நா.அ.இ 17 நான் என்ன செய்ய?

படுக்கையில் புரண்டு புரண்டு படுத்து தூக்கம் வராமல் தவித்த ஹரீஷ் mobile phone-ஐ எடுத்து பார்த்தபோது home screen-ல் மணி 23:47 என்று காட்டியது. பொதுவாக சபா தினமும் குறைந்தது 7 மணி நேரமாவது தூங்க வேண்டும் என்பதில் கண்டிப்பாக இருப்பவன். அதனால் வீட்டில் office வேலை செய்யவேண்டியதாக இருந்தாலும் இரவு 11:00 மணிக்கு எல்லாம் ஹரீஷை கட்டிப்பிடித்தபடி தூங்க ஆரம்பித்திருப்பது வழக்கம். ஆனால் இன்று அவன் இன்னும் வரவில்லை. எங்கே போனானோ தெரியவில்லை. எவன் கூட எங்கே matter பண்ணிட்டு இருக்கானோ என்று கோபம் எட்டிப்பார்த்தாலும், தான் இன்று சபாவிடமும் Michael-டமும் நடந்துக்கொண்ட விதம் சரியானது இல்லை என்று ஹரீஷுக்கு உரைக்க ஆரம்பித்திருந்தது. இத்தனைக்கும் சபா மற்ற ஆண்களோடு உடலுறவு கொள்வதை ஏற்கனவே இரண்டு முறைகள் பார்த்திருக்கிறான் – ஒரு தடவை அவனுக்கே தெரியாமல் Spy Cam-ல், மற்றொரு முறை threesome seeion-ல் peek. ஆனால் அப்போதெல்லாம் வராத கோபம், disgust ஏன் நேற்று வந்தது? அப்போதைக்கும் நேற்றைக்கும் நடுவில் என்ன மாறியிருந்தது? ஹரீஷ் இந்த கேள்விக்கு பதில் கண்டுபிடிக்க முயற்சித்து தூக்கத்திடம் தோற்றுப்போனான்.

“ஹேய் Champ… நல்ல தூக்கமா? நேரமாகுது பாரு… சீக்கிரமா பல் விளக்கிட்டு சூடு ஆறுறதுக்கு முன்னாடி குடிச்சு முடி” என்றபடி ஆவி பறக்க சூடாக coffee cup-ஐ கட்டிலுக்கு அருகே இருந்த head table-ல் வைத்தபடி சபா ஹரீஷை உலுக்கி எழுப்ப முயற்சித்தான். ஹரீஷுக்கு சபா தன்னை எழுப்பினான் என்பதே தூக்கத்தை கலைக்க போதுமானதாக இருந்தது. ஹரீஷ் படுக்கையில் இருந்து துள்ளி எழுந்து உற்சாகமாக பல் விளக்கிவிட்டு காஃபி கோப்பையை எடுத்து அதன் சூட்டை உள்ளங்கையில் feel செய்தபடி ஹாலுக்கு வந்தபோது சபா dining table-ல் இருவருக்கும் bread toast மற்றும் omlette-ஐ தட்டில் அடுக்கிக்கொண்டிருந்தான்.

ஹரீஷின் கண்கள் பரவசமாக இருந்தது. “எப்போ வந்தே? எங்கே போயிருந்தே?” ஹரீஷின் குரல் உற்சாகமாக ஒலித்தது.

ஹரீஷுக்கு சபாவிடம் “Sorry” சொல்லவேண்டும் என்று தோன்றினாலும், பேச்சில் நேற்றைய நிகழ்வு குறித்து வரும்போது சொல்லிக்கொள்ளலாம் என்று அவனது ego தடுத்தது.

