ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை… வாசல் கதவு தட்டப்பட, கட்டிலில் வெறும் speedo shorts-ல் குப்புற படுத்திருந்த சபா “ஹரீஷ்… போய் யாருன்னு பாரேன்” என்று சோம்பேறித்தனமாக முனக, சபாவின் பரந்த வெற்று முதுகில் சாய்ந்து படுத்திருந்த ஹரீஷ் எழுந்திருக்க மனசில்லாமல்
“ரித்தி! இன்னைக்கு கொஞ்சம் வேலை இருக்கு… நான் சனிக்கிழமை வர்றேனே” ஹரீஷ் ரித்திகாவிடம் கிட்டத்தட்ட கெஞ்சிக்கொண்டிருந்தான். சபாவுடன் ஹரீஷ் நெருக்கமான பிறகு ரித்திகாவின் வீட்டுக்கு போவது கொஞ்சம் கொஞ்சமாக குறைய தொடங்கியிருந்தது. முன்பு சபாவின் மீது குற
ஒட்டுத்துணி இல்லாத சரத்தின் பொதிமாட்டு உடம்பு நிர்வாணமான நிகிதாவின் மீது முழுசாக படர்ந்து அவன் நெஞ்சு நிகிதாவின் காய்களில் உராயும் போதெல்லாம் இருவரின் உடம்பிலும் சூடு தீப்பொறி பறக்க, சரத்தின் உதடுகள் நிகிதாவின் உதடுகளை இறுக்கி கவ்விப்பிடித்திருக்க, ச
என்ன தான் மாமா என்னிடம் இனிமேல் இப்படி எப்பவும் நடக்க வேணாம்னு நான் சொன்னா ஏத்துக்குவேன்னு பந்தை என் பக்கம் தள்ளிவிட்டு போனாலும் என்னால் அப்படி சொல்ல முடியுமா என்று தெரியவில்லை. நான் என்
“Bye champ… have fun… double, triple and infinity times” சபா அழகாக சிரித்தபடி கண்ணடிக்க, ஹரீஷ் ஏதோ முதல் ராத்திரிக்கு போகும் மணப்பெண் போல வெட்கத்தோடு உதடு கடித்து புன்னகைத்தான். சபா தன்னுடைய leather jacket-ஐ எடுத்துக்கொண்டு வெளியேற, ஹரீஷ் வாசல் க
ரவியும், மாதவனும் நாட்டு நடப்பை பற்றி காரசாரமாக விவாதித்துக் கொண்டிருக்க, அவர்கள் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து கால் மேல் கால் போட்டபடி sofa கையிருக்கையில் ஊன்றிய கையால் தாடையை தாங்கிக்கொண்டு அவர்களது பேச்சை சுஷ்மா ரசித்துக்கொண்டிருக்க, எதிர் sofa-வில் உட்க
“டேய்! நான் கோவிலுக்கு போறேன்… நம்ம காய்கறி கொண்டு வர்ற சரசு கிட்டே இன்னைக்கு புடலங்காயும் பீர்க்கங்காயும் கொண்டு வர சொல்லியிருந்தேன்… வந்தா வாங்கி வை. அவ பாட்டுக்கு காஞ்சு போன காய்கறிங்களா உன் தலையிலே கட்டிடப்போறா… பார்த்து தளதளன்னு இருந்தா மட
நான் அலுவலகத்தில் இருந்து மாலை கிளம்பி வீட்டுக்கு வரும்போது இரவாகிவிட்டது. பெங்களூருவின் போக்குவரத்து நெரிசலை பற்றி புதிதாக எதுவும் சொல்லவே தேவையில்லை. வீட்டு சாவியை போட்டு திறந்தபோது உள்ளே இருந்த அமைதி என்னை கொஞ்சம் உறுத்தியது என்றாலும் உள்ளே நுழைந்
Sex changes everything… இது நூற்றுக்கு நூறு நிஜமானது. Atleast ஹரீஷை பொருத்தவரைக்கும் அது நிச்சயம் உண்மை. முன்பெல்லாம் சபா தன்னை யதேச்சையாக தீண்டினால் கூட மேலே கரப்பான் பூச்சி ஊர்வது போல கூச்சபப்டும் ஹரீஷ், சபா தன் கண்ணை பார்த்தபடி தன்னுடைய கஞ்சியை
வழக்கமான ஒரு வாரநாளின் அன்றைய பொழுது கிட்டத்தட்ட முடியப்போகிறது. காலையில் இருந்து பரபரப்பாக இயங்கிய அலுவலகம் மெல்ல மெல்ல தன் வேகத்தை இழக்க ஆரம்பிக்க, அதன் வெளியே இருந்த சாலையில் வண்டிகளும் போக்குவரத்து காரணமாக தங்கள் வேகத்தை இழந்து ஊர்ந்து செல்ல ஆரம்
ஹரீஷ் இந்த புது கம்பெனியில் சேர்ந்து ஆறு மாதங்கள் கண்ணை மூடி திறப்பதற்குள் ஓடிவிட்டன. கிட்டத்தட்ட அனைவரும் அன்றைய பொழுது முடிந்து வீட்டுக்கு கிளம்ப ஆரம்பித்திருந்தார்கள். ஹரீஷின் laptop-ல் Microsoft Outlook ‘டிங்க்’ என்று குரல் கொடுத்தபடி mail ஒன்றை
“ஹரீஷ்… இந்த Saturday நீ free-யா இருப்பியா?” சபா கேட்டபோது மொபைலில் ஏதோ நோண்டிக்கொண்டிருந்த ஹரீஷ் புரியாமல் அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தான். சபா விளக்கும் விதமாக தொடர்ந்தான். “weather forecast-ல வர்ற சனிக்கிழமை நல்லா bright & sunny-ஆ இருக்கும்னு போட்டிர
