கா.ஒ.கா 12 – மூளையா மனசா – யார் பேச்சை கேட்க?

இது காத்துவாக்குல ஒரு காதல் தொடர்கதையின் 12-வது அத்தியாயம்.

முன் கதை சுருக்கம்...
PTSD எனப்படும் துயரத்துக்கு பிறகு மன அழுத்தத்தில் இருந்து என்னை மீட்க உதவியது அர்ணாப் மற்றும் விஷ்வாவின் துணை மட்டுமே. மெல்ல மெல்ல என் அப்பா என்னுடைய sexuality-ஐ ஏற்றுக்கொள்வதோடு நில்லாமல், அவர் அர்ணாபிடமும் இனிமையாக நடந்துக்கொள்கிறார். அவர் எங்களை ஓரினச்சேர்க்கையாளர்கள் பாதுகாப்பாக இருக்கும் ஏதாவது வெளிநாட்டுக்கு போய் சந்தோஷமாக வாழுமாறு சொல்கிறார்.

நண்பகல் பொழுது… Covid-19-ன் பாதிப்பில் இருந்து மீண்டு கொல்கத்தா நகரம் பரபரப்பாக இயங்கிக்கொண்டிருக்க, அதை வைத்து IT Company-கள் கொடுத்த WFH சலுகை காரணமாக நானும் அர்ணாபும் அவன் வீட்டில் இருந்து எங்கள் வேலைகளை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறோம். நான் கிட்டத்தட்ட முழு கொல்கத்தாவாசியாகவே மாறிவிட்டேன். அவ்வப்போது கட்டிலில் உட்கார்ந்துக்கொண்டு ஒருவர் தோள் மீது மற்றொருவர் சாய்ந்துக்கொண்டு நானும் அர்ணாபும் எங்கள் வேலைகளை பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறோம். என் வாழ்வில் என் அப்பா எனக்கு இழைத்த கொடுமையான Correction Therapy நடந்ததற்கான சுவடே இல்லாமல் நான் இயல்புக்கு திரும்பி நாட்கள் ஆகின்றன. எனக்காக பொறுமையாக அர்ணாப் காத்திருந்தது மட்டுமல்லாமல், எனது சிகிச்சை காலம் முழுவதும் என் கூடவே இருந்து என்னை மீட்டெடுத்ததற்கு நான் காலத்துக்கும் அவனுக்கு நன்றி கடன்பட்டிருக்கிறேன். எனது சந்தோஷ மனநிலை என் வேலையிலும் எதிரொலிக்கிறது. எங்களுக்கு இனிமேல் பிரிவே இல்லை என்று நான் நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன். அப்போது….

ஜன்னலை ஒட்டிய worktable-ல் உட்கார்ந்து அமைதியாக வேலை பார்த்துக்கொண்டிருந்த அர்ணாப் திடீரென்று பரபரப்பானான். எழுந்து வந்து கட்டிலில் சாய்ந்துக்கொண்டு வேலை செய்யும் என்னை தோளை பிடித்து உலுக்கி “பிரணயி! உன்னோட Gmail-ஐ check பண்ணுனியா?” என்று கேட்டான். நான் குழப்பமாக “இல்லையே… இதோ பாக்குறேன்” என்று எனது Gmail-ல் login செய்தேன். Inbox-ல் புதிதாக மெயில் எதுவும் வரவில்லை. Updates, Spam Folder-கள் எல்லாவற்றையும் check செய்தேன். “ஒன்னுமே இல்லையே அர்ணாப் பாபு… ஏன் என்ன விஷயம்?” என்று அவனிடம் நான் கேட்க, என் உள்ளுணர்ச்சி அவன் பரபரப்புக்கு காரணம் என்னவாக இருக்கும் என்று ஓரளவுக்கு யூகித்திருந்தது.

அர்ணாப் தன் laptop screen-ல் அவனுடைய inbox-ஐ என்னிடம் காட்டினான். அவனுக்கு கனடாவின் Express PR Visa approve ஆகிவிட்டதாக வாழ்த்துக்களுடன் செய்தி வந்திருந்தது. எனக்கு ஒரு பக்கம் சந்தோஷமாக இருந்தாலும், மெல்லிய ஏமாற்றத்துடன் நான் என் அர்ணாபை முத்தமிட்டு “வாழ்த்துக்கள் அர்ணாப் பாபு…” என்று வாழ்த்தினேன். அர்ணாபுக்கும் ஏமாற்றம் தான்… ஒரே நாளில் lodge செய்யப்பட்ட இரண்டு PR Visa application-களில் அவனுக்கு மட்டும் விசா கிடைத்து, எனக்கு கிடைக்காதது ஏன் என்ற குழப்பம் இருவருக்கும் ஏற்பட்டது. அர்ணாப் என்னை சமாதானப்படுத்தும் விதமாக என் தோளை சுற்றி கை போட்டு இறுக்கி “பிரணயி! அனேகமா இன்னைக்கோ நாளைக்கோ உனக்கும் வந்துடும்… கவலைப்படாதே” என்று என் நெற்றியில் முத்தமிட்டான்.

