அயலான் அன்பு

ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை… வேலைக்கு போவதற்காக தினமும் காலை ஆறரை மணிக்கு எல்லாம் மெட்ரோ ரயிலில் இருக்கவேண்டும் என்பதால் வாரநாட்களில் சரியாக கூட தூங்கமுடியாமல் தவிக்கும் என்னை போன்ற ஆட்களுக்கு கிடைத்த ஒரே வரம் ஞாயிற்றுகிழமை காலைகள் மட்டுமே. அதனால் என் தூக

இரவு படுக்கையில் நான் மல்லாக்க படுத்தபடி விட்டத்தில் ஓடிக்கொண்டிருந்த ceiling fan-ஐ காரணமே இல்லாமல் வெறித்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். பிள்ளைகள் பக்கத்து அறையில் தூங்க ஆரம்பித்துவிட்டார்கள் என்று உறுதியானதும் எனது பனியனை கழற்றிவிட்டு வெற்று மார்போடு

காலச்சக்கரம் மட்டும் அப்படி என்ன மோட்டார் வண்டியில் போகிறதோ தெரியவில்லை… அதற்குள் மாதங்கள் கடந்துவிட்டன. நான்கைந்து மாதங்களில் நான் அசோக்கை பார்த்ததும் அதிகப்பட்சம் நான்கைந்து தடவைகள் தான் இருக்கும். எனக்கு ஒரு விஷயத்தில் இறங்கிவிட்டால் அதை நிறுத்த

நான் காலையில் metro train-ல் ஏறியபோது வழக்கமாக பார்த்து புன்னகைக்கும் முகங்கள் எதுவும் தென்படவில்லை. அப்போது தான் நான் வார இறுதியில் Overtime செய்வதற்காக போகிறேன் என்று உரைத்தது. இது அடிக்கடி நடக்கும் விஷயம் இல்லை. அரையாண்டுக்கு ஒரு தடவை மெஷின்கள் எல

நான் Overtime செய்து Semi Annual Inspection முடித்துவிட்டு களைப்போடு வந்த அந்த மாலை.. தீபாவும் ரோகிணியும் kitchen-ல் தங்களுக்குள்ளே பொறுப்புகளை பிரித்தபடி சூடாக பஜ்ஜியும், பலகாரமும் காஃபியும் தயார் செய்துக்கொண்டிருக்க, என் பெண்கள் என் அன்புக்குரிய அச

ஆரம்பத்தில் அசோக் General shift வேலைக்கு சேர்ந்தது எனக்கு சந்தோஷம் கொடுத்த விஷயமாக இருந்தாலும் நாள்பட அது எனக்கு ஒரு வித அவஸ்தையாக மாறியது. அசோக்கும் தீபாவும் எங்கள் வீட்டில் நிறைய நேரம் செலவழித்தார்கள். எனக்கு அசோக் மீது வேறு விதமான ஈர்ப்பு இல்லாதிர

ரொம்ப நாட்களுக்கு பிறகு எங்களுக்கு Long weekend கிடைத்தது. அதற்கேற்ற மாதிரி அந்த வார இறுதிகளின் சீதோஷணமும் இதமானதாக சேர்ந்துக்கொள்ள, நாங்கள் – என் குடும்பமும், அசோக்கின் குடும்பமும் தான், வெளியூருக்கு Long drive போய் அங்கு overnight stay செய்யலாம் என

நான் என் குழந்தைகளோடு அசோக்கின் வீட்டு கதவை தட்டியபோது தீபா தான் புன்னகையோடு கதவை திறந்தாள். என் பெண்களை கன்னத்தை தடவியபடி என்னிடம் “உள்ளே வாங்கண்ணா…” என்று அழைக்க, நான் போலியாக “இல்லைம்மா… பிள்ளைங்க ஸ்வேதா குட்டி கூட விளையாடனும்னு சொன்னாங்க… அ

எங்கள் தமிழ்சங்கத்தில் ஆண்டுவிழா இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் ஆரம்பிக்கப்போகிறது. இத்தனை நாட்கள் செய்த ஒத்திகைகள் எல்லாம் இன்று அரங்கேறப்போகிறது. கோபால் தான் நிகழ்ச்சி ஒருங்கிணைப்பாளர் என்பதால் எங்களை பம்பரமாக சுற்றவைத்து வேலை வாங்கினார். ஆனால் எனக்கு அந்

“Ministry-ல இருந்து எங்க branch-க்கு Higher officials எல்லாம் வர்றாங்க… Event Coverage-க்கு local media-வும் வர்றாங்க. படபடன்னு இருக்கு” ரோகிணி dressing table முன்பு நின்று கண்ணாடியில் தெரிந்த தன் பிரதிபலிப்பில் formals-ஐ இழுத்து சரி செய்துக்கொண்டு

நீங்கள் என்ன தான் ஊரையே ஓத்த பிஸ்தாவாக இருந்தாலும், முதன் முதலாக ஒருவருடன் உடலுறவு கொண்டதற்கு பிறகு அவரை மீண்டும் பார்க்கும்போது உங்களது பார்வையும் அவருடனான equation-ம் மீண்டும் பழையபடி, அதாவது எதுவுமே நடக்காதபோது இருந்த normal equation போல இருக்கவே

SMS-ல Kiss emoji அனுப்பவேண்டாம்னு சொல்லபோன இடத்துல Public-ஆக train-ல ஊர் பார்க்க, வெட்கத்தை விட்டு கிஸ்ஸடிச்சப்புறம் எனக்கும் அசோக்குக்குமான sexual chemistry எங்கேயும் எப்போதும் என்று பயமறியாத இளம்கன்றாக தெனவெடுத்து திரிந்தது. தீபாவும் அசோக்கும் எங்க