“என்னங்க… ஒரே ஒரு நாள் தானே? குழந்தையை தூக்கிட்டு நானும் கூட வரனுமா? நீங்க போயிட்டு வந்துடுங்களேன்…” கவிதா கெஞ்சலாக சொன்னாள். பெண் பார்த்துவிட்டு போனவர்கள் கல்யாணத்துக்கு நாள் குறிக்க, சில சொந்தக்காரர்கள் வீட்டுக்கு போய் பத்திரிகை வைக்கவேண்டும் என்பதால் மாமியாருக்கு துணையாக பிரபாகரை தனியாக அனுப்புவதற்கு கவிதா படாத பாடு பட்டுக்கொண்டிருந்தாள். பிரபாகருக்கு தனியாக போவது சந்தோஷம் தான்… அனால் அப்படி போனால் எதிர்பார்க்கும் “காரியம்” நிறைவேறுமா என்ற சந்தேகம் மட்டுமே தயக்கத்தை கொடுத்தது. அத்தைக்கு ஏற்கனவே சிக்னல் குடுத்து அங்கே இருந்து positive reply-ம் வந்தாச்சு… ஆனா “விஷயம்” உடனே நடக்குமா இல்லை அப்புறம் நடக்குமா என்பது மட்டுமே சந்தேகம். சரி! எப்போதாக இருந்தாலும் நடப்பது நடக்கட்டும் என்று அந்த மாலையே கிளம்பிவிட்டான்.
.
“ஏங்க மாப்பிள்ள… கவிதாவும் குழந்தையும் வரலை?” தனம் பிரபாகரை தாண்டி சாலையை பார்த்தார்.
“நான் நாளைக்கு சாயங்காலம் கிளம்பனும் அத்தை… அதனால அவங்க எதுக்கு வீணா அலையனும்னு விட்டுட்டு வந்துட்டேன்” பிரபாகர் சோஃபாவில் உட்கார, சில நிமிடங்களில் தனம் சூடான காஃபியை கொண்டுவந்து நீட்டினார்.
... Slide-க்கு கீழே பதிவு தொடர்கிறது
ஜில் ஜில் படங்கள்
பதிவு தொடர்கிறது...
“ஐயோ… வேணாங்க அத்தை.. காஃபி குடிச்சா ராத்திரி தூக்கம் கலைஞ்சிடும்…” என்று சொல்ல, தனத்தின் முகம் சுருங்கிவிட்டது. “பரவாயில்லை குடுங்க… அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கலாம்” என்று காஃபி டபராவை வாங்கிக்கொண்டான். சொந்தக்காரர்கள் எல்லாம் பேசிக்கொண்டிருக்க, தனம் “கை கால் கழுவிட்டு வாங்க மாப்பிள்ள… சாப்பாடு எடுத்து வக்கிறேன்… முத்தண்ணே… நீங்களும் வாங்க சாப்பிடலாம்” என்று சொந்தக்காரரையும் அழைத்தார்.
“இருக்கட்டும் தனம்…” அவர் நாசூக்காக எழுந்து சென்றார். பிரபாகர் புறக்கடைக்கு சென்று முகம் கை கால் கழுவிவிட்டு அறைக்கு சென்று லுங்கிக்கு மாறினான். மறக்காமல் ஜட்டியை கழற்றி ஹேங்கரில் பேண்ட்டுக்கு அடியில் மறைத்துவிட்டு லுங்கியை மடித்து கட்டியபடி ஹாலுக்கு வந்தான்.
தனம் தரையில் வாழை இலை போட்டு சாதமும் பொறியலும் வைத்திருந்தார். பக்கத்தில் சூடாக சாம்பாரும், ரசமும் ஒரு கிண்ணத்தில் கெட்டித்தயிரும் இருந்தது.
பிரபாகர் தூக்கு மடித்து கட்டிய லுங்கியோடு தரையில் உட்கார, இயல்பாக ஏற்பட்ட இடைவெளியில் சுன்னி தரிசனம் தந்தது. இதை தனம் கவனித்தாரா என்று தெரியவில்லை. பிரபாகர் சாதத்தை பிசைய, தனம் நின்றபடி சாம்பார் குண்டானை கையில் எடுத்து குணிந்து நின்று சாதத்தில் ஊற்றினார்.
“போதுங்க அத்தை… பிரபாகர் பார்வையை உயர்த்தியபோது நெகிழ்ந்த முந்தானையில் தனத்தின் காய்கள் பிரபாகரின் கைக்கெட்டும் தூரத்தில் தொங்கிக்கொண்டிருந்தது. பிரபாகர் உச்சு கொட்டினான். தனம் கண்டுக்கொள்ளாதவர் போல சாம்பார் குண்டானை பக்கத்தில் வைத்துவிட்டு சப்பளங்கால் போட்டு அவன் எதிரில் உட்கார்ந்தார். பிரபாகரின் பிரிந்த லுங்கி இடைவெளி தனத்தின் பார்வைக்கு தப்பவில்லை. கொஞ்சம் வெட்கமாக சிரித்தார்.
