பருவம் 19. விட்டதுக்கு எல்லாம் சேர்த்து வச்சி செய்யனும்

Qualis வண்டியில் இருந்து கிட்டத்தட்ட உதிர்க்கப்பட்ட ஸ்வேதாவிடம் அன்றைய பொழுதின் களைப்பு தெரிந்தாலும், சகபயணிகளான மற்ற பெண்களிடம் “Bye! Good night..” என்று அன்பாக சொன்ன விதத்தில் அவர்கள் ஸ்வேதாவுக்கு பிடித்தவர்கள் என்று தெளிவாக தெரிந்தது. ஸ்வேதா சாலையை கடக்கும் முன்பே அவளது company cab சர்ரென்று கிளம்ப, ஸ்வேதா “இவனை பத்தி என்னைக்காச்சும் ஒரு நாள் நான் travel desk-ல் complaint குடுக்கத்தான் போறேன்” என்று மனசுக்குள் சொல்லிக்கொண்டு, சாலையின் இரண்டு புறமும் பார்த்தபடி ஓட்டமாக கடந்தாள். இதோ… இன்னும் சில அடிகளில் அவர்களது வீட்டின் compound gate தெரிகிறது. முன்பு இரவு 9:30 – 10:00 மணிக்கெல்லாம் விளக்குகள் அணைந்து அனைவரும் தூங்கிவிடுவது வழக்கம். ஆனால் இப்போது ஸ்வேதா வீட்டுக்கு வரவே 11:00 மணி ஆகிவிடுவதால் அது வரைக்கும் அம்மாவும், செல்வியும் தூங்காமல் விழித்திருப்பது புது வழக்கமாகியுள்ளது. ஸ்வேதா பெருமூச்சு விட்டபடி கதவை நெருங்க, சட்டென்று யாரோ அவள் வாயை பொத்தி, இருட்டை நோக்கி இழுத்துச்செல்லப்படுவதை உணர்ந்த ஸ்வேதா தன் பலம் கொண்ட மட்டும் அந்த முரட்டு கரங்களிடம் இருந்து தன்னை விடுவித்துக்கொள்ள போராடி தோற்றாள்.

“Hey!… பயந்துட்டியா?” என்ற பிருத்வியின் சிரிப்பில் மற்ற நேரமாக இருந்தால் ஸ்வேதா கிறங்கிப்போய் கிஸ்ஸடித்திருப்பாள். ஆனால் இப்போது அவள் கண்களில் இருந்து பயம் அகலாமல் விரிந்திருக்க, திகிலில் அவளது மார்புகள் விம்மித்துடித்து, சத்தமான பெருமூச்சில் காய்கள் சீராக ஏறி இறங்கிக் கொண்டிருந்தது. பிருத்வி அவளது வாயை பொத்தியிருந்த கையை எடுத்து அவள் கன்னத்தை தடவினான். குணிந்து மென்மையாக ஸ்வேதாவின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டான். ஸ்வேதா லேசாக விசும்பியபடி பிருத்வியின் நெஞ்சில் குத்த, பிருத்வி அவள் கையை தடுத்தபடி ஸ்வேதாவை இறுக்கி கட்டிப்பிடிக்கவும், ஸ்வேதா உடைந்து பிருத்வியின் மார்பை கண்ணீரால் நனைத்தபடி அழுதாள். பிருத்வி அவளை அப்படியே அணைத்தபடி நிற்க, கொஞ்ச நேரத்தில் எல்லாம் ஸ்வேதாவின் அழுகை முற்றிலுமாக நின்றது.

“Sorry Babe… நான் உனக்கு சின்னதா ஒரு surprise தரணும்னு நினைச்சேன்… ஆனா நீ இப்படி shock ஆவேன்னு நினைச்சு பார்க்கலை… Sorry-டா கண்ணம்மா!” என்று பிருத்வி குணிந்து அவள் உதட்டில் மென்மையாக முத்தம் வைத்தான். ஸ்வேதா கொஞ்சம் ஆசுவாசம் அடைந்தாள். அவள் சுற்றும் முற்றும் திரும்பி பார்க்க, தெருவில் நடமாட்டமே இல்லை. பிருத்வி மீண்டும் ஸ்வேதாவின் உதட்டை கவ்வ, அவளும் பிருத்வியை இறுக்கி கட்டிக்கொண்டு அவனது வாயை ஆக்கிரமித்தாள். நடுவே காற்று கூட நுழைய முடியாத அள்வுக்கு இறுக்கிய நிலையில் தெரு ஓரத்தில் மன்மத லீலை அரங்கேறிக்கொண்டிருந்தது. சாலையில் இவர்களை கடந்து போன பைக் இளைஞர்களின் “ஓஹோ!” என்று கேலி சத்தம் ஸ்வேதாவை மீண்டும் சுயநினைவுக்கு இழுத்து வந்தது.

