“ஏங்க… சாயங்காலத்துல இருந்து மூணு நாலு தடவை அசோக் call பண்ணிட்டாப்படி… அவன் கூப்பிட்டா phone call-ஐ attend பண்ணுங்களேன். நீங்க எடுக்கலைன்னதும் எனக்கு வேற call பண்றான். Embarassing-ஆ இருக்கு. சின்னப்பையன் அவன் புத்தி அவ்வளவு தான்னு விட்டுட்டு போங்
கடந்த இரண்டு மாதத்தில் நானும் அசோக்கும் மட்டும் நான்கு-ஐந்து முறை இரவில் பார்க்கில் ‘walking’ போனோம். காரணம் முதல் முதலாக வானக்கூரையின் கீழே வெட்கம் இல்லாமல் பொதுவெளியில் அம்மணமாக படுத்ததில் இருந்து எனக்கு வேலையில், வீட்டில் எங்குமே கவனம் இல்லை. என்
நான் அலுவலகத்துக்கு விடுப்பு எடுத்து ரோகிணியை “சமாதானம்” செய்த அன்றும் அதற்கு அடுத்த சில நாட்களுக்கும் அசோக்கிடம் இருந்து “walking” போவதற்கான அழைப்பு வரவில்லை என்றபோது முதலில் கொஞ்சம் ஆசுவாசமாக இருந்தது. ஏனென்றால் அவன் அன்று மெசேஜ் செய்த விதத்தில் நி
நான் எனது காரை ரயில் நிலையத்தின் commuter parking-ல் இருந்து எடுத்து வெளியே வந்த பின்பு வண்டியை ஓரங்கட்டுவதற்காக இடம் பார்த்தபடி railway parade-ல் மெதுவாக ஓட்டிக்கொண்டிருந்தேன். என் பக்கத்து சீட்டில் அசோக் அழகாக சிரித்தபடி ஜன்னலுக்கு வெளியே பார்த்தபட
என் முகத்துக்கு மிக நெருக்கத்தில் இருந்த அசோக்கின் சுன்னி உயரமான சவுக்கு மரம் போல தெரிய, நான் அவனது விரித்த கால்களுக்கு இடையே கொட்டையை சப்பியபோது கொட்டை தோலின் சுருக்கங்களுக்கு இடையே சேர்ந்திருந்த வியர்வையின் கரிப்பு சுவையும், முன் கஞ்சி நனைத்திருந்த
ஏனோ எனக்கு ஆஃபீஸில் இன்று இருப்பு கொள்ளவில்லை. வேலையில் மனசு லயிக்கவில்லை. அசோக்குடன் கட்டிலில் புணர்ந்து நாட்கள் பல கடந்திருந்தன. நான் முன்பே சொன்னது போல எனக்கு அசோக்கின் மீது பொசசிவ்-ஓ இல்லை பொறாமையோ… ஏதோ ஒன்று அவன் மீது அதிருப்தி ஏற்படுத்தியதால்
அசோக்கின் சூடான உடம்பு என் அம்மணத்தின் மீது நிதானமாக படர்ந்தபோது அவனது தங்கச்சங்கிலி என் மார்பில் உறுத்தியதை சரி செய்யும் அளவுக்கு என் புத்தி தெளிவில் இல்லை. அசோக் என் உதட்டை கவ்வியபடி தன் மேலுடம்பை என் மீது தேய்த்தபோது அவனது சங்கிலி என் மார்பு முடிய
நான் அசோக்கை “pickup” செய்வதற்காக பலமுறை வந்திருந்த காரணத்தால் அந்த receptionist lady என்னை பார்த்த பார்வையில் ஒரு familiarity-யும், அதை தொடர்ந்த அமைதியும் தெரிந்தது. நான் என்னை கட்டுப்படுத்திக்கொள்ள முயற்சித்தாலும் பதற்றத்தில் நான் விட்ட பெருமூச்சில
நான் அந்த ரயில் நிலையத்தில் இருந்து வெளியே வந்து நின்று சாலையின் இரண்டு பக்கமும் சிறிய மிரட்சியோடு பார்த்தேன். அது இந்தியர்கள் அதிகம் இல்லாத பகுதி என்பதால் யாராவது தெரிந்தவர்களின் கண்ணில் படுவதற்கான வாய்ப்பு குறைவு என்றபோதும் ஏனோ என் மனதில் லேசான பயம
வீட்டில் குழந்தைகள் தூங்கப் போய்விட்டதாலும், டிவி அணைக்கப் பட்டுவிட்டதாலும் ஏற்பட்ட அமைதியை ஹாலில் பரவியிருந்த மெல்லிய இருட்டு இன்னும் கூடுதல் நிசப்தமாக்கியது. நான் கட்டிலில் மல்லாந்து படுத்தபடி விட்டத்தை வெறித்துக்கொண்டிருந்தேன். என் விழியில் அசைவு
அன்று வழக்கத்தை விட வேலைபளு கொஞ்சம் கூடுதலாகவே இருந்தது. Office-ல் எனக்கு floor manager-ஆக promotion கிடைத்த பிறகு வேலைபளு கூடித்தான் போனது. நான் மட்டுமல்ல என்னுடன் இருந்த சக ஊழியர்களும் கூட பம்பரமாக சுற்றிக்கொண்டிருந்தார்கள். வீட்டில் நிம்மதியும், ம
