விரலும் இன்னொரு பூள் மாதிரி தானே… நீட்டமா, மொத்தமா… புண்டைக்குள்ளே பூளோடு விரலும் நுழைந்து சதிராடும் நிகழ்வுக் கொண்ட கதைகள்
அன்றைய நாள் மதியத்திற்கும் மாலைக்கும் நடுவில் ஒரு நிலைகொள்ளாத மந்தகாச நிலையில் இருந்தது… முன்பாவது 4:00-4:15 மணிக்கு Tea-யும், ஏதாவது snacks பொட்டலமும் வந்துக்கொண்டிருந்தது ஆனால் Global recession என்று அதையும் கூட நிர்வாகம் நிறுத்திவிட்டது. கார்த்தியின் Development queue-வில் கொஞ்சம் objects-கள் இருந்தன. கார்த்தியின் subject knowledge-க்கும் experience-க்கும் அவன் உட்கார்ந்தால் அவற்றை ஒரே மூச்சில் முடித்துவிடும் அளவில் தான் இருந்தன ஆனால் ஏனோ தெரியவில்லை…
“ஞாயிற்றுக்கிழமையாச்சும் கொஞ்சம் நிம்மதியா தூங்கலாம்னா அதுக்கும் விட மாட்டேங்குறே…” என்று அபினவ் முனகிக்கொண்டே போர்வையை இழுத்து முகத்தை மூடினான். ஆனால் அது அதே வேகத்தில் விலக்கப்பட்டது. அபினவ் சுணங்கியபடி கண் விழிக்க, எதிரில் அவன் அம்மாவின் முகம் கலங்கிய உருவத்தில் இருந்து 4K clarity-ல் தெளிந்தது
காலை courier collection centre-ஐ திறந்துவிட்டு ஹரீஷ் கல்லாவில் உட்கார்ந்தான். நேற்று இரவு வந்த கட்டுகளை பிரிக்கவேண்டும். ஆனால் ஏதோ ஒரு சோம்பேறித்தனம். அப்படியே உட்கார்ந்த நிலையிலே கண்ணயர்ந்தான். “அண்ணே… இந்த water can-ஐ எல்லாம் எங்கே அடுக்கட்டும்?” என்ற வாட்டர் ஆறுமுகத்தில் குரல் ஹரீஷை உலுக்கியது….
மாலை ஷெராட்டன் ஹோட்டல் ஸ்விம்மிங் பூல் லாபியில் உட்கார்ந்து நீச்சலடிப்பவர்களை கண்காணித்துக்கொண்டிருந்த ஜாக்கியின் மொபைல் அழகாக சினுங்கியது.
‘ஜாக்கி ஹியர்..’ கம்பீரமாக சொன்னான்.
‘ஹேய் மேன்.. நான் குரோவர் பேசுறேன். என் வைஃப் சோனம்க்கு க்ளாஸ் எடுத்திட்டு இருக்கீங்களே…’
‘Ye…
நேற்று அர்ணாப் வீட்டுக்கு வந்ததற்கும் இன்று வருவதற்கும் எனக்கு நிறைய வித்தியாசம் இருந்தது. இன்று இவர்கள் பேசும் பாஷை எனக்கு புரியாது என்றாலும் இவர்களும் என் மனிதர்கள். எங்களுக்குள் உரையாட மொழி தேவைப்படாத நாள் விரைவில் வரும் என்ற நம்பிக்கையில் நான் அர்ணாபின் விரல்களை கோர்த்துக்கொண்டு அவன் வீட்டுக்குள…
அந்த A/C Sleeper Bus-ல் இரவு முழுக்க பயணம் செய்தது களைப்பை கொடுத்ததோ இல்லையோ, எனக்கு என்னவனின் homophobic பெற்றோர்களை பார்க்கப்போகிறேன் என்பது என் நெஞ்சில் பாரத்தை ஏற்றியிருந்தது. பஸ் புறப்படும் நொடி வரைக்கும் அர்ணாப் என்னிடம் “இப்போ கூட ஒன்னும் குறையலை… உனக்கு இஷ்டம் இல்லைன்னா நாம பஸ்ல இருந்து இற…
ஒரு தம்மை எடுத்துக்கொண்டு என் வீட்டு பால்கனிக்கு வந்து நின்றேன். மாலை சூரியன் மெல்ல மெல்ல மறைய ஆரம்பித்திருந்தது. வானம் கூட பா.ஜ.க-வுக்கு மாறிவிட்டதோ என்று தோன்றும் அளவுக்கு காவி போன்ற ஆரஞ்சு நிறம் கீழ்வானத்தில் படர்ந்திருந்தாலும், திராவிடம் அதை ஒடுக்குவது போல வானத்தின் நடுப்பகுதியில் கரு நீலம் படர ஆரம்பித்திருந்தது. Work From Home என்ற பெயரில் வீட்டை விட்டு வெளியே வந்து 24 மணி நேரத்துக்கு மேலே ஆகியிருந்தது.