நான் என் ஏமாற்றத்தை மறைத்துக்கொண்டு “அது வரட்டும்… முதல்ல உன்னோட Visa Grant-க்கு எனக்கு treat வேணும்…” என்று அவன் மூக்கோடு மூக்கை இழைத்தேன். அர்ணாப் “இல்லை பிரணயி! உன்னோட PR Visa-வும் வந்ததுக்கு அப்புறம் தான் நம்மளோட கொண்டாட்டம் எல்லாம்…” என்று தள்ளிப்போட்டான். நாங்கள் இருவரும் அத்துடன் இணைக்கப்பட்ட விதிமுறைகளை படித்தோம். பரிந்துரைக்கப்பட்ட வலைமனைகளை படித்தோம். நாங்கள் இருவரும் நாளைக்கே கனடாவுக்கு போய்விடுவதாக கற்பனை செய்துக்கொண்டு என்ன செய்யவேண்டும் என்று மற்றவர்களுடைய அனுபவங்களை படித்தோம். இருந்தாலும் என் மண்டைக்குள் எனக்கு ஏன் இன்னும் விசா வரவில்லை என்று நண்டு பிராண்டிக்கொண்டிருக்கிறது.

நானும் அர்ணாப்பும் எங்கள் Immigration Consultancy-யின் கொல்கத்தா கிளைக்கு சென்று என்னுடைய PR VIsa application-ன் Status-ஐ விசாரித்தோம். கனடா immigration department-ல் இருந்து என்னிடம் ஏதோ கூடுதல் தகவல்கள் கேட்டு வந்த அவர்களுடைய மின்னஞ்சலுக்கு பதில் இல்லாததால் என் அப்ளிகேஷன் On Hold-ல் இருப்பதாக சொன்னபோது நான் திடுக்கிட்டேன். அனேகமாக அது Spam folder-க்கு போய், அது 30 நாட்களில் தானாக அழிக்கப்பட்டிருக்கும் என்று யூகித்துக்கொண்டேன். அவர்கள் கேட்கும் தகவல்களை நான் கொடுத்தாலும் எனது PR Visa application மீண்டும் process ஆக 2-3 மாதங்கள் ஆகும் என்று சொன்னபோது நான் வாடிப்போனேன். PR Visa கிடைத்த அர்ணாபுக்கு முதன் முறையாக கனடாவுக்குள் நுழைய ஒரு வருடம் அவகாசம் இருப்பதால் அதற்குள் எனக்கும் PR Visa வந்துவிடும் என்றும், இருவரும் ஒன்றாக போகலாம் என்று அர்ணாப் எனக்கு ஆறுதல் சொன்னாலும் என் மனம் இன்னும் வாட்டமாக இருந்தது.

நாங்கள் வீட்டுக்கு வந்தபோது நான் ஓரளவுக்கு மனதை தேற்றிக்கொண்டேன். ஆனால் நான் எதிர்பாராத விதமாக அர்ணாப் தனக்கே விசா கிடைக்காதது போல சோகமாக ஆகிவிட்டான். நான் “அர்ணாப் பாபு… அது தான் நமக்கு ஒரு வருஷம் time இருக்கே… அதுக்கு ஏன் இப்படி மூஞ்சியை தூக்கி வச்சிட்டு இருக்கே?” என்று அவன் மூக்கை பிடித்து திருகினேன். அர்ணாப் “இல்லை பிரணயி! உனக்கு PR கிடைக்கிறது is just a matter of time… எனக்கு அது பத்தி கவலை இல்லை. ஆனா நான் நாம சீக்கிரமா அங்கே போய் நம்மளோட உறவை legitimate-ஆக்கி, நம்ம கல்யாண வாழ்க்கையை கௌரவத்தோட ஆரம்பிக்கனும்னு கனவு கண்டேன். அது தாமதம் ஆகுதுன்னு தான் என் கவலை…” என்றபோது நான் அவன் முகத்தை இழுத்து என் மார்பில் அழுத்திக்கொண்டேன். எங்கள் உறவுக்கு முதல் முதலாக காளி கோவிலில் புனிதம் கொடுத்தவன், இப்போது எங்கள் திருமண வாழ்க்கையை மரியாதையாக தொடங்க வேண்டும் என்று கவலைபடுவதை பார்த்து நான் கூட இவன் அளவுக்கு serious-ஆக இல்லையோ என்று தாழ்வுணர்ச்சிக்கு ஆளானேன்.

