்தது. நான் ஈர தலையை துவட்டியபடி Hall-ல் sofa-வில் சரிந்து PrimeVideo-ல் ஏதாவது படம் பார்க்கலாமா என்று தேடிக்கொண்டிருந்தேன். ஆனால் என் மனசு எந்த படத்திலும் ஈடுபாடு காட்டவே இல்லை. வீட்டில் அம்மா ஊருக்கு போயிருந்த
மதிய நேரத்து சாப்பாடு நேரம் முடிந்தது. மெஸ் கதவை தாழிட்டுவிட்டு, அம்மு ‘இயல்பாக’ மெஸ்ஸுக்கு பின்பக்கம் இருக்கும் தன் வீட்டு கதவை திறந்தாள். படபடபில் அம்முவின் காய்கள் சீரான வேகத்தில் விம்மி துடிக்க, அவள் கண்ணில் லேசான பதற்றத்துடன் அம்மு வீட்டுக்குள்
அன்றைய பரபரப்பான மதியம் மெல்ல மெல்ல சோம்பலான மாலையாக மாறிக்கொண்டிருக்கும் நான்கு மணி இருக்கும்… நான் ஒரு கையில் காஃபி கப்பும் மறு கையில் சிகரெட்டுமாக எங்கள் கேண்ட்டீனை ஒட்டிய தூணின் நிழல் மறைவில் சுவற்றில் சாய்ந்தபடி புகையை இழுத்து விட்டுக் கொண்டிர
இது நான் கல்லூரியின் 2-3வது வருஷத்துல நடந்தது. நாங்க இருந்த area-ல எல்லாம் இப்போ மாதிரி speciality clinic, hospital-ன்னு பயமுறுத்துற facilities எல்லாம் இல்லை. சொல்லப்போனா அந்த மாதிரி வசதி எல்லாம் பெரிய நகரங்கள்ல மட்டும் தான் இருக்கும். எங்க வீட்டு தெ
என்ன தான் நாம ஆம்பளைங்களை 18-19 வயசுல awkwardly looking gawky teenagers அப்புறம் ugly duckling-ன்னு எல்லாம் சொல்லிக்கிட்டு இருந்தாலும் ஒரு சில “கலைக்கண்” இருக்குற ஆளுங்களுக்கு மட்டும் தான் அந்த இளமையின் வனப்பை ரசிக்க தெரியும். அப்படிப்பட்ட ஆளுங்களோட
ஜெய் குணிந்து அந்த table-ன் மீதிருந்த asset ledger-ல் தன் கையெழுத்தை போட்டுவிட்டு எழுந்திருக்காமல் பார்வையை நிமிர்த்த நீல uniform pant-ல் காலிடுக்கில் பெரிய ஆண்மை மேடு அம்சமாக தரிசனம் தந்தது. இப்போது கொரோனா பாதிப்பு காரணமாக நிறைய ஊழியர்கள் வீட்டிலிரு
அந்த சனிக்கிழமை மதியமும் வழக்கம் போல மந்தகதியில் நகர்ந்து…. இல்லை ஊர்ந்துக்கொண்டிருந்தது. உண்ட மயக்கம் தொண்டருக்கும் உண்டு என்பதால் மதிய சாப்பாடு முடித்த கையோடு நான் sofa-வில் படுத்தபடி TV Remote-ஐ இயக்க, சேனல்கள் மாறி மாறி கடைசியில் KTV-ல் எண்ணிலட
கோவா பீச்சில் என்ன ஒரு வசதி என்றால் அங்கே (கிட்டத்தட்ட) நிர்வாண உடம்புகளை யாரும் வெறித்து பார்ப்பதில்லை. அதனால் தானோ என்னவோ வெள்ளைக்காரர்கள் மட்டுமல்லாமல் நம்மூர் ஆண்களும், பெண்களும் கூட பிகினியிலும், ஸ்பீடோவிலும் இனி மறைக்க ஒன்றுமில்லை என்ற முற்றும்
“சரத்! Tickets எல்லாம் என்னோட travel pouch-ல இருக்கு… அதனால எல்லா சூட்கேஸையும் Check in ல போட்டுடலாம்…” ரவி சூட்கேஸ்களை சுமப்பதை தவிர்க்க, கார் கதவை திறந்து உட்காரப்போனார். சரத் தன் திம்சு கட்டை உடம்பில் நீல நிற denim jeans-ம் மேலே நான்கு பட்டன்
“போடா மச்சான்…. நீ சரியான போங்கு ஆட்டம் ஆடிட்டே..” மஹத் தன் jean pant-ன் zip-ஐ பிரிக்க முயற்சித்த ஜெய்யின் கையை லேசான கோபத்துடன் தட்டிவிட, ஜெய் மஹத்தின் கழுத்தில் முகம் புதைத்தபடி சிணுங்கினான். ஆனாலும் விடாமுயற்சி விஸ்வரூப வெற்றி என்பது போல மஹத்தின
