வாசல் கதவு தட்டப்படும் சத்தம் ஹரீஷின் மண்டைக்குள் யாரோ சுத்தியலால் அடிப்பது போல கேட்டது. கட்டிலில் நெளிந்து சோம்பல் முறித்தபடி பக்கத்தில் இருந்த மொபைலை எடுத்து பார்க்க மணி பத்து தாண்டியிருந்தது. ஏதாச்சும் வேலை வெட்டி இருந்தால் சீக்கிரம் எழுந்து ஓடியி
“அண்ணி! நீங்க எதுவும் பேசக்கூடாது… silent-ஆ வேடிக்கை மட்டும் பார்த்தா போதும்” என்று சின்ன குழந்தை போல குவித்த் வாயின் நடுவே விரலை வைத்து “ஷ்ஷ்!” என்று சொன்னபடி மொபைலை எடுத்துக்கொண்டு பூனை போல அடிமேல் அடி வைத்து கிச்சனுக்கு நடந்தான். ரவி சமைக்கும் அ
சரத் தன் வீட்டு ஹாலில் இருந்த Music system-ல் மெல்லிய இசையை படரவிட்டான். பட்டன்கள் போடாத மெல்லிய காட்டன் சட்டை அவனது விரிந்த மார்பின் இருபக்கங்களிலும் சரிந்து சரத்தின் கல்லூட்டும் மார்புகளை எடுப்பாக காட்டியது. சரத்தின் நெஞ்சிலிருந்து மார்புமுடி மெல்ல
அன்று ரயில் நிலையத்தில் சந்தடி கொஞ்சம் அதிகமாகவே இருந்தது. சம்மர் லீவு ஆரம்பித்துவிட்டதால் விடுமுறைக்கு தாத்தா பாட்டி வீடுகளுக்கு செல்லும் கூட்டம் தான் அதிகமாக இருந்தது. பல உண்மையான சோகமான முகங்கள், பல என் பொண்டாட்டி ஊருக்கு போயிட்டா என்று குத்தாட்டம
வெள்ளிகிழமை மாலை.. சூரியன் மறைய ஆரம்பிக்க அந்த இருட்டை நகரத்து சோடியம் வேப்பை விளக்குகள் விரட்ட ஆரம்பித்திருந்தன. Company Bus ரவியையும் அவினாஷையும் உதிர்த்துவிட்டு சாலை போக்குவரத்தில் தத்தி தத்தி நகர, அதைவிட மெதுவாக ரவியும் அவினாஷும் தங்கள் Apartment
ஹரீஷ் தன் அம்மா வெளியே கிளம்பியது உறுதியானதும், அந்த சிறிய ஹாலின் சோஃபாவில் படுத்துக்கொண்டு மடித்து கட்டிய லுங்கியில் கால் மேலே கால் போட்டுக்கொண்டு, ஜட்டி போடாததால் சுன்னிக்கு காற்று வாங்கிக்கொண்டு, mobile phone-ஐ on செய்து, Video Gallery-ல் மறைத்து
“ஏங்க… கோதுமை மாவு தீர்ந்துடுச்சு… மேலே இருந்து இந்த மாவு டப்பாவை எடுத்துக்குடுங்களேன்… எடுத்து குடுத்தா தான் நைட்டுக்கு டிஃபன்” அடுக்களையில் இருந்து ரூபா குரல் கொடுத்தபோது ரவி பிஸியாக தன்னுடைய WhatsApp குரூப்-ல் வந்த junk messages-களை பார்த்து
அவினாஷ் ரவியின் வீட்டுக்கு குடிவந்த இரண்டாவது நாள். ரவி கட்டிலில் இருந்து எழுந்து உட்கார்ந்தபோது இருட்டில் ரேடியம் பூசிய முள் வெளிச்சத்தில் Timepiece மணி 11:30-ஐ காட்டியது.
“ஏங்க… லைட்ட போடாதீங்க… குழந்தை முழிச்சுக்கப்போறா” கிசுகிசுப்பாக ரூபா
“ஹாங்… அண்ணி! நீங்களும் மிட்டுவும் car parking-க்கு போயிட்டு இருங்க. நான் ரவி அண்ணன் கிட்டே இருந்து கார் சாவி வாங்கிட்டு வந்திடுறேன்…” அவினாஷ் ரூபாவிடம் சொல்லிக்கொண்டிருக்க, கொஞ்ச தூரத்தில் தன் portfolio manager-டம் தீவிரமாக பேசிக்கொண்டிருந்த ரவி
ரயில் நகர ஆரம்பித்துவிட்டதற்கு அடையாளமாக பிளாட்ஃபார்ம் எதிர்புறமாக நகர்வதாக தோன்ற, ஜெய் தான் இருந்த நான்கு பேர் பயணிக்கக்கூடிய First class coupe-வின் வாசலில் நின்று ரயில் பெட்டியின் இருபக்கமும் பார்த்தான். எல்லா கூப்பேக்களிலும் ஆட்கள் settle ஆகிவிட்ட
கூரியர் பையன் ஹரீஷுக்கு வெயிலில் அலைந்து அந்த வீட்டை கண்டுபிடித்தபோது முதலில் கொஞ்சம் ice water இருந்தா வாங்கி குடிக்கவேண்டும் என்னுமளவுக்கு தாகம் தொண்டையை வரட்டியது. ஆனால் கையில் இருந்த பார்சலை பார்த்தபோது அதற்கு சமயம் கிடைக்குமா தெரியவில்லை. காரணம்
காலையில் ஏழு மணி போல சரத் ரவியின் வீட்டு காலிங்க் பெல்லை அழுத்திவிட்டு அது நளினமாக உள்ளே ஒலித்ததும் தள்ளி நின்றான். உடற்பயிற்சியை விட்டுவிட்டாலும் அவன் உடம்பு இன்னும் கட்டு குலையாமல் பொதி போல சும்மா கின்னென்று இருந்தது. சாதாரண வெள்ளை சட்டையில் பனியன்