நான் அவன் தாடையை பிடித்து முகத்தை உயர்த்தினேன் “அர்ணாப் பாபு… கனடாவுல register பண்ணினா தான் நாம கல்யாணம் ஆனவங்கன்னு அர்த்தமா? என்னைக்கு நீ என்னை காளி கோவில்ல குங்குமம் வச்சு marriage propose பண்ணி, அரிசி உழக்கு தள்ளி, பாதம் பதியவச்சு இந்த வீட்டுக்குள்ள அழைச்சிட்டு வந்தியோ அன்னைக்கே நாம மனசளவுல தம்பதிங்க ஆயிட்டோம்… சட்டம் நம்மளை அங்கீகரிச்சாலும் இல்லைன்னாலும் அது எனக்கு ஒரு விஷயமே இல்லை. உன் கூட இருக்குறதுன்னா எனக்கு கொல்கத்தாவும் கனடாவும் ஒன்னு தான்… நீ எதுவும் வருத்தப்படாத… வேணும்னா கல்யாணம் பண்ணாம living-in relationship-ல இருக்கோம்னு நினைச்சுக்க வேண்டியது தான்” என்று அவன் உதட்டை கவ்வினேன். எனக்கு இந்த நொடியில் இப்படி தான் அர்ணாபுக்கு ஆறுதல் சொல்ல தெரிந்தது.

அன்று மாலை அர்ணாபும் நானும் ஜாதவ்பூர் சாலையில் இருக்கும் Amra Odbhuth என்ற LGBTQ Restaurant-க்கு சென்றோம். இந்த சூழலில் எங்களுக்கு ஒருவர் மீது மற்றொருவர் சாய்ந்தும், கை கோர்த்து முத்தங்கள் பரிமாறுவதை விகல்பமாக பார்க்காத ஒரு இடம் தேவைப்பட்டது. அதற்கு Amra Odbhuth தான் சரியான இடம் என்று எங்கள் மாலையை அங்கே செலவழித்தோம். எங்களை போன்ற LGBTQ-கள் நிறைந்த அந்த restaurant-ல் நாங்கள் நிறைய முத்தங்கள் பரிமாறினோம், கையை கோர்த்துக்கொண்டு திண்டில் சாய்ந்து படம் பார்த்தோம். பொது இடத்தில் “நண்பர்கள்” என்று முகமூடி போடாமல், நாங்களாக உண்மையாக… காதலர்களாக இருப்பது சந்தோஷமாக இருந்தது. அங்கிருந்து கிளம்ப மனசில்லாமல் வெளியே வந்தோம்.

என்ன தான் நான் அர்ணாபுக்கு ஆறுதல் சொன்னாலும் ஏனோ என் மனதிலும் சொல்லத் தெரியாத கவலை ஒரு ஓரத்தில் படர ஆரம்பித்திருந்தது. அன்றிரவு என் அப்பாவிடம் நான் இந்த விஷயத்தை சொன்னபோது அவரும் எனக்கு ஆறுதல் சொன்னார். அர்ணாபின் அழைப்பின் பேரில் அந்த சனிக்கிழமை என் அப்பா கொல்கத்தாவையும், அர்ணாபையும் பார்க்க வருகிறார்.

“Studio flat-ல நமக்கு இன்னும் 4-5 நாளைக்கு privacy கிடைக்காது… என் அப்பா இங்கேயே படுத்திருப்பார்… நாம முழுசா டிரஸ் போட்டுக்கிட்டு, நாலடி தள்ளி தான் படுக்கனும்” என்று நான் அங்கலாய்த்துக்கொள்ள, அர்ணாப் “நாளைய கவலை நாளைக்கு… இன்னைக்கு நாம வாழ்ந்துடனும்” என்று தன் உடைகளை கழற்றியபடி என் நிர்வாண உடம்பின் மீது சூடாக படர்ந்தான். மெல்லிய இரவு விளக்கு வெளிச்சத்தில் அர்ணாப் என்னை நெருங்கி என் உதடுகளை கவ்வ, அவன் முகம் Out of focus-ல் மங்கலடித்ததால் நான் தன்னிச்சையாக கண்கள் மூடி பரவச நிலைக்கு போனேன். அர்ணாபின் பூள் என் பூளை உராய்ந்தபடி இயங்க, ஒரு வகையில் எங்கள் இருவருக்குமே அந்த Therapeutic sex தேவைப்பட்டது.