என் எதிரே இருக்கும் இரண்டு 28″ monitors-களையும் மாற்றி மாற்றி பார்த்து வேலை செய்துக்கொண்டிருந்த நான் எப்போது கண்ணயர்ந்தேன் என்று தெரியவில்லை. திடீரென்று என் தோளில் கை படவும் நான் திடுக்கிட்டு எழுந்ததில் என் இதயம் கூடுதலாக துடித்தது. லேசாக வியர்த்துக்கொட்ட, “ரிலாக்ஸ் கார்த்தி!” என்று என் பக்கத்தில் இருந்த தண்ணீர் பாட்டில்-ஐ எடுத்து நீட்டினார்
அலுப்போட company guest house-ன் அறையில் இருக்கும் single cot-ல் வந்து பொத்தென்று சரிய, என் தோளில் இருந்த புது laptop bag என் முதுகு பகுதியில் ஏடாகூடமாக மாட்டிக்கொண்டது. “ப்ச்ச்ச்..” என்ற மெல்லிய எரிச்சலுடன் அதை நகர்த்திவிட்டு நன்றாக மல்லாக்க படுத்தபடி என் சட்டை பட்டன்களை கழற்றினேன். ஏனோ தெரியவில்லை….
“ஏய்! உஸ்ஸ்ஸ்….” என்ற குரலை கேட்டு ரமணா கடும் கோபத்துடன் திரும்பினான். கொஞ்ச தூரத்தில் ஒரு தாத்தா அவருடைய வழி தவறி செல்லும் மாட்டை மிரட்டி மீண்டும் வழிக்கு கூட்டிக்கொண்டிருக்கிறார். ரமணாவின் முகம் கொஞ்சம் கோபம், கொஞ்சம் வெட்கம் அப்புறம் வெயில் எல்லாம் கலந்து சிவந்து போய்விட்டது.
விஜயன் தன் wallet-ல் இருந்து பணத்தை எண்ணியபடி “நமக்கு வர்ற வருமானத்துல வாரத்துக்கு மூனு நாள் பிரியாணி ஆர்டர் பண்ணி சாப்புடுறதுங்குறது ரொம்ப ஓவர்… மாசக்கடைசி வேற… கொஞ்சம் பார்த்து செலவு பண்ணுடி” என்று அலுத்துக்கொண்டான். அபிராமி அவனிடம் இருந்து காசை கிட்டத்தட்ட பிடுங்கினாள். “என்னவோ நான் சமைக்க..
சுஷ்மா தன் தலைக்கு மேலே தண்ணீர் கொட்டிக்கொண்டிருந்த ஷவரை சுவற்றில் இருந்த நாப்-ஐ திருகி நிறுத்தினாள். அவளது பளிங்கு மேனியில் இருந்து தண்ணீர் துளிகள் அவளை பிரிய மனமில்லாமல் மெதுவாக தரையை நோக்கி அவள் உடம்பில் சறுக்கியபடி கீழே மெதுவாக வழிந்தன. சுஷ்மா தன் நனைந்த தலை முடியை கலைத்தவாறே அம்மணமாக நடந்து சென…
