இப்போதெல்லாம் நிகிலுக்கு கணேசனிடம் ஒரு வித சௌகரியம் தோன்றியுள்ளது. முதலில் தனது ரகசியம் தெரிந்த மனிதர் என்ற பயம் கலந்த தயக்கம் இருந்தாலும், நாட்கள் செல்ல செல்ல அவர் அதை பொருட்படுத்தவில்லை என்று உணர்ந்தபோது நிகிலுக்கு அவர் மீது மரியாதை தோன்றியது. அது
Coronavirus வந்து ஏற்படுத்திய மாற்றங்களில் ஒன்று நிறுவங்கள் தங்கள் ஊழியர்களுக்கு கொடுத்த WFH வசதி தான். என்ன தான் தடுப்பூசி வந்துவிட்டாலும் ஊழியர்களை தக்கவைப்பதற்காக WFH நீட்டிக்கப்பட்டு அலுவலகங்கள் 50% capacity-ல் இயங்குகின்றன. நிகில் அலுவலகம் வந்தப
நாட்கள் வாரங்கள் ஆகின… வாரங்கள் மாதங்களாக மாறின… எனக்கு ஓரளவுக்கு வேலை set ஆகிவிட்டது. ஆரம்பத்தில் இந்த வேலையை விட்டுவிடு என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்த அர்ணாபும் தன் சுருதியை மெல்ல குறைத்துக்கொண்டான். அதோடு சேர்ந்து நாங்கள் ஒன்றாக இருக்கும் நேரங்களும
“உள்ளூர்ல இருந்து வேலை செய்யுறவனுங்களே மாசக்கணக்கா வீட்டுல இருந்து Work from home பண்ணிட்டு இருக்கானுங்க… நீ என்னடான்னா ஆன்னா ஊன்னா கெளம்பி கொல்கத்தாவுக்கு ஓடிப்போயிடுறே… கேட்டா Project base team இங்கே தான்னு சொல்லி சமாளிக்கிறே… ஊர்ல நேத்து வரை
அர்ணாப்பும் நானும் மட்டும் அந்த meeting room-ல் தனியாக Knowledge transfer-ல் மும்முரமாக ஈடுபட்டிருந்தோம். நாங்கள் Office-ல் இருந்தாலும் நான் table-க்கு அடியில் அர்ணாப்பின் கையை கோர்த்துக்கொண்டு அவன் சொல்லித் தருவதை கவனித்துக் கொண்டு இருந்தேன். அவனும்
வெள்ளிக்கிழமை மாலை தொடங்கிய எங்கள் முதலிரவு நானும் அர்ணாப்பும் “இனி உடம்பில் தெம்பு இல்லை” என்று கெஞ்சும் அளவுக்கு நீளமாக நீண்டதற்கு காரணம் எங்கள் உடல்களோடு மனதும் இணைந்தது தான் காரணம் என்று சொல்வேன். அடுத்த நாள் காலை எழுந்திருக்கும் போதே அர்ணாப் கொட
![எனது முதல் அனுபவம் “தருண் மாமா” [சுட்டகதை]](https://images.gilmastories.com/albums/featured/260.featured.webp "எனது முதல் அனுபவம் “தருண் மாமா” [சுட்டகதை]")
நான் காலேஜ் 1ஸ்ட் year படித்து கொண்டிருந்தேன், அப்பொழுது எனக்கு 19 வயது பிறந்த நாள் கொண்டாடி இருந்தேன். எங்கள் வீட்டு மாடியில் எனக்கு தனி அறை உள்ளது. நான் பார்க்க அழகாக இருப்பேன், கொஞ்சம் மார்பு இருக்கும் பெண் போல, கொஞ்சம் வெள்ள நிறமா இருப்பேன். பசங்க கூட அவ்ளோ சுத்த மாட்டேன்.
அந்த உயர்ரக Hotel-ன் lounge-ல் சரத் உலாத்திக்கொண்டிருந்தான். ஏற்கனவே பொதி மாடு மாதிரி மதமதவென்று இருக்கும் சரத்தின் உடம்பை அவன் அணிந்திருந்த கொசுவலை சட்டை மேலும் கவர்ச்சிகரமாக காட்டியது. உள்ளே பனியன் போடாததால் சரத்தின் கூர்மையாக காம்புகள் சட்டையை குத்திக்கொண்டு தன் முத்திரையை பதித்தது. சரத்தின் பெரு
“நெத்திமேடு, லைன்மேடு எல்லாம் இறங்கிக்கோ… அடுத்து பஸ் கொண்டலாம்பட்டி பைபாஸ்ல தான் நிக்கும்” என்று கண்டக்டர் குரல் கொடுத்தபடி தன் கைவிரல்களுக்கு நடுவே லாவகமாக ticket bunch-களை அடுக்கினார். அந்த பேருந்தில் இருந்து ஒரு வயசானவர் மட்டும் முனகியபடி வழியின் நின்றுக்கொண்டிருந்த என்னை தள்ளிக்கொண்டு கடந்த
கார்த்தி கண்ணாடியை பார்த்து தலை வாரிக்கொண்டிருக்கிறான். அவன் மனைவி ரோகிணி பின்னல் வந்து “Car-ஐ service-க்கு குடுத்துட்டு, நீங்க பிரவீண் வீட்டுல இருந்து வாங்கிட்டு வாங்களேன்… எதுக்கு வீணா வீட்டுக்கு வந்துட்டு போயிட்டு? இருக்குற traffic jam-ல, நீங்க வந்து சாப்பிட்டுட்டு உடனே பத்து நிமிஷத்துல கிளம்ப
