“ஹரீஷ்! நீ என்ன பண்றேன்னு தெரிஞ்சு தான் பண்றியா? உன்னால இது முடியாது… Please don’t take it up” சபா ஹரீஷிடம் சொன்னபோது அவன் வார்த்தைகளில் உண்மையான அக்கறை தான் இருந்தது. ஹரீஷ் எப்படியும் சீக்கிரமாக சம்பாதிக்க ஆரம்பித்து சபாவை வீட்டைவிட்டு வெளியே அனுப
“ரீனா! ப்ளீஸ் இன்னைக்கு மட்டும் வா… இனிமேல் உன்னை தொந்தரவு பண்ண மாட்டேன்” ஹரீஷ் மொபைலில் அவள் காலில் விழாத குறையாக கெஞ்சினான். ஒருவேளை அவள் நேரில் இருந்திருந்தால் ஹரீஷ் இந்நேரத்துக்கெல்லாம் அவள் காலில் விழுந்திருப்பான். கடைசியில் ரீனா பெரிய மனது பண
“ஹரீஷ்! நீ அடுத்து எப்போ ரித்திகா வீட்டுக்கு போவே?” ஒரே விட்டில் இருப்பவர்கள் எதிரும் புதிருமாக இருக்கக்கூடாது, வெறும் house sharing-ல் இருந்தாலும் அடுத்தவர்கள் ஓரளவுக்கு அத்தியாவசியமான நெருக்கம் வேண்டும் என்று ரித்திகா மிகவும் வற்புறுத்த, வேறுவழியின
ரீனாவை ஓத்ததும், அதை தொடர்ந்து இரண்டு முறை கையடித்ததும் ஹரீஷை தளரவைத்ததால் கட்டிலில் குப்புறப்படுத்து அம்மணமாக தூங்கிப்போனான். மதியம் சாப்பிடாததால் வயிறு பசித்தாலும் ஹரீஷ் எழுந்திருக்க மனமில்லாமல் தூக்கத்தை தொடர்ந்தான். லண்டனில் மாலை நான்கு மணிக்கெல்
சுவர் கடிகாரத்தில் மணி பதினொன்று அடித்தபோது ஹரீஷுக்கு இருப்பு கொள்ளவில்லை. வாசல் கதவை வெறித்து வெறித்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். வேலை இருந்தால் கவனம் வேறு இடத்தில் இருக்கும். ஆனால் சும்மா இருப்பதால் அவன் மனம் வெறுத்துப்போய் இருந்தது. அதற்கு வடிகாலாக
ஹரீஷ் வாசல் கதவை திறக்க, சபா பெரிய அட்டை பெட்டியில் தனது பொருட்களை அசால்ட்டாக தூக்கிக்கொண்டு உள்ளே நுழைந்தான். அந்த பெட்டியை ஹால் நடுவே வைத்துவிட்டு தன்னுடய மீது பொருட்களை வெளியே நிறுத்தியிருந்த காரில் இருந்து எடுத்து வருவதற்காக வெளியே போனான். ஹரீஷுக
வாசல் கதவு தட்டப்படும் சத்தம் ஹரீஷின் மண்டைக்குள் யாரோ சுத்தியலால் அடிப்பது போல கேட்டது. கட்டிலில் நெளிந்து சோம்பல் முறித்தபடி பக்கத்தில் இருந்த மொபைலை எடுத்து பார்க்க மணி பத்து தாண்டியிருந்தது. ஏதாச்சும் வேலை வெட்டி இருந்தால் சீக்கிரம் எழுந்து ஓடியி
