Coronavirus வந்து ஏற்படுத்திய மாற்றங்களில் ஒன்று நிறுவங்கள் தங்கள் ஊழியர்களுக்கு கொடுத்த WFH வசதி தான். என்ன தான் தடுப்பூசி வந்துவிட்டாலும் ஊழியர்களை தக்கவைப்பதற்காக WFH நீட்டிக்கப்பட்டு அலுவலகங்கள் 50% capacity-ல் இயங்குகின்றன. நிகில் அலுவலகம் வந்தப
நாட்கள் வாரங்கள் ஆகின… வாரங்கள் மாதங்களாக மாறின… எனக்கு ஓரளவுக்கு வேலை set ஆகிவிட்டது. ஆரம்பத்தில் இந்த வேலையை விட்டுவிடு என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்த அர்ணாபும் தன் சுருதியை மெல்ல குறைத்துக்கொண்டான். அதோடு சேர்ந்து நாங்கள் ஒன்றாக இருக்கும் நேரங்களும
அந்த A/C Sleeper Bus-ல் இரவு முழுக்க பயணம் செய்தது களைப்பை கொடுத்ததோ இல்லையோ, எனக்கு என்னவனின் homophobic பெற்றோர்களை பார்க்கப்போகிறேன் என்பது என் நெஞ்சில் பாரத்தை ஏற்றியிருந்தது. பஸ் புறப்படும் நொடி வரைக்கும் அர்ணாப் என்னிடம் “இப்போ கூட ஒன்னும் குறை
“உள்ளூர்ல இருந்து வேலை செய்யுறவனுங்களே மாசக்கணக்கா வீட்டுல இருந்து Work from home பண்ணிட்டு இருக்கானுங்க… நீ என்னடான்னா ஆன்னா ஊன்னா கெளம்பி கொல்கத்தாவுக்கு ஓடிப்போயிடுறே… கேட்டா Project base team இங்கே தான்னு சொல்லி சமாளிக்கிறே… ஊர்ல நேத்து வரை
வெள்ளிக்கிழமை மாலை தொடங்கிய எங்கள் முதலிரவு நானும் அர்ணாப்பும் “இனி உடம்பில் தெம்பு இல்லை” என்று கெஞ்சும் அளவுக்கு நீளமாக நீண்டதற்கு காரணம் எங்கள் உடல்களோடு மனதும் இணைந்தது தான் காரணம் என்று சொல்வேன். அடுத்த நாள் காலை எழுந்திருக்கும் போதே அர்ணாப் கொட
Tech Expo – வில் கூட்டம் களைகட்டியிருந்தது. பொதுவாக இது போன்ற Tech Conference-களில் புதிய தொழில்நுட்பங்கள் demostrate செய்யப்படுவதும், வேலை செய்பவர்களுக்கு புதிதாக வரும் Hot Skills-களுக்கு தங்களை தயாராக்கிக்கொள்ளவும், கம்பெனிகளுக்கு தேவைப்படும்போது அ
தனக்கே கேட்காத hushed குரலில் “மச்சான்… மதியானம் என் வீட்டுக்கு போகலாமா?” என்று mobile phone-ல் கிசுகிசுப்பாக ஆனந்த் ஒரு வேலை நாளின் மதியம் நெருங்கிக்கொண்டிருந்த சமயத்தில் கேட்டான். எதிர் பக்கத்தில் இருந்த சித்துவுக்கு ஆனந்தின் கேள்வியின் நிஜமான அர்த்தம் புரியும். நம் ஆனந்த், சித்து என்ற சித்தார்த்தை எப்போது அவர்கள் வேலை பார்க்கும் ஏற்பாடு செய்திருந்த pickup cab-ல் பார்த்தானோ அந்த கணமே அவனுக்கு சித்தார்த்தை பிடித்துவிட்டது.
“நெத்திமேடு, லைன்மேடு எல்லாம் இறங்கிக்கோ… அடுத்து பஸ் கொண்டலாம்பட்டி பைபாஸ்ல தான் நிக்கும்” என்று கண்டக்டர் குரல் கொடுத்தபடி தன் கைவிரல்களுக்கு நடுவே லாவகமாக ticket bunch-களை அடுக்கினார். அந்த பேருந்தில் இருந்து ஒரு வயசானவர் மட்டும் முனகியபடி வழியின் நின்றுக்கொண்டிருந்த என்னை தள்ளிக்கொண்டு கடந்த
நாம் நிற்கும் Queue-வை விட மற்ற queue-க்கள் தான் வேகமாக நகரும் என்னும் Murphy’s law வரிசையில் “நாம் desperate-க connecting bus பிடிக்க போகும் போது தான் நம் பேருந்து மெதுவாக போகும்” என்பதையும் சேர்த்துக்கொள்ளலாம். நான் அவ்வப்போது கடிகாரத்திலும் mobile
மொதுவாக புழுதி பறக்கும் அந்த கிராமத்து சாலை அதிகாலையின் பனியின் ஈரப்பதம் காரணமாக மண் சாலை வாகனங்களின் அழுத்தத்தை வாங்கிக்கொண்டு அமுக்கமாக இருந்தது. அப்படிப்பட்ட ஒரு காலை பொழுதில் தான் நம் ஆண்மை சின்னங்களான விஜய்யும் சரத்தும் சந்தித்து அதே இரவில் முதல