வீட்டுக்கு வா பிருத்வி!” என்று அவன் கையை பிடித்து இழுக்க, பிருத்வி பக்கத்தில் இஸ்திரி வண்டியில் மறைத்து வைத்திருந்த Boquet-வையும், Teddy Bear-யும் எடுத்து ஸ்வேதாவிடம் நீட்ட, அவள் மீண்டும் இன்ப அதிர்ச்சிக்கு ஆளாகி அவற்றை வாங்கிக்கொண்டாள். “நீ வீட்டுக்கு போ ஸ்வேதா… உங்க அம்மாவை முதல் தடவையா பார்க்க இப்படி நடு ராத்திரியிலே வர்றது நல்லா இருக்காது. அது மட்டுமில்லை நான் காலையிலே தான் வந்து சேர்ந்தேன். எனக்கு உன்னை உடனே பார்க்கனும்னு தோணுச்சு… உனக்கு surprise visit-ஆ இருக்கனும்னு சொல்லம வந்துட்டு நீ எப்போ வருவேன்னு தெரியாததால நான் சாயங்காலத்துல இருந்து இங்கேயே நின்னுட்டு இருக்கேன்… jetlag-ல கண்ணு தூக்கத்துக்கு கெஞ்சுது” என்று பிருத்வி ஏகத்துக்கும் கப்ஸா அடித்து விட, அது தெரியாத ஸ்வேதா “Oh! how sweet” என்று மீண்டும் பிருத்வியை கட்டிக்கொண்டாள். பூக்கள் மற்றும் பொம்மைக்காக மீண்டும் ஒரு உதட்டு கவ்வலும், எச்சில் பரிமாற்றமும் ஜம்மென்று நடந்தது.

பிருத்விக்கு அன்றைய செக்ஸ் பசிக்கு செல்விய ஷாட்டடிச்சு விட்டதால் ஸ்வேதாவிடம் ரொம்ப gentle-ஆக நடந்துக் கொள்ளமுடிந்தது. “இல்லை கண்ணம்மா… நீ வீட்டுக்கு போ. நான் நாளைக்கு காலையிலே வர்றேன். நானே உன்னை ஆஃபீஸுக்கு drop பண்றேன். Cab வேணாம்னு சொல்லிடு” என்று மீண்டும் ஸ்வேதாவின் உதட்டை கவ்வ, ஸ்வேதா வானத்தில் பறந்துக்கொண்டிருந்தாள். ஸ்வேதா தன் வீட்டு வாசல் கதவு திறக்கப்படும் வரைக்கும் திரும்பி திரும்பி பிருத்வியை பார்த்துக்கொண்டு கால் நகத்தால் தரையில் கோலம் போட்டுக்கொண்டிருக்க, கதவு திறந்ததும் மாய மந்திரம் போல பிருத்வி அந்த இடத்தில் இருந்து எஸ் ஆனான்.

அடுத்த நாள் காலை… “போயிட்டு வர்றேன் ஸ்வேதா… செல்வியை மறக்காம காய வச்ச மிளகாயை அரைச்சு எடுத்து வைக்க சொல்லு” என்று கஸ்தூரி crisp ஆன காட்டன் புடவை மற்றும் முடித்த கொண்டையில் கம்பீரமாக இருக்க, தங்க நிற கண்ணாடி frame அதை இன்னும் மெருகேற்ற, கஸ்தூரியின் குரலிலும் அதே கண்டிப்பு தொனித்தது. “சரிம்மா…” என்று ஸ்வேதா அடக்கமாக பதில் சொன்னாள். கஸ்தூரி வாசலில் காத்துக்கொண்டிருந்த ஆட்டோவில் ஏறிக்கொண்டதும் ஆட்டோ அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தது. ஸ்வேதா சுவற்றில் தொங்கிக்கொண்டிருக்கும் கடிகாரத்தை பார்க்க, அடுத்த நிமிடமே அவள் எதிர்பார்த்தது போல வாசல் கதவு தட்டப்பட்டது. ஸ்வேதா ஆர்வத்துடன் கதவை திறக்க, பிருத்வி அவளை இடுப்பை வளைத்து அணைத்தபடி வீட்டுக்குள் நுழைந்த கதவை சார்த்தினான். வீட்டில் செல்வி இருப்பதால் ஸ்வேதா லேசான பதற்றத்துடன் பிருத்வியை தள்ளிவிட்டு “வா பிருத்வி…” என்று ‘புதிதாக’ வரவேற்றாள்.

