காலை… Melbourne CBD-ல் இருந்த Financial Services office… நிகில் அவனுடைய client meeting-க்கு formal suit-ல் prim & proper ஆக தயாராகி இருந்தான். ஏற்கனவே கட்டான உடம்பும், அழகான சிரிப்பும் அவனை கவர்ச்சியாக ஆக்கியது என்றால் இந்த சிரத்தையான உடை அலங்கார
Coronavirus வந்து ஏற்படுத்திய மாற்றங்களில் ஒன்று நிறுவங்கள் தங்கள் ஊழியர்களுக்கு கொடுத்த WFH வசதி தான். என்ன தான் தடுப்பூசி வந்துவிட்டாலும் ஊழியர்களை தக்கவைப்பதற்காக WFH நீட்டிக்கப்பட்டு அலுவலகங்கள் 50% capacity-ல் இயங்குகின்றன. நிகில் அலுவலகம் வந்தப
இந்த புதிய தொடரும் நம் வலைமனையில் மற்ற தொடர்கதைகளின் அதே genre தான். இந்த தொடர்கதைக்கு நான் “அழியாத கோலங்கள்” என்ற பெயரை தேர்ந்தெடுத்ததற்கு காரணம் இதே பெயரில் 1979-ம் ஆண்டில் வெளிவந்த திரைப்படம் தான். பாலு மகேந்திரா இயக்கிய அந்த படத்தில் ஒரு கோடை காலம் எப்படி மூன்று விடலை பசங்களுக்கு காலத்துக்கும் நிலைக்கும் நினைவாக மாறுகிறதோ…
இரண்டு shift-களை தொடர்ந்து பார்த்த களைப்பு மற்றும் பெயர் தெரியாத ஆளிடம் blowjob கொடுத்தும் பெற்றும் வந்த குற்ற உணர்ச்சி இரண்டும் என்னை ஒன்றாக சேர்த்து அழுத்த, நான் என் வீட்டு வாசல் கதவுக்கு வந்து சாவியை தேடினேன். பொதுவாக நான் வரும் நேரத்தில் எல்லாம்
நாட்கள் வாரங்கள் ஆகின… வாரங்கள் மாதங்களாக மாறின… எனக்கு ஓரளவுக்கு வேலை set ஆகிவிட்டது. ஆரம்பத்தில் இந்த வேலையை விட்டுவிடு என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்த அர்ணாபும் தன் சுருதியை மெல்ல குறைத்துக்கொண்டான். அதோடு சேர்ந்து நாங்கள் ஒன்றாக இருக்கும் நேரங்களும
இரண்டு வார ஹாஸ்பிடல் வாசத்துக்கு பிறகு நான் என் வீட்டின் Living room sofa-ல் தளர்வாக உட்கார்ந்திருக்கிறேன். அர்ணாபும் விஷ்வாவும் என்னுடைய கட்டில் மெத்தையை, மலமும் மூத்திரமும் ஊறிய coir படுக்கையை கழுவி சுத்தப்படுத்த மாடிக்கு கொண்டு போகிறார்கள். எனக்கு
காலை எட்டு மணிக்கே நகரத்தின் பரபரப்போடு வெயிலின் கசகசப்பும் ஆரம்பித்துவிட்டது. என் Royal Enfield Bullet-ன் பின்புறத்தில் அர்ணாப்பை சுமந்துக்கொண்டு நான் எங்கள் வீட்டு தெருவில் நுழைந்தபோது எனக்கு ஒரு பக்கம் என்னவனை என்னுடைய வீட்டுக்கு முதல் முறையாக அழை
அர்ணாப்பும் நானும் மட்டும் அந்த meeting room-ல் தனியாக Knowledge transfer-ல் மும்முரமாக ஈடுபட்டிருந்தோம். நாங்கள் Office-ல் இருந்தாலும் நான் table-க்கு அடியில் அர்ணாப்பின் கையை கோர்த்துக்கொண்டு அவன் சொல்லித் தருவதை கவனித்துக் கொண்டு இருந்தேன். அவனும்
வெள்ளிக்கிழமை மாலை தொடங்கிய எங்கள் முதலிரவு நானும் அர்ணாப்பும் “இனி உடம்பில் தெம்பு இல்லை” என்று கெஞ்சும் அளவுக்கு நீளமாக நீண்டதற்கு காரணம் எங்கள் உடல்களோடு மனதும் இணைந்தது தான் காரணம் என்று சொல்வேன். அடுத்த நாள் காலை எழுந்திருக்கும் போதே அர்ணாப் கொட
அலுப்போட company guest house-ன் அறையில் இருக்கும் single cot-ல் வந்து பொத்தென்று சரிய, என் தோளில் இருந்த புது laptop bag என் முதுகு பகுதியில் ஏடாகூடமாக மாட்டிக்கொண்டது. “ப்ச்ச்ச்..” என்ற மெல்லிய எரிச்சலுடன் அதை நகர்த்திவிட்டு நன்றாக மல்லாக்க படுத்தபட
