இப்போதெல்லாம் நிகிலுக்கு கணேசனிடம் ஒரு வித சௌகரியம் தோன்றியுள்ளது. முதலில் தனது ரகசியம் தெரிந்த மனிதர் என்ற பயம் கலந்த தயக்கம் இருந்தாலும், நாட்கள் செல்ல செல்ல அவர் அதை பொருட்படுத்தவில்லை என்று உணர்ந்தபோது நிகிலுக்கு அவர் மீது மரியாதை தோன்றியது. அது
காலை… Melbourne CBD-ல் இருந்த Financial Services office… நிகில் அவனுடைய client meeting-க்கு formal suit-ல் prim & proper ஆக தயாராகி இருந்தான். ஏற்கனவே கட்டான உடம்பும், அழகான சிரிப்பும் அவனை கவர்ச்சியாக ஆக்கியது என்றால் இந்த சிரத்தையான உடை அலங்கார
Coronavirus வந்து ஏற்படுத்திய மாற்றங்களில் ஒன்று நிறுவங்கள் தங்கள் ஊழியர்களுக்கு கொடுத்த WFH வசதி தான். என்ன தான் தடுப்பூசி வந்துவிட்டாலும் ஊழியர்களை தக்கவைப்பதற்காக WFH நீட்டிக்கப்பட்டு அலுவலகங்கள் 50% capacity-ல் இயங்குகின்றன. நிகில் அலுவலகம் வந்தப
இந்த புதிய தொடரும் நம் வலைமனையில் மற்ற தொடர்கதைகளின் அதே genre தான். இந்த தொடர்கதைக்கு நான் “அழியாத கோலங்கள்” என்ற பெயரை தேர்ந்தெடுத்ததற்கு காரணம் இதே பெயரில் 1979-ம் ஆண்டில் வெளிவந்த திரைப்படம் தான். பாலு மகேந்திரா இயக்கிய அந்த படத்தில் ஒரு கோடை காலம் எப்படி மூன்று விடலை பசங்களுக்கு காலத்துக்கும் நிலைக்கும் நினைவாக மாறுகிறதோ…
இரண்டு shift-களை தொடர்ந்து பார்த்த களைப்பு மற்றும் பெயர் தெரியாத ஆளிடம் blowjob கொடுத்தும் பெற்றும் வந்த குற்ற உணர்ச்சி இரண்டும் என்னை ஒன்றாக சேர்த்து அழுத்த, நான் என் வீட்டு வாசல் கதவுக்கு வந்து சாவியை தேடினேன். பொதுவாக நான் வரும் நேரத்தில் எல்லாம்
நாட்கள் வாரங்கள் ஆகின… வாரங்கள் மாதங்களாக மாறின… எனக்கு ஓரளவுக்கு வேலை set ஆகிவிட்டது. ஆரம்பத்தில் இந்த வேலையை விட்டுவிடு என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்த அர்ணாபும் தன் சுருதியை மெல்ல குறைத்துக்கொண்டான். அதோடு சேர்ந்து நாங்கள் ஒன்றாக இருக்கும் நேரங்களும
இரண்டு வார ஹாஸ்பிடல் வாசத்துக்கு பிறகு நான் என் வீட்டின் Living room sofa-ல் தளர்வாக உட்கார்ந்திருக்கிறேன். அர்ணாபும் விஷ்வாவும் என்னுடைய கட்டில் மெத்தையை, மலமும் மூத்திரமும் ஊறிய coir படுக்கையை கழுவி சுத்தப்படுத்த மாடிக்கு கொண்டு போகிறார்கள். எனக்கு
காலை எட்டு மணிக்கே நகரத்தின் பரபரப்போடு வெயிலின் கசகசப்பும் ஆரம்பித்துவிட்டது. என் Royal Enfield Bullet-ன் பின்புறத்தில் அர்ணாப்பை சுமந்துக்கொண்டு நான் எங்கள் வீட்டு தெருவில் நுழைந்தபோது எனக்கு ஒரு பக்கம் என்னவனை என்னுடைய வீட்டுக்கு முதல் முறையாக அழை
நேற்று அர்ணாப் வீட்டுக்கு வந்ததற்கும் இன்று வருவதற்கும் எனக்கு நிறைய வித்தியாசம் இருந்தது. இன்று இவர்கள் பேசும் பாஷை எனக்கு புரியாது என்றாலும் இவர்களும் என் மனிதர்கள். எங்களுக்குள் உரையாட மொழி தேவைப்படாத நாள் விரைவில் வரும் என்ற நம்பிக்கையில் நான் அர
அந்த A/C Sleeper Bus-ல் இரவு முழுக்க பயணம் செய்தது களைப்பை கொடுத்ததோ இல்லையோ, எனக்கு என்னவனின் homophobic பெற்றோர்களை பார்க்கப்போகிறேன் என்பது என் நெஞ்சில் பாரத்தை ஏற்றியிருந்தது. பஸ் புறப்படும் நொடி வரைக்கும் அர்ணாப் என்னிடம் “இப்போ கூட ஒன்னும் குறை