“மாப்பிள்ள… காத்து வாங்குது… கொஞ்சம் மூடிக்கோங்க” நமுட்டு சிரிப்பாக சொன்னார்.
பிரபாகர் குணிந்து பார்த்தான். தன்னுடைய சாமான் நன்றாக கருத்து, பெருத்து இருக்கும் பெருமை அவனுக்கு. “ஏங்க அத்தை… நல்லா இல்லையா?” பிரபாகர் உதட்டை பிதுக்கினான்.
“அப்படி இல்லை… இப்படி நெடுநெடுன்னு நல்லா வெளஞ்சு இருக்குறது மத்தவங்க கண்ணுல பட்டுச்சுன்னா கண்னு பட்டுடும்ல… அதுக்கு தான்….” தனம் தான் இப்போது பிரபாகரின் பூள் மீது கண் வைத்தார்.
“இப்ப வீட்டுல நீங்க மட்டும் தானே இருக்கீங்க… என்ன கண்ணு படப்போகுதோ?” அலுத்தபடி பிரபாகர் லுங்கியை வேண்டுமென்றே இன்னும் மேலே தூக்கினான்.
“இப்படி வச்சிருந்தீங்கன்னா என்னோட கண்ணு என்ன.. கை கூட படும்” என்றபடி தனம் எட்டி பிரபாகரின் லுங்கியை மூடினார்.
பிரபாகர் அவசரம் அவசரமாக சாப்பாட்டை சாப்பிட்டு முடித்தான். தனம் சாப்பாட்டு பாத்திரங்களை அடுப்படிக்கு எடுத்து செல்ல, பிரபாகர் எழுந்து கொல்லைப்புறத்தில் கை கழுவிவிட்டு கதவை இறுக்க தாழிட்டபடி உள்ளே வந்தான். தனம் அடுப்படி வாசலில் அடைந்த சமயத்தில் பிரபாகர் தனத்துக்கு எதிரே வந்து நின்றான்.
“நகருங்க மாப்பிள்ள…” தனம் கூச்சத்தோடு நிற்க, பிரபாகர் தனத்தை தன் உடம்பால் சமையலறை சுவற்றில் அழுத்தினான்.
.
“மாப்பிள்ள…” தனம் முனகினார். பிரபாகர் தனத்தின் புடவை சுற்றிய உடம்பில் தன்னுடைய புடைத்த பூளை அழுத்திக்கொண்டு கையால் தனத்தின் புடவையை சுருட்டியபடி மேலே தூக்கினான். தனத்தின் கால்களில் வெளிச்சம் படர்ந்து மெல்ல மெல்ல மேலே உள்தொடை வரைக்கும் காற்று வாங்கியது. தனத்தின் காய்ந்த புண்டையில் சில்லென்ற காற்று பட்டதும் பட்டென உருகி, பிரபாகரை கட்டிப்பிடித்துக்கொண்டார்.
தனம் “மாப்பிள்ள… வாசல் கதவு தாழ் போட்டிருக்கான்னு தெரியலை… கொஞ்சம் அடைச்சிட்டு வர்றேனே” முனகலாக சொல்ல, “நான் போய் தாழ் போட்டுட்டு வந்து உங்களை போடுறேன்…” பிரபாகர் வாசலை நோக்கி நடக்க, தனம் புடவையை கீழே இறக்கிவிட்டு படுக்கை அறைக்கு சென்றார்.
தனம் கட்டிலில் பதற்றமாக உட்கார்ந்திருக்க, பிரபாகர் அறைக்குள் படு கில்மா மூடில் லுங்கியில் கூடாரம் போட்டபடி நடந்துவந்து தனத்தின் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து அவரை கட்டிப்பிடித்தான். தனம் கூச்சத்தோடு இரு உள்ளம்கைகளாலும் தன் முகத்தை மூடிக்கொள்ள, பிரபாகர் தனத்தின் கன்னத்தில் முத்தம் வைத்தபடி அந்த கைகளை பிரித்தான்.
“வெட்கமா இருக்கு மாப்பிள்ள… ஏதோ தெரியாத தனமா உங்க படுக்கையை எட்டிப்பாத்துட்டேன்… ப்ளீஸ் என்னை விட்டுடுங்க…”
“ஏன் எட்டிப்பாத்தீங்க? வாடான்னு கூப்பிட்டா வந்து உள்ளே விட்டிருக்க மாட்டேனா? ப்ளீஸ்னு கேட்டப்புறம் விடாம இருப்பேனா???” பிரபாகர் தனத்தின் கன்னத்தில் தன் சூடான மூச்சுக்காற்றால் மேலும் சூடாக்கியபடி கிசுகிசுப்பாக சொன்னான். அதே சமயம் பிரபாகரின் கைகள் அத்துமீறி தனத்தின் காய்களை மேய தொடங்கியிருந்தது. தனத்தின் காய்கள் பிரபாகரின் கைக்கு கொள்ளாத அளவுக்கு சும்மா கும்மென்று இருந்தது.
.