சபா சிரித்தபடி “ராத்திரி bar-ல் லைட்டா தண்ணியடிச்சிட்டு, உடனே வண்டி ஓட்டவேண்டாமேன்னு அப்படியே உட்கார்ந்து live performance-ஐயும் கேட்டுட்டு, bar-காரனுங்களே புடனியிலே பளீர்னு ஒன்னு விட்டு துரத்தினதுக்கப்புறம் வீட்டுக்கு வந்தப்போ மணி 1:30 ஆகியிருந்துச்சு…” பேசியவாறே Juicer-ல் இருந்த புதிதாக பிழியப்பட்ட சாத்துக்குடி juice-ஐ இரண்டு கோப்பைகளில் ஊற்றினான்.
.

“ஹா! ஹா!… நான் risk எடுக்க விரும்பலை… My life is at stake… நான் தான் office-க்கு போறப்போ வண்டி ஓட்டுவேன்” ஹரீஷ் சாவியை எடுத்துக்கொண்டு குளிக்க ஓடினான். சபா சிரித்தபடி Dining table-ல் உட்கார்ந்து TV-ஐ உயிர்ப்பித்து செய்திகள் பார்த்தபடி சாப்பிட ஆரம்பித்தான்.

சபா நேற்று நடந்த நிகழ்வுக்காக தன்னிடம் கோபமாக இருப்பான், பேசாமல் போவான் என்று பயந்துக்கொண்டிருந்த ஹரீஷுக்கு நேற்று என்ற ஒரு நாளே வரலாற்றில் இல்லாத மாதிரி சபா நடந்துக்கொள்வது கொஞ்சம் குழப்பமாக இருந்தாலும், சபா இயல்பாக பேசியது ஹரீஷுக்கு பயங்கர சந்தோஷமாக இருந்தது. Water shower-ல் இருந்து வந்த வெதுவெதுப்பான தண்ணீரும் தன் பங்குக்கு ஹரீஷை உற்சாகப்படுத்த, தண்ணீரை நிறுத்திவிட்டு ஹரீஷ் துண்டால் தன் உடம்பை துடைத்தபடி இனம்புரியாத குதூகலத்தோடு அன்றையை பொழுதை துவக்கினான்.

இரவு 8 மணி. ஹரீஷ் தாங்கள் சாப்பிட்ட தட்டுகளையும், சமைக்க உபயோகப்படுத்திய பாத்திரங்களையும் அலசி Diswhwasher-ல் போட்டு switch ON செய்துவிட்டு, கழுவிய கையை துண்டால் துடைத்தபடி living room-க்கு வர, சபா ஆஃபீஸ் laptop-ஐ எடுத்துக்கொண்டு work table-ல் உட்கார்ந்தான்.

“Champ… கொஞ்சம் வேலை இருக்கு… நேரமாகும்னு நினைக்கிறேன். நீ போய் படுத்து தூங்கு, நான் வந்து join பண்ணிக்கிறேன்” என்று சொல்லிவிட்டு ஹரீஷை நேருக்கு நேர் பார்க்காமல் மும்முரமாக laptop-ன் keyboard-ல் தன் விரல்களை நாட்டியமாடவிட்டான்.

Quilt-ஐ போர்த்தியபடி படுத்திருந்த ஹரீஷுக்கு nightlamp வெளிப்படுத்திய மெல்லிய வெளிச்சமும், பூட்டிய அறை கதவு கொடுத்த silence-ம் தூக்கத்தை வரவழைப்பதற்கு மாறாக இதய துடிப்பை அதிகமாக்கி தூங்கவிடாமல் செய்துக்கொண்டிருந்தது. உடனே எழுந்து போய் சபாவின் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து அவன் biceps-ஐ கட்டிக்கொண்டு, அந்த திரண்ட தோளில் தலைசாய்த்து தூங்கவேண்டும் போல ஹரீஷுக்கு பரபரப்பாக இருந்தது. இல்லையென்றால் அறைக்கதவை திறந்து வைத்து, living room-ல் உட்கார்ந்து வேலை செய்யும் சபாவை பார்த்தபடியாச்சும் தூக்கம் வருமா என்று முயற்சிக்க நினைத்தான். ஆனால் ego-வா இல்லை உடம்பு அசதியா.. எது ஹரீஷை தடுத்தது என்று தெரியவில்லை. ஒருவழியாக ஏதோ ஒரு சமயத்தில் ஹரீஷ் தன்னையும் அறியாமல் தூங்கிப்போனான்.

