எங்கள் தமிழ்சங்கத்தில் ஆண்டுவிழா இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் ஆரம்பிக்கப்போகிறது. இத்தனை நாட்கள் செய்த ஒத்திகைகள் எல்லாம் இன்று அரங்கேறப்போகிறது. கோபால் தான் நிகழ்ச்சி ஒருங்கிணைப்பாளர் என்பதால் எங்களை பம்பரமாக சுற்றவைத்து வேலை வாங்கினார். ஆனால் எனக்கு அந்
நான் என் குழந்தைகளோடு அசோக்கின் வீட்டு கதவை தட்டியபோது தீபா தான் புன்னகையோடு கதவை திறந்தாள். என் பெண்களை கன்னத்தை தடவியபடி என்னிடம் “உள்ளே வாங்கண்ணா…” என்று அழைக்க, நான் போலியாக “இல்லைம்மா… பிள்ளைங்க ஸ்வேதா குட்டி கூட விளையாடனும்னு சொன்னாங்க… அ
ரொம்ப நாட்களுக்கு பிறகு எங்களுக்கு Long weekend கிடைத்தது. அதற்கேற்ற மாதிரி அந்த வார இறுதிகளின் சீதோஷணமும் இதமானதாக சேர்ந்துக்கொள்ள, நாங்கள் – என் குடும்பமும், அசோக்கின் குடும்பமும் தான், வெளியூருக்கு Long drive போய் அங்கு overnight stay செய்யலாம் என
ஆரம்பத்தில் அசோக் General shift வேலைக்கு சேர்ந்தது எனக்கு சந்தோஷம் கொடுத்த விஷயமாக இருந்தாலும் நாள்பட அது எனக்கு ஒரு வித அவஸ்தையாக மாறியது. அசோக்கும் தீபாவும் எங்கள் வீட்டில் நிறைய நேரம் செலவழித்தார்கள். எனக்கு அசோக் மீது வேறு விதமான ஈர்ப்பு இல்லாதிர
நான் Overtime செய்து Semi Annual Inspection முடித்துவிட்டு களைப்போடு வந்த அந்த மாலை.. தீபாவும் ரோகிணியும் kitchen-ல் தங்களுக்குள்ளே பொறுப்புகளை பிரித்தபடி சூடாக பஜ்ஜியும், பலகாரமும் காஃபியும் தயார் செய்துக்கொண்டிருக்க, என் பெண்கள் என் அன்புக்குரிய அச
நான் காலையில் metro train-ல் ஏறியபோது வழக்கமாக பார்த்து புன்னகைக்கும் முகங்கள் எதுவும் தென்படவில்லை. அப்போது தான் நான் வார இறுதியில் Overtime செய்வதற்காக போகிறேன் என்று உரைத்தது. இது அடிக்கடி நடக்கும் விஷயம் இல்லை. அரையாண்டுக்கு ஒரு தடவை மெஷின்கள் எல
காலச்சக்கரம் மட்டும் அப்படி என்ன மோட்டார் வண்டியில் போகிறதோ தெரியவில்லை… அதற்குள் மாதங்கள் கடந்துவிட்டன. நான்கைந்து மாதங்களில் நான் அசோக்கை பார்த்ததும் அதிகப்பட்சம் நான்கைந்து தடவைகள் தான் இருக்கும். எனக்கு ஒரு விஷயத்தில் இறங்கிவிட்டால் அதை நிறுத்த
இரவு படுக்கையில் நான் மல்லாக்க படுத்தபடி விட்டத்தில் ஓடிக்கொண்டிருந்த ceiling fan-ஐ காரணமே இல்லாமல் வெறித்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். பிள்ளைகள் பக்கத்து அறையில் தூங்க ஆரம்பித்துவிட்டார்கள் என்று உறுதியானதும் எனது பனியனை கழற்றிவிட்டு வெற்று மார்போடு
ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை… வேலைக்கு போவதற்காக தினமும் காலை ஆறரை மணிக்கு எல்லாம் மெட்ரோ ரயிலில் இருக்கவேண்டும் என்பதால் வாரநாட்களில் சரியாக கூட தூங்கமுடியாமல் தவிக்கும் என்னை போன்ற ஆட்களுக்கு கிடைத்த ஒரே வரம் ஞாயிற்றுகிழமை காலைகள் மட்டுமே. அதனால் என் தூக
“சபா! இந்த பாத்திரங்களை எல்லாம் Dishwasher-ல போட்டுடு… நான் அதுக்குள்ள அடுப்பு திட்டை துடைச்சிடுறேன்” ஹரீஷ் சபாவின் பதிலை எதிர்பார்க்காமல் பாத்திரங்களை எடுத்து டி.வா பக்கத்தில் வைத்துவிட்டு அடுப்புத்திட்டை துடைக்க ஆரம்பித்தான். சபா முட்டிப்போட்டு உ
Sofa-வில் சரிந்து உட்கார்ந்திருந்த ஹரீஷ் தன் கையில் Coffee cup-ல் இருந்து மெதுவாக coffee-யை sip செய்தபடி iPad-ல் கண்கள் நிலைகுத்தியபடி படித்துக்கொண்டிருந்த ரித்திகாவை ஹரீஷ் படபடப்போடு பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். அவள் கையில் இருந்த coffee கோப்பையில் இரு
படுக்கையில் புரண்டு புரண்டு படுத்து தூக்கம் வராமல் தவித்த ஹரீஷ் mobile phone-ஐ எடுத்து பார்த்தபோது home screen-ல் மணி 23:47 என்று காட்டியது. பொதுவாக சபா தினமும் குறைந்தது 7 மணி நேரமாவது தூங்க வேண்டும் என்பதில் கண்டிப்பாக இருப்பவன். அதனால் வீட்டில் of
சபா Michael-ன் வாயை தன் வாயோடு வைத்து உறிஞ்சும்போது ஏற்பட்ட “ஸ்ஸ்ஸ்” சத்தம் அந்த ஆளில்லாத office-ல் கொஞ்சம் சத்தமாகவே எதிரொலித்தது. எதிரில் laptop-ல் excel spreadsheet திறந்திருக்க, சபா summer intern ஆன Michael-க்கு வேலை சொல்லிக்கொடுக்க ஆரம்பித்த on
ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை… வாசல் கதவு தட்டப்பட, கட்டிலில் வெறும் speedo shorts-ல் குப்புற படுத்திருந்த சபா “ஹரீஷ்… போய் யாருன்னு பாரேன்” என்று சோம்பேறித்தனமாக முனக, சபாவின் பரந்த வெற்று முதுகில் சாய்ந்து படுத்திருந்த ஹரீஷ் எழுந்திருக்க மனசில்லாமல்
“ரித்தி! இன்னைக்கு கொஞ்சம் வேலை இருக்கு… நான் சனிக்கிழமை வர்றேனே” ஹரீஷ் ரித்திகாவிடம் கிட்டத்தட்ட கெஞ்சிக்கொண்டிருந்தான். சபாவுடன் ஹரீஷ் நெருக்கமான பிறகு ரித்திகாவின் வீட்டுக்கு போவது கொஞ்சம் கொஞ்சமாக குறைய தொடங்கியிருந்தது. முன்பு சபாவின் மீது குற
