அன்றைய நாள் மதியத்திற்கும் மாலைக்கும் நடுவில் ஒரு நிலைகொள்ளாத மந்தகாச நிலையில் இருந்தது… முன்பாவது 4:00-4:15 மணிக்கு Tea-யும், ஏதாவது snacks பொட்டலமும் வந்துக்கொண்டிருந்தது ஆனால் Global recession என்று அதையும் கூட நிர்வாகம் நிறுத்திவிட்டது. கார்த்த
ஹாய் வணக்கம் என்னோட பேரு கார்த்திக் . என்னோட சொந்த ஊர் நாகர்கோயில். நான் கும்மிடி பூண்டி பக்கத்துல இருக்குற ஒரு சின்ன கிராமத்துல வேலை பாக்குறேன். என்னோட கல்லூரி படிப்பை நான் 2014 இல் முடித்தேன் . எனக்கு நெறைய கே அனுபவம் இருக்கு . ஆனா நேத்து நடந்தது க
இரண்டு வார ஹாஸ்பிடல் வாசத்துக்கு பிறகு நான் என் வீட்டின் Living room sofa-ல் தளர்வாக உட்கார்ந்திருக்கிறேன். அர்ணாபும் விஷ்வாவும் என்னுடைய கட்டில் மெத்தையை, மலமும் மூத்திரமும் ஊறிய coir படுக்கையை கழுவி சுத்தப்படுத்த மாடிக்கு கொண்டு போகிறார்கள். எனக்கு
மாளவிகா இரவெல்லாம் பார்ட்டியில் ஆட்டம் போட்டுவிட்டு, அந்த பார்ட்டி முடிந்ததும் விடியற்காலை 5:00 மணி போல கிளம்பினாள். இரவு அடித்த உற்சாக பானம் இன்னும் தன் வேலையை காட்டிக்கொண்டு தான் இருந்தது. மப்பு முழுசாக தெளியவில்லை. கொஞ்சம் கிறுகிறுப்பும், கூடவே கி
“ஞாயிற்றுக்கிழமையாச்சும் கொஞ்சம் நிம்மதியா தூங்கலாம்னா அதுக்கும் விட மாட்டேங்குறே…” என்று அபினவ் முனகிக்கொண்டே போர்வையை இழுத்து முகத்தை மூடினான். ஆனால் அது அதே வேகத்தில் விலக்கப்பட்டது. அபினவ் சுணங்கியபடி கண் விழிக்க, எதிரில் அவன் அம்மாவின் முகம் க
இரவின் இருட்டை சாலையோர ஹாலோஜன் விளக்குகளின் ஆரஞ்சு நிற ஒளி விரட்டிக்கொண்டிருக்கிறது. ஆனால் எங்கள் மனதில் இப்போது தான் இருள் படர ஆரம்பிக்கிறது. காதலித்தபோது உலகம் கண்ணுக்கு தெரியவில்லை. ஆனால் எதிர்பாராத பிரச்சனை வரும்போது சிறு தூசி கூட பாறையாக தெரிகிற
பிபாஷா தனது சீட்டிலிருந்து மேனேஜர் ஜாக்கி ஷராஃபின் கேபினுக்குள் நோட்டம் விட்டாள். ஜாக்கி ஷராஃப் கொஞ்சம் restless ஆக இங்கும் அங்கும் நடந்துக்கொண்டிருந்தான் கொஞ்ச நேரம் சீட்டில் உட்கார்ந்து நெளிந்தான். பின்னர் ஒரு சிகரெட்டை எடுத்து பற்றவைக்கப் போனான்.
இரு காதலர்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட நேரத்தில் சந்தித்துக்கொள்வதாக பிரிகிறார்கள். ஆனால் அவர்கள் அந்த இடத்துக்கு மீண்டும் குறித்த நேரத்தில் வரமுடியாதபடி சந்தர்ப்ப சூழ்நிலை வில்லனாகிவிடுகிறது. ஒருவர் மற்றவரை தொடர்பு கொள்ள தேவையான முகவரியோ இல்லை தொலைபேசி எண்ணோ
காலை எட்டு மணிக்கே நகரத்தின் பரபரப்போடு வெயிலின் கசகசப்பும் ஆரம்பித்துவிட்டது. என் Royal Enfield Bullet-ன் பின்புறத்தில் அர்ணாப்பை சுமந்துக்கொண்டு நான் எங்கள் வீட்டு தெருவில் நுழைந்தபோது எனக்கு ஒரு பக்கம் என்னவனை என்னுடைய வீட்டுக்கு முதல் முறையாக அழை
காலை courier collection centre-ஐ திறந்துவிட்டு ஹரீஷ் கல்லாவில் உட்கார்ந்தான். நேற்று இரவு வந்த கட்டுகளை பிரிக்கவேண்டும். ஆனால் ஏதோ ஒரு சோம்பேறித்தனம். அப்படியே உட்கார்ந்த நிலையிலே கண்ணயர்ந்தான். “அண்ணே… இந்த water can-ஐ எல்லாம் எங்கே அடுக்கட்டும்?”
நேற்று அர்ணாப் வீட்டுக்கு வந்ததற்கும் இன்று வருவதற்கும் எனக்கு நிறைய வித்தியாசம் இருந்தது. இன்று இவர்கள் பேசும் பாஷை எனக்கு புரியாது என்றாலும் இவர்களும் என் மனிதர்கள். எங்களுக்குள் உரையாட மொழி தேவைப்படாத நாள் விரைவில் வரும் என்ற நம்பிக்கையில் நான் அர
தண்ணி அடித்த மப்பு மணிகண்டனின் கண்களில் அடர் சிவப்பை படரவிட்டிருந்தது. எதிரில் மணிகண்டன் ஸ்பான்ஸ்ர் செய்த சரக்குக்காக அவன் உளறல்களை பொறுத்துக்கொண்டு side dish-ல் கவனமாக இருந்தான் அவன் நண்பன் பழனி. “மச்சான்! நான் என் love-க்கு எவ்வளவு sincere-ஆ இருந்த
