எனக்கு போலி புன்னகை புரிந்து என் தாடைகள் எல்லாம் லேசாக வலிக்க ஆரம்பித்துவிட்டது. நானும் எவ்வளவு நேரம் தான் முன்பின் தெரியாத நபர்களுக்கு எல்லாம் “Hi..”, “Hello!” என்று சொல்லிக்கொண்டும், எப்போதோ பார்த்தவர்களுக்கு pleasantries பரிமாறிக்கொண்டிருப்பேன்? இ
![நண்பனுக்கு ஆறுதல் சொல்லப் போனேன் [சுட்டக்கதை]](https://images.gilmastories.com/albums/featured/251.featured.webp "நண்பனுக்கு ஆறுதல் சொல்லப் போனேன் [சுட்டக்கதை]")
என் பெயர் நரேஷ். வயது 50. அழகான மனைவியும் குழந்தைகளும் உண்டு. மனைவி எனக்கு இப்போதும் எப்போது வேண்டுமானாலும் முழு ஒத்துழைப்புக் கொடுக்கிறாள். ஆனாலும் எனக்கு அது போதாமல் அவ்வப்போது ஹோமோ பார்ட்னர்களைத் தேடி அலைவேன். எனக்கு ஒரு நண்பன். முரளி என்று பெயர்.
இரண்டு shift-களை தொடர்ந்து பார்த்த களைப்பு மற்றும் பெயர் தெரியாத ஆளிடம் blowjob கொடுத்தும் பெற்றும் வந்த குற்ற உணர்ச்சி இரண்டும் என்னை ஒன்றாக சேர்த்து அழுத்த, நான் என் வீட்டு வாசல் கதவுக்கு வந்து சாவியை தேடினேன். பொதுவாக நான் வரும் நேரத்தில் எல்லாம்
மொதுவாக புழுதி பறக்கும் அந்த கிராமத்து சாலை அதிகாலையின் பனியின் ஈரப்பதம் காரணமாக மண் சாலை வாகனங்களின் அழுத்தத்தை வாங்கிக்கொண்டு அமுக்கமாக இருந்தது. அப்படிப்பட்ட ஒரு காலை பொழுதில் தான் நம் ஆண்மை சின்னங்களான விஜய்யும் சரத்தும் சந்தித்து அதே இரவில் முதல
நாட்கள் வாரங்கள் ஆகின… வாரங்கள் மாதங்களாக மாறின… எனக்கு ஓரளவுக்கு வேலை set ஆகிவிட்டது. ஆரம்பத்தில் இந்த வேலையை விட்டுவிடு என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்த அர்ணாபும் தன் சுருதியை மெல்ல குறைத்துக்கொண்டான். அதோடு சேர்ந்து நாங்கள் ஒன்றாக இருக்கும் நேரங்களும
“ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்….” நீங்க பார்த்துக்கொண்டிருப்பது சன் டிவியின் தமிழ் மாலை என்று தொலைகாட்சியில் மஞ்சள் பின்னணியில் உலக உருண்டையை கிழித்து சுற்றி தமிழ் மற்றும் ஆங்கில எழுத்துகளில் சன் டிவி சுற்றிக்கொள்ள, நான் என் லுங்கியை சரியாக மடித்து கட்டியபடி வாசலை நோக்
வாலிபத்தின் வாசலில் நிற்கும் எனக்கு என்ன காரணத்தாலோ தெரியவில்லை… என் வயசு பெண்களையோ இல்லை ஆண்ட்டிகளையோ பார்க்கும் போது எந்த கிளுகிளுப்பும் ஏற்படுவதில்லை. அதற்காக வயசு பசங்களை பார்த்தா என் பூள் தூக்கிக்குமான்னு கேட்டாலும் பதில் அதே தான். ஆனா எனக்கு
நானும் மோகனும் அவனுடைய வீட்டு மொட்டை மாடியில் இருந்தோம். ஒரே ஒரு அறை கொண்ட மாடி அது. அந்த அறையின் கதவை தாழிட்டுவிட்டு ஜன்னலை திறந்து வைத்துக் கொண்டு காத்திருந்தோம். நான் கொஞ்ச நேரம் ஜன்னலில் இருந்து பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன். பின்பு அவன் வந்து பார்த்
“உடம்பு நல்லா இருந்தா நானே புவனா கல்யாணத்துக்கு போய் இருப்பேன்… என்னால முடியலன்னு சொல்லி தான் உன்ன போக சொல்றேன்..” என்று படுக்கையில் இருந்து அருள்மொழியின் அப்பா அலுத்துக் கொள்ளும் போது அவனால் வேறு எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. அருள்மொழிக்கு ஒரு பக்கம்
சரத் தன் அருகில் இருந்த சுத்தமான துண்டை எடுத்து ஊர்மிளாவுக்கு கொடுத்தான். அவளுடைய உடம்பு முழுவதும் post workout stretches ஏராளமான வியர்வையை சுரக்க வைத்திருந்தது. அன்றைய workout session முடிந்து அவள் cooldown செய்கிறாள். அவளது personal trainer சரத்தை
இரண்டு வார ஹாஸ்பிடல் வாசத்துக்கு பிறகு நான் என் வீட்டின் Living room sofa-ல் தளர்வாக உட்கார்ந்திருக்கிறேன். அர்ணாபும் விஷ்வாவும் என்னுடைய கட்டில் மெத்தையை, மலமும் மூத்திரமும் ஊறிய coir படுக்கையை கழுவி சுத்தப்படுத்த மாடிக்கு கொண்டு போகிறார்கள். எனக்கு
“ஞாயிற்றுக்கிழமையாச்சும் கொஞ்சம் நிம்மதியா தூங்கலாம்னா அதுக்கும் விட மாட்டேங்குறே…” என்று அபினவ் முனகிக்கொண்டே போர்வையை இழுத்து முகத்தை மூடினான். ஆனால் அது அதே வேகத்தில் விலக்கப்பட்டது. அபினவ் சுணங்கியபடி கண் விழிக்க, எதிரில் அவன் அம்மாவின் முகம் க
