விஜய் வீட்டுக்கு பக்கத்துல விசித்திரான்னு ஒரு பொண்ணு இருந்தா. அவளுக்கு விஜய்ய விட ஒரு 4-5 வயசு பெரியவ. நல்ல பொண்ணு தான் ஆனால் பாவம் அவ புருஷன் கூட இல்லாம தனியா வந்துட்டா. அவளுக்கு சின்ன வயசு பசங்கன்னா ரொம்ப புடிக்கும். அவனுங்க சுன்னி எழுந்துச்சுன்னா
நள்ளிரவை தாண்டி கிட்டத்தட்ட 2:30 கோல்கத்தா உள்ளூர் விமான நிலையத்தில் நான் போன விமானம் இறங்கியபோது எனக்கு கண்களில் தூக்க களைப்பையும், பயண அலுப்பையும் மீறி கோபம் தான் தலைதூக்கி இருந்தது. பின்னே? மாலை 7:30 மணிக்கு துவங்கிய என் பயணம் ஹைதராபாத்தில் நிர்ண
Coronavirus வந்து உலகத்தை என்ன புரட்டிப்போட்டுச்சோ வேலை செய்யுறவங்களுக்கு தாராளமா Hybrid working, சிலருக்கு முழு நேர WFH-ன்னு வசதி குடுத்தது real estate துறையை புரட்டிப்போட்டுடுச்சு. வீட்டு வாடகை ஏறுனது போதாதுன்னு கம்பெனிகள் வாடகையை குறைப்பதற்காக தங்
மங்கலான மஞ்சள் வெளிச்சம், பின்னணியில் jazz music உறுத்தாத அளவுக்கு மென்மையாக ஒலிக்க, விஷ்வா அந்த கூட்டமில்லாத Bar-ஐ சுற்றும் முற்றும் பார்த்தபடி “என்ன மச்சான்! விஷயம் ஏதோ பெருசா இருக்கு போல…” என்று சொன்னபோது நான் table-ல் என் mobile phone மற்றும் க
நரேஷ் வாசலில் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு, அது போக்குவரத்துக்கு தொந்தரவாக இல்லை என்பதை உறுதி செய்துவிட்டு, தலையில் இருந்து ஹெல்மெட்-ஐ கழற்றி கையில் பிடித்தபடி மறுகையால் வாசல் கதவை திறந்தான். சுதாகர் அண்ணா வீடு இன்னும் பெரிதாக மாறவில்லை. சொல்லப்போனால் குழந
நாலஞ்சு நாளாவே எனக்கும் என் பொண்டாட்டிக்கும் பேச்சு வார்த்தையே இல்லை. ஒரு ஒன்னும் இல்லாத விஷயத்தை அவ்வளவு பெருசாக்கி கலாட்டா பண்ணிட்டு இருந்தா. கொஞ்சி பார்த்தேன் கெஞ்சி பார்த்தேன் ஆனா என்னால கால்ல எல்லாம் விழமுடியாதுன்னு அவளா வழிக்கு வர்ற வரைக்கும் f
அர்ணாப்பும் நானும் மட்டும் அந்த meeting room-ல் தனியாக Knowledge transfer-ல் மும்முரமாக ஈடுபட்டிருந்தோம். நாங்கள் Office-ல் இருந்தாலும் நான் table-க்கு அடியில் அர்ணாப்பின் கையை கோர்த்துக்கொண்டு அவன் சொல்லித் தருவதை கவனித்துக் கொண்டு இருந்தேன். அவனும்
Contracorriente (Eng. title: Undertow) – எப்போதாவது ஏதாவது காதல் கதையை பார்த்து கண் கலங்கி இருக்கிறீர்களா? அப்படி என்றால் இந்த ‘பேய்’ காதல் கதையை பார்த்தால் நிச்சயம் நீங்கள் கண் கலங்கவில்லை என்றாலும் நெஞ்சில் பாரத்தை உணர்வீர்கள். நான் அந்த Spanish மொ
வெள்ளிக்கிழமை மாலை தொடங்கிய எங்கள் முதலிரவு நானும் அர்ணாப்பும் “இனி உடம்பில் தெம்பு இல்லை” என்று கெஞ்சும் அளவுக்கு நீளமாக நீண்டதற்கு காரணம் எங்கள் உடல்களோடு மனதும் இணைந்தது தான் காரணம் என்று சொல்வேன். அடுத்த நாள் காலை எழுந்திருக்கும் போதே அர்ணாப் கொட
என் எதிரே இருக்கும் இரண்டு 28″ monitors-களையும் மாற்றி மாற்றி பார்த்து வேலை செய்துக்கொண்டிருந்த நான் எப்போது கண்ணயர்ந்தேன் என்று தெரியவில்லை. திடீரென்று என் தோளில் கை படவும் நான் திடுக்கிட்டு எழுந்ததில் என் இதயம் கூடுதலாக துடித்தது. லேசாக வியர்த்துக்
அலுப்போட company guest house-ன் அறையில் இருக்கும் single cot-ல் வந்து பொத்தென்று சரிய, என் தோளில் இருந்த புது laptop bag என் முதுகு பகுதியில் ஏடாகூடமாக மாட்டிக்கொண்டது. “ப்ச்ச்ச்..” என்ற மெல்லிய எரிச்சலுடன் அதை நகர்த்திவிட்டு நன்றாக மல்லாக்க படுத்தபட
ஜாக்கி ஷெராஃபுக்கு அவன் நண்பன் பிருத்வி பீச் ரிசார்ட்டிலிருந்து ஃபோன் செய்தான். தன்னுடைய client அந்த ரிசார்ட்டில் ரூம் வேண்டுமானால் ஃப்ரீயாக எடுத்துக்கொள்ள சொன்னதாகவும், தனக்கும் ஓய்வு வேண்டியிருப்பதால் தான் சில நாட்கள் அங்கு தங்கப்போவதாகவும், துணைக்
