வெள்ளிகிழமை மாலை.. சூரியன் மறைய ஆரம்பிக்க அந்த இருட்டை நகரத்து சோடியம் வேப்பை விளக்குகள் விரட்ட ஆரம்பித்திருந்தன. Company Bus ரவியையும் அவினாஷையும் உதிர்த்துவிட்டு சாலை போக்குவரத்தில் தத்தி தத்தி நகர, அதைவிட மெதுவாக ரவியும் அவினாஷும் தங்கள் Apartment
“ஏங்க… கோதுமை மாவு தீர்ந்துடுச்சு… மேலே இருந்து இந்த மாவு டப்பாவை எடுத்துக்குடுங்களேன்… எடுத்து குடுத்தா தான் நைட்டுக்கு டிஃபன்” அடுக்களையில் இருந்து ரூபா குரல் கொடுத்தபோது ரவி பிஸியாக தன்னுடைய WhatsApp குரூப்-ல் வந்த junk messages-களை பார்த்து
அவினாஷ் ரவியின் வீட்டுக்கு குடிவந்த இரண்டாவது நாள். ரவி கட்டிலில் இருந்து எழுந்து உட்கார்ந்தபோது இருட்டில் ரேடியம் பூசிய முள் வெளிச்சத்தில் Timepiece மணி 11:30-ஐ காட்டியது.
“ஏங்க… லைட்ட போடாதீங்க… குழந்தை முழிச்சுக்கப்போறா” கிசுகிசுப்பாக ரூபா
“ஹாங்… அண்ணி! நீங்களும் மிட்டுவும் car parking-க்கு போயிட்டு இருங்க. நான் ரவி அண்ணன் கிட்டே இருந்து கார் சாவி வாங்கிட்டு வந்திடுறேன்…” அவினாஷ் ரூபாவிடம் சொல்லிக்கொண்டிருக்க, கொஞ்ச தூரத்தில் தன் portfolio manager-டம் தீவிரமாக பேசிக்கொண்டிருந்த ரவி
“தம்பி! இந்த ஊறுகாய் பாட்டில்ங்க எல்லாத்தையும் பத்திரமா சுத்தி வச்சுக்கோ. என்ன தான் இந்தியன் ஸ்டோர்ஸ்-ல கிடைச்சாலும் நம்ம ஊர் flavour அதுல இல்லை… அப்புறம் மசாலாக்கள் எல்லாம் தேவைக்கு கொஞ்சம் அதிகமாவே எடுத்துக்கோ… இந்த விபூதி பொட்டலத்தை hand bagga
ஹரீஷ் வெளியே வந்தபோது இவன் வருவதை கவனித்த விக்னேஷ் செரிலிருந்து எழுந்து ஹரீஷை நோக்கி நடந்தான். “மாமாவுக்கு எப்படி இருக்கு?” அவன் குரலில் பதற்றம் தொனித்தது. ஹரீஷ் எந்த சலனமும் இல்லாமல் “ம்ம்… Doctors attend பண்ணிட்டு இருக்காங்க” என்று சொல்ல, விக்னேஷ
“மேடம்! சார் ரொம்ப Critical-ஆ இருக்காரு… Immediate-ஆ Open heart surgery பண்ணனும். நீங்க இந்த undertaking form-ல கையெழுத்து போடுங்க… நாங்க எங்க doctors team-ஐயும், Operation theatre-ஐயும் பண்றோம்.” நர்ஸ் அருந்ததியின் கையில் -ஐ திணித்துவிட்டு, விக்
“குட்டி…. கையை அசைக்காத. கொஞ்சம் பொறுத்துக்கோ… தலையாணி வக்கிறேன்…” பிரபாகர் ஜெய்யை சோஃபாவில் உட்காரவைத்து அவன் கைக்கு தாங்கலாக டீப்பாயில் வனஜா எடுத்துவைத்த தலையாணிகளை அடுக்க ஆரம்பித்தான். மருத்துவமனையில் ஜெய்க்கு வலதுகையில் ஏற்பட்டிருந்த தீக்கா
“அஞ்சலி! என்னோட புளூ டூத் ஸ்பீக்கர்ல ஏதோ பிராப்ளம்… நான் அதை போஸ் அதாரைஸ்டு சர்வீஸ் செண்டருக்கு எடுத்துட்டுப்போறேன்…. நாளைக்கு யூகே விஸாவோட பயோமெட்ரிக்குக்காக நீ வி.எஃப்.எஸ் போகனும்ல… அது போஸ் செண்டர் பக்கத்துல தான்… வேணும்னா உன்னை டிராப் பண்
அடுத்த நாள் காலையில் “கண்ணு… நேரமாச்சுடா… எழுந்திரு” என்ற அம்மாவின் குரல் எங்கோ கிணற்றுக்கடியில் இருந்து கேட்பது போல இருக்க, கஷ்டப்பட்டு கண்ணை திறந்தான் ரவி. தொடர்ந்து மூன்று முறை கையடித்ததில் தொடையும் கால்முட்டிகளும் வின்னென்று வலித்தன. சுயஉணர்வ
அடுத்த நாள் காலையில் ரவி குளித்துவிட்டு உடை மாற்றிக்கொண்டு ரமேஷ் வீட்டுக்கு சென்றபோது அனைவரும் கிளம்ப தயாராகிக்கொண்டிருந்தார்கள். அந்த பரபரப்பில் ரவிக்கு ரமேஷின் கவனத்தை எதிர்பார்ப்பது அநியாயம் என்று தெரிந்ததால் அவன் ரமேஷின் எதிரில் செல்லாமல் தவிர்த்
“பிரபா! போகலாமாடா?” வண்டியின் ஆக்ஸிலரேட்டரை முறுக்கியவாரே வாசலில் இருந்து ஜெய் கத்திக்கொண்டிருந்தான். மனசுக்குள் “ஒவ்வொரு தடவையும் இவனை ஏதாச்சும் ஒரு காரணம் சொல்லி கூட இழுத்துட்டு வர்றதுக்குள்ள எனக்கு தாவு தீர்ந்துடும் போல இருக்கு…” என்று சொல்லிக்க