நள்ளிரவு. ஹரீஷுக்கு வயிற்றில் Digestive systemம், kidney-ம்,சரியாக வேலை செய்ததால் மூத்திரம் வந்து தூக்கம் கலைந்து ஹரீஷ் முழித்தப்போது நள்ளிரவை தாண்டியிருந்தது. வழக்கமாக தன் உடம்பை அழுத்தும் சபாவின் பாரத்துக்கும், உடம்பு சூட்டுக்கும் addict ஆனதாலோ என்னவோ இதுவரை உறங்கிய உறக்கமும் intense-ஆக இல்லை. ஹரீஷ் கட்டிலில் எழுந்து உட்கார்ந்தான். பார்வையாலேயே சபாவை தேடியபோது அவன் கட்டிலின் அடுத்த விளிம்பில் மல்லாக்க படுத்தபடி மடக்கிய ஒரு கை முட்டியால் தன் முகத்தை மறைத்தும், மறுகையை வயிற்றின் மீதும் வைத்து தூங்கிக்கொண்டிருந்தான். வழக்கமாக வெறும் உள்ளங்கை அகலமே உள்ள speedo shorts-ஐ மட்டும் போட்டுக்கொண்டு, If you have it, proudly flaunt it என்று sex symbol-ஆக படம் காட்டிக்கொண்டு தூங்கும் சபா, இன்று ரொம்ப அடக்கமாக surfboard shorts மட்டுமல்லாது மேலுடம்புக்கு TShirt-ம் அணிந்தபடி உறங்கியது ஹரீஷுக்கு உறுத்தலாக இருந்தது.

என்ன தான் சபா தன் மீது கோபமோ வருத்தமோ எதுவும் இல்லை என்பது போல casual-ஆக நடந்துக்கொண்டாலும், அச்சு எடுத்தது போல வீட்டில் தினமும் இதே மாதிரி நடந்துக்கொண்டிருந்ததால் சபாவின் நடவடிக்கைகள் இயல்பானது இல்லை என்றும் அவை வெறும் civil facade என்பதும் அடுத்தடுத்த நாட்கள் ஹரீஷுக்கு புரியவைத்தது. சரி… சில நாட்களில் எல்லாம் சரியாக போய்விடும் என்று எதிர்பார்த்த ஹரீஷுக்கும் நாட்கள் வாரங்களாக்வும், மாதங்களாகவும் மாறிய பின்பும் வீட்டில் நிலைமை அன்று போலவே இருப்பதை எண்ணி புழுங்கினான். ஆனால் சபா வழக்கம் போலவே நிறைய பேசினான், வஞ்சனை இல்லாமல் நிறைய சிரித்தான் ஆனால் அவற்றில் எல்லாம் ஒரு செயற்கை தனம் இருப்பதாக ஹரீஷுக்கு தோன்ற ஆரம்பித்தது.

ஏனென்றால் சபாவிடம் இருந்து முன்பு போல தலை கோதல்களோ, நெற்றி முத்தங்களோ கிடைக்கவில்லை. ஒரு காலத்தில்… எப்போவாவது என்றாலும்… ஒருவருக்கு ஒருவர் கையடித்து விடும் அளவுக்கு இருந்த உடம்பு நெருக்கம் இப்போது சுத்தமாக காணாமல் போயிருந்தது. அவ்வளவு ஏன்? சாதாரணமாக பேச்சுவாக்கில் கை கோர்த்துக்கொள்ளுதல், தோளில் இடித்துக்கொள்வது என்று அடிப்படை comfort கூட இல்லாமல், அவர்களுடைய உரையாடல்கள் மிகவும் mechanical-ஆக போனது மட்டுமல்லாmal, சபா எப்போதும் தன்னிடம் இருந்து நான்கடி தூரத்தில் distance maintain செய்துக்கொண்டு இருப்பதை ஹரீஷால் உணரமுடிந்தது.