“என்ன Babe இது… ரொம்ப formal-ஆ கூப்பிடுறே?” என்று பிருத்வி ஸ்வேதாவை குவிந்த உதடுகளுடன் நெருங்க, ஸ்வேதா கிசுகிசுப்பாக “செல்வி இருக்கா..” என்று சொல்லி மீண்டும் பிருத்வியை செல்லமாக தூரமாக தள்ளினாள். மாடியில் துணிகளை காயப்போட்டுவிட்டு காலி bucket-டுடன் செல்வி வீட்டுக்குள் நுழைய பிருத்வி ஸ்வேதாவுக்கு தெரியாமல் ஒரு கண்ணடிப்பையும், காற்று முத்தத்தையும் செல்விக்கு parcel செய்துவிட்டு sofa-வில் சரிய, செல்வி வெட்கத்துடன் உள்ளே ஓடினாள். City-க்கு வந்து இவ்வளவு நாள் ஆகியும் இந்த பொண்ணுக்கு இவ்வளவு கூச்சம் ஆகாது” என்று முனுமுனுத்தபடி ஸ்வேதா “பிருத்வி! உனக்கு coffee OK-வா?” என்று தன் கூந்தலை முடிந்துக்கொண்டு கிச்சனுக்குள் நுழைந்தாள்.

“செல்வி! அம்மா உன்னை மிளகா அரைச்சுட்டு வர சொன்னாங்க… இப்போ போனா flour mill-ல கூட்டம் இல்லாம இருக்கும்… போயிட்டு வா” என்று ஆணையிட்டபடி ஸ்வேதா அடுப்பை பற்ற வைத்து பால் பாத்திரத்தை ஏற்றினாள். செல்வி கிச்சனுக்குள் வந்து மிளகாய டப்பாவை எடுக்க, ஸ்வேதா செல்விடம் “செல்வி! மிளகாய் அரைச்சிட்டு அப்படியே லட்சுமி ஆண்ட்டி வீட்டுக்கு போயிட்டு மதியானம் போல வர்றியா?” என்று அவள் தாடையை பிடித்து கொஞ்சினாள். “ஏங்க்கா?” என்று அப்பாவியாக கேட்டாலும் செல்விக்கு ஸ்வேதா ஏன் அப்படி கேட்கிறாள், தான் போனதும் வீட்டில் என்ன நடக்கப்போகிறது என்று எல்லாம் தெரிந்தாலும், அவற்றை தன் முகபாவங்களில் காண்பிக்காமல் மறைத்தாள்.

“இல்லை… ரொம்ப நாளுக்கு அப்புறம் பிருத்வி வந்திருக்கான்… எங்களுக்கு பேச நிறைய விஷயம் இருக்கு…” என்று ஸ்வேதா ராகம் இழுத்த போது செல்வியின் மனக்கண்ணில் பிருத்வி ஸ்வேதாவை அவளது படுக்கை அறைக்குள் பல முறை, மொட்டை மாடியிலும் வைத்து அவளது புண்டைய கிழித்த காட்சிகள் மின்னலடித்தது. ஆனாலும் அநியாயத்துக்கு அமைதியாக “அம்மா ஃபோன் பண்ண மாட்டாங்க இல்லக்கா?” என்று செல்வி கேட்டதும் ஸ்வேதா கொஞ்சம் பொறுமையிழந்து “அதெல்லாம கூப்பிட மாட்டாங்க… நான் பார்த்துக்குறேன்!” என்று வலுக்கட்டாயமாக செல்வியை வெளியே தள்ளினாள். கையில் மிளகாய் டப்பாவுடன் ஹாலுக்கு வந்த செல்வி பிருத்வியை பார்த்த பார்வையில் ஏக்கம், பொறாமை, இயலாமை என்று பல உணர்ச்சிகளின் கலவையாக இருந்தாலும், பிருத்வி அவளை பார்த்த பார்வையில் ஒரே உணர்ச்சி தான் இருந்தது – காமம். “இன்னைய ஓழுக்கு ஸ்வேதா… நாளைய ஷாட்டுக்கு நீ” என்பது போல பிருத்வி கண்களை சுருக்கி கண்ணடிக்க, செல்வி பிருத்வியை வெறித்து பார்த்தபடி வாசல் கதவை திறந்துக்கொண்டு வெளியேறினாள்.